De aanhoudende stakingen in Frankrijk hebben de mogelijkheid om uit te groeien tot de grootste sociale beweging in het land sinds de gebeurtenissen van mei 1968. De staking in het openbaar vervoer duurt inmiddels al 45 dagen en is daarmee de langste staking in meer dan 50 jaar. De algemene stakingen in de publieke en private sector zijn hard op weg om groter te worden dan de immense stakingsgolf in 1995 tegen de hervormingen van de sociale zekerheid van toenmalige premier Alain Juppé.
De stakingen, die vorig jaar december begonnen in reactie op de plannen van de regering om het pensioenstelsel te hervormen, zijn sindsdien uitgegroeid tot een bredere beweging tegen het neoliberale afbraakbeleid van president Macron.
De hervormingen bestaan uit drie belangrijke wijzigingen ten opzichte van de huidige pensioenwetgeving. Ten eerste, het verhogen van de pensioensgerechtigde leeftijd van 62 naar 64 jaar. Ten tweede, het berekenen van het pensioen op basis van het gemiddelde loon in plaats van het laatstverdiende loon. Ten derde, de introductie van een variabel puntensysteem in plaats van vaststaande percentages om de hoogte van het pensioen te berekenen.
Door dit variabele puntensysteem kunnen toekomstige regeringen naar hartenlust de werkelijke hoogte van de pensioenen kunnen verlagen. Al deze hervormingen maken het eenvoudiger om de pensioenen in te toekomst te privatiseren en vormen een keiharde aanval op Franse arbeiders die alleen maar in het voordeel is van de heersende klasse.
Neoliberale strategie
Deze hervormingen zijn een goed voorbeeld van de bredere neoliberale strategie van de EU als het gaat om pensioenen. Deze strategie volgt noodzakelijk uit de Lissabon-agenda en heeft als doel de volledige privatisering van de pensioenen en het verhogen van de pensioenleeftijd naar 70.
De sociale beweging in Frankrijk heeft president Macron gedwongen om beperkte toegevingen te doen. Onlangs heeft Macron de verhoging van de pensioenleeftijd ingetrokken. En eerder had hij reeds beloofd de hervormingen twaalf jaar uit te stellen en een uitzondering te maken voor sommige beroepsgroepen, zoals de politie.
De minder strijdbare vakbonden, zoals de CFDT en de UNSA, omarmen de concessies van Macron en roepen op tot het beëindigen van de acties. Maar vakbonden zoals de CGT, FO en Solidaires hebben de beweging aangespoord om door te gaan tot de overwinning een feit is.
Hoewel er stakers zijn die het werk weer hebben moeten hervatten, sluiten zich steeds nieuwe sectoren aan bij de stakingen. De pensioenplannen vormen de aanleiding van de stakingen, maar de beweging geeft ook uitdrukking aan een veel dieper gewortelde onvrede in de arbeidersklasse. De Fransen hebben genoeg van bezuinigingen en neoliberaal beleid.
Dit artikel verscheen oorspronkelijk op socialisme.nu. Foto: copyright : Photothèque Rouge /JMB.
