Geen push-backs in het Middellandse Zee-gebied

We publiceren hieronder de gezamenlijke verklaring van de SAP en onze Tunesische zusterorganisatie LGO (Ligue de la Gauche ouvrière) over de gesprekken tussen de Belgische en Tunesische regering over het asiel- en migratiebeleid.

Op 18 juni 2018 verklaarde Theo Francken, Belgisch staatssecretaris voor Asiel en Migratie, tijdens een Europese top aan de pers het volgende: “We moeten schepen kunnen terugzenden en een manier vinden om het artikel 3 van het Europese Mensenrechtenverdrag te kunnen omzeilen.” ⁽¹⁾Het artikel dat foltering en onmenselijke of vernederende behandeling verbiedt in het land van herkomst. Zie ook https://www.gaucheanticapitaliste.org/theo-francken-veut-contourner-linterdiction-de-la-torture/.

Op 17 juli 2018 bezocht Theo Francken Tunis, in het gezelschap van Minister van Binnenlandse Zaken Jambon en van Minister van Defensie Vandeput, om er de Tunesische regeringsleider Y. Chahed te ontmoeten. Tijdens dit bezoek werd de kwestie van de opvang, door Tunesië, van migranten die werden terug gedreven in de Middellandse Zee, uitgebreid besproken. Een dag later werd een Belgisch-Tunesisch gezamenlijk memorandum getekend rond het veiligheidsbeleid.

Alles wijst er op dit moment op dat de Tunesische regeringsleider bij zijn standpunt blijft, zoals hij dit uitsprak tijdens zijn bezoek aan Berlijk in februari 2017. Dit standpunt houdt de weigering in om Tunesië om te vormen tot onderaannemer om het Europees migratieprobleem op te lossen. Deze positie werd vervolgens in juni 2018 herbevestigd door T. Cherif, ambassadeur van Tunesië in België en bij de Europese Unie.

Op 30 september 2018 verklaarde Theo Francken op televisiezender RTL: “Tunesië moet migranten opvangen”, er is geen andere mogelijkheid, en hij voegde daar aan toe: “We moeten het land een meer uitgewerkt aanbod doen” opdat het akkoord gaat met het opvangen van inschepingen van migranten vanuit Afrika die de staten van de Europese Unie zouden kunnen terug drijven in de regio van de Middellandse Zee.

Bovendien herinneren de mensenrechtenorganisaties er onophoudelijk aan dat Tunesië geen wetgeving heeft met betrekking tot asiel en geen garanties biedt voor de opvang van teruggedreven migranten. Dit verklaart ook het recente bezoek aan Tunesië van een Europese parlementaire afvaardiging, die de bedoeling had druk te zetten op het land om Tunesië een wet op het asielrecht te laten aannemen.

De positie van de regering van Y. Chahed dreigt elk moment te veranderen, omwille van haar toenemend isolement, maar vooral omwille van de ernstige crisis van de publieke financies waarmee ze wordt geconfronteerd en de toenemende afhankelijkheid van Tunesië van de leningen van de Europese Unie die hiervan het gevolg is.

Dit alles gebeurt met als achtergrond de onderhandelingen die sinds oktober 2015 plaats vinden tussen Tunesië en de Europese Unie over een akkoord over volledige vrijhandel (Aleca). Hierbij vraagt Tunesië bovenal het vergemakkelijken van visa-procedure’s voor bepaalde categorieen burgers, in de eerste plaats voor studenten, onderzoekers en verantwoordelijken en kaders van bedrijven (een project dat in grote mate geïnspireerd is door de aanpak van de Wereldhandelsorganisatie in het “Akkoord over de tijdelijke migraties van gekwalificeerd personeel”.

Wij veroordelen met klem deze onwaardige koehandel tussen de Tunesische regering en de Belgische federale regering (en via haar met de Europese Unie). Dit kan enkel leiden tot het versterken van de neokoloniale kapitalistische uitbuiting in Tunesië, het vrij verkeer van goederen en kapitaal, terwijl vluchtelingen worden teruggedreven, opgesloten in kampen en arbeiders en arbeidsters worden onderworpen aan onzekere en slechte arbeidsomstandigheden.

Het wereldwijd neoliberaal beleid vraagt als antwoord om internationaal verzet. Wij staan alvast voor een andere kijk op de wereld, een gebaseerd op internationalisme, respect, broeder- en zusterlijkheid, vrijheid van beweging en vestiging voor iedereen.