Laat ons samen uit de pandemie raken en het systeem veranderen!
we zullen niet terugkeren naar de normaliteit omdat de normaliteit juist het probleem was: de hele feministische en transfeministische beweging zal, in het licht van deze nieuwe mondiale, gezondheids-, economische en ecosysteemcrisis, niet toegeven aan het isolement en zal niet zwijgen over de beperkende maatregelen die op ons grondgebied zijn ingesteld om het coronavirus aan te pakken. Overal ter wereld zijn er vrouwen, lesbiennes, travestieten, transseksuelen en niet-binaire mensen die weigeren zich te onderwerpen aan het geweld dat door de pandemie wordt aangewakkerd. Zij beginnen zich te organiseren door hun praktijken van verzet te delen, versterkt en aangemoedigd door de kracht van de wereldwijde feministische stakingen afgelopen jaren.
Deze crisis onthult en versterkt het geweld, de hiërarchieën en de structurele wortels van onderdrukking, uitbuiting en ongelijkheid die door het koloniale kapitalistische patriarchaat werd teweeg gebracht en waartegen wij altijd hebben gevochten en zullen blijven vechten. Juist binnen deze spanningen en breuklijnen die door deze crisis zijn ontstaan, ontstaan ook nieuwe vormen van verzet en solidariteit, waar wij ons bij aansluiten en deel van uitmaken. Het is onze collectieve stem die we willen laten weerklinken, zodat we samen uit het isolement kunnen breken en de dominante paradigma’s kunnen ondermijnen, waarbij we de feministische, transfeministische en anti-patriarchale kennis en praktijken willen uitdragen.
Het coronavirus treft iedereen, maar de gevolgen van de pandemie zijn verschillend voor iedereen , vooral als we het bekijken vanuit een grensoverschrijdend perspectief dat begint met onze situaties als vrouwen, lesbiennes, travestieten, transseksuelen en niet-binaire mensen.
Er is ons verteld dat we thuis moeten blijven, zonder rekening te houden met het feit dat thuis voor velen van ons geen veilige plek is en dat er mensen zijn die niet eens een thuis hebben. Feminicide en geweld tegen vrouwen en meningsverschillen zijn sinds het begin van deze crisis toegenomen. De verscherpte quarantaine – en avondklokmaatregelen hebben het voor ons moeilijker gemaakt om in opstand te komen tegen machogeweld en om onze wil tot vrijheid en zelfbeschikking te uiten.
De crisis ondermijnt de verschillende materiële omstandigheden van de reproductie, waardoor het productieve en reproductieve werk van vrouwen en niet-cis mensen intenser en precairder wordt. Het nut van het werk van zij die al lang onzichtbaar waren en uitgebuit wordt nu duidelijk, wat hun politieke centraliteit en belang ook onderstreept, wat wij al altijd vooropstelden.
Enerzijds belast het patriarchale systeem vrouwen met de zorg voor ouderen en kinderen , wat de last van het huishoudelijk werk verhoogt. Aan de andere kant zijn het veelal vrouwen – verpleegsters, artsen, schoonmakers, caissières, arbeiders, apothekers – die in het oog van deze noodsituatie in de frontlinie werken onder omstandigheden die gevaarlijk zijn voor hun gezondheid, met langere werktijden en vaak zwaar onderbetaald. Huishoudelijk werk en zorgwerk, evenals veel onzekere banen of banen in de informele economie, worden vaak uitgevoerd door migranten-, Afro-, zwarte of inheemse vrouwen.
Het zijn zij die nu dikwijls worden ontslagen, zonder verblijfsvergunning achterblijven en niet meer in staat zijn om in hun levensonderhoud te voorzien of hun medische kosten te betalen. Ze zijn daarom kwetsbaarder voor racistische aanvallen en ondervinden er de negatieve gevolgen van voor de gezondheid en hun economische situatie aangezien ze vaak in de dichtstbevolkte en armste gebieden wonen en zo meer blootgesteld zijn aan besmetting.
Onze levens worden opgeofferd om deze crisis het hoofd te bieden, terwijl lichamen en capaciteiten die niet als productief worden beschouwd, zoals deze van mensen met een beperking, volledig onzichtbaar en onbeschermd zijn.
Binnen inheemse gemeenschappen en inheemse volkeren intensifiëren vrouwen hun werk op het gebied van zorg en ondersteuning van het leven, terwijl ze tegelijkertijd het voedsel blijven produceren dat nodig is om de steden in stand te houden, waarbij ze de nadruk leggen op hun centrale rol in de mobilisatie en productie van voedsel en tegelijkertijd onderlinge manieren van ondersteuning ontwikkelen om de pandemie het hoofd te kunnen bieden.
Sommige landen stellen hun grenzen alleen open voor migranten wanneer hun werk noodzakelijk wordt geacht om de voedselvoorzieningsketen in tijden van pandemie te waarborgen. Andere landen sluiten hun grenzen voor inwoners van andere landen. Migranten worden in overvolle vluchtelingenkampen achtergelaten, waardoor hun recht op gezondheid wordt geschonden.
Aan verschillende oorlogsfronten en in de verzetsgebieden, zoals de Koerdische of Palestijnse gebieden, bemoeilijkt de imperialistische en patriarchale invasie en bezetting de mogelijkheden om een adequate behandeling te krijgen, waardoor de aanval op de Koerdische vrouwenrevolutie en de strijd van alle vrouwen die zich van de koloniale en patriarchale overheersing willen bevrijden, veel intenser wordt.
Terwijl vandaag de dag meer dan ooit tevoren gezondheid en leven collectief als politiek centrale thema’s naar voren komen, hebben jaren van neoliberaal beleid, met wisselende intensiteit, een logica van individuele managementverantwoordelijkheid opgelegd. In veel landen is het gezondheids- en socialebeschermingsstelsel verzwakt door bezuinigingen op de gezondheids- en sociale voorzieningen.
Het begrotingstekort laat duizenden mensen zonder medicijnen zitten en dwingt hen het hoofd te bieden aan de mislukkingen van de overheden. Er zijn netwerken van solidariteit en steun voor de zorg voor elkaar opgezet. In andere landen, waar er nooit een goed systeem van volksgezondheid en sociale bescherming is geweest, is de situatie daarentegen nog verergerd door de wijdverbreide uitvoering van bezuinigingsplannen en economische aanpassingen. Bovendien wordt de crisis in veel gevallen gebruikt om de seksuele en reproductieve rechten en vrijheden van vrouwen verder te beperken.
Aan de andere kant toont het neoliberalisme zijn meest brute gezicht door de militarisering van zowel stedelijke, landelijke als inheemse gebieden. Er wordt zo gebruik gemaakt van de reeds bestaande democratische kwetsbaarheid van deze regeringen om elke uiting van verzet het zwijgen op te leggen, de opkomende solidariteitsnetwerken te criminaliseren en zo de bevelstructuur van een steeds autoritairder en repressiever wordende staat te versterken.
Tot slot wordt het nog duidelijker dat het niet mogelijk is om de verwoesting van het milieu en de ecosystemen te accepteren die, terwijl ze elke levende soort en elke natuurlijke hulpbron ondergeschikt maken aan de winstbehoeften van het kapitaal, dezelfde onevenwichtigheden bevordert die de verspreiding van het coronavirus mogelijk maakten. Extractivisme, grootschalige industriële voedselproductie, intensieve monoculturen en vervuiling veroordelen miljoenen mensen tot een nieuwe en ongekende voedselcrisis.
De pandemie onthult dat de kapitalistische, patriarchale en koloniale organisatie van de samenleving niet duurzaam is en maakt de reeds bestaande crisis van het neoliberalisme zeer duidelijk. Onze strijd moet niet alleen gericht zijn op het overleven in het licht van de besmetting, maar moet ook oplossingen bieden voor de immense gevolgen die dit zal hebben voor onze economische en materiële omstandigheden.
Wij zijn van mening dat de reacties van de regeringen volstrekt ontoereikend zijn en verwerpen alle beleidsmaatregelen die het bedrijfsleven blijven financieren in plaats van de gezondheid en die de pandemie aangrijpen om de extractivistische projecten te consolideren. Hoewel de overheidsmaatregelen heterogeen zijn, volgt het kapitalistische antwoord op de crisis overal ter wereld dezelfde logica: de prijs van deze crisis door de bevolking te laten betalen en tegelijkertijd effecten teweegbrengen die niet tijdelijk zijn, om de winsten boven het leven te stellen. We willen niet nog dieper in de schulden raken en nog meer verarmd raken! We willen een grensoverschrijdende en feministische uitweg uit de crisis, geen terugkeer naar een “normaliteit” die gebaseerd is op ongelijkheid en geweld.
In alle volkswijken worden balkonprotesten georganiseerd om de toename van vrouwenmoorden en huiselijk geweld aan de kaak te stellen. Overal ter wereld stelt huishoudelijk personeel hun totale onzekerheid en hun gebrek aan rechten aan de kaak. Verpleegkundigen en artsen protesteren tegen het gebrek aan beschermingsmiddelen en verklaren dat hun leven niet tegen elke prijs ter beschikking staat. Werknemers in logistieke magazijnen en fabrieken staken om duidelijk te maken dat ze het opofferen van hun gezondheid ten gunste van de bedrijven weigeren.
In de gemeenschappen blijven inheemse vrouwen strijden tegen de uitvoering van ontginningsprojecten en de onwettige toeeigening van gemeenschapsgebieden en -middelen. In de gevangenissen hekelen gevangenen de onmenselijke omstandigheden van opsluiting binnen een gemilitariseerd en extreem racistisch gevangenissysteem. Overal stellen Afro-descendenten en zwarten het institutionele racisme in het beheer van de pandemie, aan de kaak en eisen migranten papieren om niet langer te worden onderworpen aan omstandigheden die uitbuiting en geweld intensifiëren. Sekswerkers blijven de decriminalisering van hun werk eisen, zodat ze niet langer worden uitgesloten van sociale minima en gestigmatiseerd door het patriarchale, kapitalistische en koloniale systeem. In Rojava reageren Koerdische vrouwen, te midden van hun historisch verzet tegen de oorlog, op de pandemie door hun confederale zelforganisatie over de grenzen heen te versterken, de gezondheidszorg van hun gemeenschap te verbeteren en de netwerken van een zelfbestuurde en ecologische economie uit te breiden.
Vanuit onze verschillende materiële omstandigheden, de pluraliteit van onze talen, de heterogeniteit van de praktijken en de complexiteit van het discours, verbinden wij ons ertoe om onze strijd, onze manieren van verzet en onze vormen van solidariteit welke wereldwijd op spontane manier ontstonden te ondersteunen, te versterken en te verweven. Zij zullen namelijk centraal staan bij het heropstarten van onze toekomstige initiatieven.
Wat de wereldwijde feministische staking ons de afgelopen vier jaar heeft geleerd, is dat we samen meer kracht hebben om in opstand te komen tegen de patriarchale en onderdrukkende “normaliteit” en dat we nu meer dan ooit onze stemmen, die in de miljoenen lopen, moeten verenigen om de versnippering die de pandemie ons oplegt, te voorkomen. Op dit moment kunnen we de straten niet vullen met onze feministische macht, maar we zullen blijven schreeuwen met al onze woede, en met een beschuldigende vinger wijzen naar dit gewelddadige systeem dat ons uitbuit, onderdrukt en vermoordt. We willen meer en meer in de frontlinie staan.
We gaan dit proces van feministische bevrijding over de grenzen heen, dat we gezamenlijk weven en uitbreiden, niet stop zetten. We zullen de strijd voortzetten om het leven op te bouwen dat we willen en willen leven. Wij roepen iedereen die patriarchaal geweld, uitbuiting, racisme en kolonialisme afwijst op zich te mobiliseren en ons te verenigen om de wereldwijde feministische strijd te verrijken en te versterken. Als we verenigd zijn, kunnen we uit de pandemie raken en alles veranderen.
Sta op wie mee wil strijden!
Ondertekenende organisaties:
ALAMES (Equador)
Association stop violències (Andorra)
Bibi Ni una menos – Soriano (Uruguay)
Cabildo de mujeres (Equador)
Creando Juntas (Equador)
Collecti.e.f 8 maars (België)
Coordination Feministe 8M (Chili)
Democracia Socialista (Argentinië)
Desmadres (Uruguay)
Disidentes Violetas (Equador)
Feministas Autónomas (Bolivia)
Feministas con voz de maíz (Mexico)
Nederlandse feministes (Nederland)
Groupe International de la Grève Féministe #14Junio (Zwitserland)
Regionale groepen van het netwerk voor de Vrouwenstaking in Duitsland (Stuttgart, Berlin, Augsburg, Frankfurt/Main)
Gemeinsam kämpfen (Leipzig)
International Women’s Strike (USA)
Luna Creciente (Equador)
Minervas (Uruguay)
Koerdische vrouwenbeweging in Latijns-Amerika (Koerdistan)
Nina Warmi (Equador)
Ni Una Menos (Argentinië)
Non Una Di Meno (Italië)
Opinión Socialista (Argentinië)
Parlement Plurinacional de Femmes et de Féministes (Equador)
Radical Women/Mujeres Radicals
(Australie & USA)
Netwerk van feministische volks- en basisgroepen (Uruguay)
Revue Amazonas (Equador)
Toutes en Grève (Frankrijk)
Unidad Latina en Acción (USA)
