Beweging.net en ACV: organiseer mee het verzet

We publiceren hieronder een bijdrage van Beweging – strijdbaar (Beweging voor een strijdbare en politiek onafhankelijke opstelling van de christelijke arbeidersbeweging), een groep militanten van het ACV. Met de vrienden en vriendinnen van Beweging – strijdbaar delen wij de overtuiging dat het ACV er alle belang bij heeft haar politieke banden met de CD&V te verbreken en zelf actief mee te gaan voor een politiek alternatief van de arbeidersbeweging in al haar geledingen. (redactie SAP-Rood).

Beweging.net en ACV: organiseer het verzet rond ‘de kwesties die er toe doen’

Te midden van het haast onontwarbare kluwen van partijen die over mekaar heen struikelen met het oog op de vorming van een federale regering (acht maanden na de verkiezingen) was het een hele opluchting de voorzitter van beweging.net aan het woord te horen. Op de nieuwjaarsreceptie van Beweging.net (23/01) vroeg hij om het niet te ingewikkeld te maken. Laten de partijen zich nu eens concentreren op ‘de kwesties die er toe doen’.

Wat is vandaag cruciaal? En dan kom je toch gauw uit bij de dringende noodzaak om het overheidstekort terug te dringen en een serieus klimaatplan uit te werken dat ook sociaal en rechtvaardig is. Beide thema’s zijn onlosmakelijk verbonden met ons sociaaleconomisch model en hebben repercussies op de sociale zekerheid (er is werk aan de inkomstzijde), op de belastingen (die moeten eerlijker) en de economie en de consumptie (klimaatneutraler).

Om die uitdagingen aan te pakken is het wel belangrijk dat het sociaal overleg alle kansen krijgt en opnieuw een centrale rol kan spelen in het toekomstig beleid. Partijen die dat overleg belangrijk vinden en de klimaatproblematiek in een regeerakkoord een centrale plaats geven, krijgen onze steun. En dan rekt hij de hand naar ‘de christendemocraten, de socialistische en groene families’ want ‘ook in het verleden’ hebben zij blijk gegeven om voor die aanpak te willen gaan.

Het feit dat Peter Wouters uitdrukkelijk verwijst naar Groen/Ecolo en de PS en Sp.a is een opening waar wij niet vies van zijn. Maar ze mag, wat ons betreft, nog wat explicieter zijn, want sommige vragen worden hier toch uit de weg gegaan.

Hoe kan je een regering op de been krijgen met enkel christendemocraten, socialisten en groenen? Die zijn amper goed voor 61 zetels (eventueel met CdH erbij 66) en dus te weinig voor een meerderheid. Aan welke andere partner(s) denkt Wouters dan en mag het zonder of moet het met een meerderheid aan Vlaamse kant? En hoe komt hij er bij om de CD&V als een vanzelfsprekende partner te zien in het project dat hij voor ogen heeft? Is die partij niet medeverantwoordelijk voor de sociaaleconomische puinhoop die de regering Michel heeft nagelaten? En het kan Wouters toch ook niet ontgaan zijn dat de CD&V zich mordicus vastklampt aan de N-VA en die partij absoluut in de regering wil?

Vivaldi

Met zijn oproep om christendemocraten, sociaal democraten en de groene familie aan een nieuwe regering te laten werken, opent Peter Wouters hoe dan ook opnieuw de discussie over een paars-groene coalitie (rood, blauw, groen) waaraan een tijdlang gewerkt werd onder informateur Paul Magnette. Die piste lijkt vandaag onherroepelijk dood maar kan onder een of andere vorm terug zijn neus aan het venster steken.

Dat is de Vivaldi-coalitie (paars-groen aangevuld met CD&V). Is dat de coalitie die Wouters voor ogen heeft? De krant De Morgen (24/01/20) dacht van wel en vatte de toespraak van Wouters samen onder de titel ‘Beweging.net pusht CD&V naar Vivaldi-coalitie’.

Maar dan werd de voorzitter al snel op zijn plaats gezet. “Een Vivaldi-coalitie is onmogelijk”, toeterde de CD&V-voorzitter Joachim Coens. Dat is “een coalitie van vier seizoenen met van alles wat, zonder meerderheid aan Vlaamse kant”, zonder de N-VA dus, en dat vindt de voorzitter een onvergeeflijke misstap. Hij waarschuwde overigens ook ‘Koninklijke opdrachthouder’ Koen Geens dat hij zich niks in het hoofd moet halen. Hij moet en zal volgens Coens enkel de piste paars-geel (N-VA, socialisten en liberalen) exploreren. Waarmee bevestigd wordt wat alle CD&V coryfeeën nu al maandenlang hardnekkig blijven herhalen, de N-VA moet aan zet.

De kaarten in de CD&V lijken geschud. Zo blijkt o.a. dat ruim 70 procent van de CD&V-burgemeesters verder met de N-VA aan de slag wil blijven gaan. Dat de partij zich op deze wijze mogelijk totaal in de vernieling rijdt, is niet onze zorg. Maar we kunnen het niet hebben dat de partij met wie de christelijke arbeidersbeweging lange tijd nauw verbonden is geweest (en ook vandaag nog haar invloed laat gelden) rabiaat een partij steunt die van plan is de samenleving zoals wij die kennen, volledig te transformeren en de arbeidersbeweging  monddood te maken.

Verzet

‘Als je alle voorstellen, standpunten en verlangens van de N-VA catalogus bekijkt’, schreef Bart Eeckhout in De Morgen (03/02/20) ‘dan wordt het verzet tegen die plannen wel begrijpelijk. Meer nog, je vraagt je af waarom aan Vlaamse zijde de CD&V en sp.a dat verzet niet steunen’. Goed gezegd, maar Eeckhout vergist zich in de CD&V.

Grote delen van die partij zijn al in het begin van de jaren 2000, zoals wij al vaak hebben aangegeven in de bijdragen op onze blog, zich steeds meer ‘Vlaams’ gaan profileren en houden er tegelijk uitgesproken rechtse neoliberale opvattingen op na. Het onbeschaamd aanschurken tegen de N-VA is na deze evolutie niet zo vreemd. Het verzet moet georganiseerd worden tegen de CD&V en de N-VA. Wat de CD&V voorstelt gaat regelrecht in tegen wat er leeft bij velen in beweging.net en in de verschillende partnerorganisaties.

Dat belooft nog een pittig debat te worden, temeer omdat in West- en Oost-Vlaanderen beweging.net de exclusieve band met CD&V niet wil lossen en de partij nauwelijks iets in de weg zal leggen bij haar vrijage met de N-VA. En dus moeten beweging.net en het ACV meer dan een tandje bijsteken.

Wie herinnert zich niet de regeringsvorming in 2014? Mede onder invloed van het toenmalige ACV stapte CD&V in een regering met de N-VA (ook al was een andere coalitie mogelijk) en kort na de regeringsverklaring was de toenmalige voorzitter, Patrick Develtere, zich nog van geen kwaad bewust. Er werden nochtans, voor en na de verkiezingen, laaiende verklaringen afgelegd. ‘Over ons lijk.’ ‘We zullen ons niet laten doen.’ ‘Wie ons sociale model denkt kapot te krijgen, zal op een onverzettelijke reactie van onze troepen botsen.’ Jammer genoeg liep het even anders.

En toch is het niet onmogelijk om met een authentieke en autonome arbeidersbeweging gerichte en efficiënte acties te ondernemen. In 2004 ging het ACV schoorvoetend akkoord met de vorming van een kartel tussen CD&V en N-VA. In 2006  stond dat kartel al zwaar onder druk. CD&V werd door toenmalig ACW-voorzitter Jan Renders gepusht om verzet aan te tekenen tegen de opname van Jean-Marie Dedecker in de N-VA. Het jonge kartel kwam in bijzonder zwaar weer terecht. Uiteindelijk bezweek De Wever onder de druk en besliste de partij om niet met Dedecker naar de volgende verkiezingen te trekken waarna die de eer aan zichzelf hield en de deur achter zich toe trok.

Het ACV is op zijn sterkst als het zich van de CD&V distantieert, zoals in de herfst van 2014. Het ACV voerde toen, samen met de andere vakbonden, de strijd op tegen de rechtse regeringsmaatregelen. Op 6 november werd Brussel overspoeld door meer dan 120.000 vakbondsmilitanten, verontruste verenigingen, jongeren en gezinnen die hun afkeer over de maatregelen uitschreeuwden. De nationale staking van 15 december was de grootste van de afgelopen decennia.

Met een zekere schroom, waar bemoeien we ons mee, heeft Peter Wouters een schot voor de boeg gegeven. Maar als we voor ontwikkelingen in de samenleving staan, waarbij ons sociale model dreigt onderuit gehaald te worden, kan de arbeidersbeweging niet lijdzaam aan de kant blijven toezien. Een authentieke en autonome arbeidersbeweging moet haar kaarten op tafel leggen. Het zou bijna schuldig verzuim kunnen genoemd worden als beweging.net zich zou laten gijzelen door de oekazes van de CD&V en het ACV de strijd tegen het brokkenparcours van de N-VA niet zou opvoeren.

Een lichtpunt is wel dat het ACV zich bij monde van zijn voorzitter herhaaldelijk heel kritisch heeft uitgelaten over het sociaaleconomisch beleid van de regering Michel. Mogen wij dan op zijn minst verwachten dat de ACV-leiding even kritisch zal staan tegenover een voortzetting van een soortgelijk regeringsbeleid, gevoerd door dezelfde partners?

Dit artikel verscheen oorspronkelijk op DeWereldMorgen.