Hoe zou het nog zijn met Hugo Blanco?

In de eerste helft van de jaren 70 sluit ik me aan bij de RAL. Dat is in die tijd de kleinste linkse politieke groep die er nog enigszins toe doet. De RAL maakt bovendien deel uit van een internationale groepering die na Mei 68 wereldwijd enige aanhang verwerft. Over de Gentse kern waarvan ik deel uitmaak heb ik hier en daar al stukjes gepost.

Idolen hadden we niet, maar er waren wel halve en hele beroemdheden. In België waren dat Ernest Mandel en de Waalse arbeidersvoorman André Henry, in Frankrijk studentenleider Alain Krivine. In Engeland was er de flamboyante intellectueel Tariq Ali en in Ierland de niet minder flamboyante Bernadette Devlin. In Peru was dat Hugo Blanco. Het is over die laatste dat ik iets wil vertellen.

Hugo Blanco is al in 1954 van de partij. In de vroege jaren zestig leidt hij in Peru boerenopstanden. In 1963 wordt hij gearresteerd en tot 1970 zit hij in een Peruaanse gevangenis. Er volgen jaren van ballingschap en wanneer hij naar huis terugkeert is dat om in de Constituante verkozen te worden. Later wordt hij weer verbannen, maar niet vergeten, want bij zijn terugkeer verovert hij een zetel in het Peruaanse parlement. Vandaag is de inmiddels 83-jarige Blanco nog altijd politiek actief.

Wie er meer over wil weten kan dat doen door zijn onlangs verschenen politieke biografie te lezen. ⁽¹⁾Derek Wall, Hugo Blanco — a revolutionary for life, 150 pp. Uitg. Resistance Books en Merlin Press, 2018. Bovendien is er nu een Engelstalige bundel met teksten van Hugo Blanco beschikbaar. ⁽²⁾Hugo Blanco, We the Indians — The indigenous peoples of Peru and the struggle for land. Met een voorwoord van Eduardo Galeano, 196 pp. Uitg. Resistance Books, Merlin Press en het IIRE, 2018. Daaruit blijkt dat Blanco sterk beïnvloed werd door de Peruaanse marxist José Carlos Mariátegui die vond dat het socialisme in Latijns-Amerika mee gebaseerd moet zijn op de lokale Indiaanse cultuur, de traditionele samenlevingsvorm in de Andes en de strijd van de boeren voor landherverdeling.

In Mexico komt Blanco sterk onder de indruk van de Zapatistas. Liever dan een linkse partij uit te bouwen vestigt hij thans zijn hoop op de constructie van een inheemse tegenmacht.

De internationale groepering waartoe Blanco destijds toetrad is vandaag maar een schim meer van wat ze geweest is, Blanco is er ook niet langer lid van. Maar de boeken die me tot dit stukje inspireren werden wel uitgegeven door een uitgeverij van deze internationale strekking.

’t Is iets wat meer zou mogen gebeuren, vind ik, plaats ruimen voor degenen die inmiddels geen lid meer zijn, maar wel nog aan de kar trekken. ’t Is niet dat men het me zal vragen, maar ik kan desgewenst, ook wat Vlaanderen betreft, wel enkele namen suggereren. En neen, ik bedoel mezelf niet, geenszins zelfs, want (1) ik ben wél nog lid en (2) ik trek niet meer aan karren; mijn rug is daarvoor te zwak geworden, niet alleen mijn rug trouwens.