Kijk hier: een paar versleten pantoffels. Daarvan weet ik dat ik ze in 1971 verworven heb. Het jaartal staat gegrift in het identiteitsplaatje dat me tegelijk met de pantoffels overhandigd werd.

Zo’n identiteitsplaatje wordt ook een val dood-plaatje genoemd. Soldaten hangen het om hun nek. Het bestaat uit twee gelijke delen, waarop, in mijn geval, te lezen staat: ‘Belgisch leger 71/58921 Vandekerckhove F 12 feb 49’.

De 71 slaat op 1971, het jaar waarin ik opgeroepen wordt om mijn dienstplicht te vervullen en dat is ook het jaar waarop de pantoffels in de kazerne voor me klaarstaan.

En nu komt het! Ik draag die muiltjes nog steeds. Niet veel, want ze staan in een vakantiehuisje in Frankrijk, maar toch. Telkens ik ernaartoe trek, schop ik daar mijn schoenen uit. Ik blaas het stof eraf, kijk of er geen slang inzit en steek er mijn oude voeten in.

’t Is eigenlijk niet langer verantwoord, want ze zien er niet alleen gehavend uit, ze zijn het ook. De gaten in de zolen zijn zó groot dat je eigenlijk op je blote voeten loopt. Als je straks naar ‘t dorp afzakt, zeg ik elk jaar streng tegen mezelf, deponeer je die pantoffels onderweg in de vuilnisbak. En telkens is er iets dat me daarvan weerhoudt. Iets maar wat?

Zegt dat iets over mij? Ben ik spaarzaam? Wellicht wel. Gierig? Misschien. Is ‘t omdat ik een pantoffelheld ben? Ongetwijfeld. Maar waarom heb ik die onbenullige pantoffels wel bijgehouden en bijvoorbeeld mijn diploma’s niet?

Op die vraag heb ik de jongste dagen een antwoord gekregen: een diploma weegt bijlange niet op tegen wat je van ’t leger krijgt.

Enkele dagen geleden lees ik in de krant dat de rechtse professor Jonathan Holslag beslist om de unief te verlaten en tot het Belgisch leger toe te treden: ‘Vaderlandsliefde moet onze identiteit sterker maken’, aldus de prof. En nu heeft ook de rechtse columnist Joachim Pohlman, woordvoerder van Bart De Wever, besloten om de pen tegen de wapens in te ruilen. Ook hij vervoegt het leger: ‘Ik wil bijdragen aan onze veiligheid.’

De feiten zijn duidelijk: rechts is zich aan ’t wapenen! Voor oude linksen als ik wordt het tijd om de clandestiniteit op te zoeken. Ik rij naar mijn vakantiehuisje in het maquis, hang daar het identificatieplaatje rond mijn nek en steek mijn ouwe voeten weer in die legerpantoffels — ¡No pasarán! — versleten of niet.

Dit artikel verscheen oorspronkelijk op De Laatste Vuurtorenwachter.