De vrouwenstaking leeft in onze strijd
Op deze historische datum die arbeiders over de hele wereld verenigt in de strijd voor hun rechten, roepen wij als feministen, samen, over de grenzen heen en als eerbetoon en herinnering aan de strijd, op tot een transnationale feministische meidag.
We zullen deze keer niet met duizenden zijn die de straat op gaan, zoals op 8 en 9 maart, maar we blijven wel onze stem verheffen. We willen samen de crisis van de reproductie van het leven aan de kaak te stellen, die het productieve en reproductieve werk van vrouwen, lesbiennes, travestieten, transseksuelen en niet-binairen nog kwetsbaarder maakt. Daarom moeten we ons organiseren en samen vechten.
De wereldwijde pandemie van COVID-19 heeft niet alleen de patriarchale kapitalistische crisis aan het licht gebracht, maar ook de hoogdringendheid om de samenleving als geheel te veranderen.
Tijdens deze pandemie werken miljoenen mensen in logistieke magazijnen voor lage lonen zonder enige bescherming. De werkomstandigheden voor migranten zijn nog onzekerder. De verschillende maatregelen die hen in een onregelmatige situatie op het grondgebied houden net zoals het gevoerde immigratiebeleid, dienen alleen maar om de enorme onderdrukking van deze groep nog te versterken.
Miljoenen vrouwelijke gezondheidswerkers werken zonder oponthoud tegen een veel te laag loon en in onwaardige omstandigheden, waardoor hun leven elke dag op het spel staat. Duizenden huishoudwerksters worden zonder enige vergoeding ontslagen. Miljoenen vrouwen zijn overbelast met zorgwerk en miljoenen werknemers actief in de informele, alternatieve en kwetsbare economische sectoren zijn werkloos geworden.
De coronacrisis toont duidelijk aan dat de banen die nodig zijn voor de sociale reproductie, ook de meest onzekere zijn . Het zijn sectoren waarin vooral vrouwen actief zijn. Het zijn ook de jobs waarin de werknemers het meeste uitgebuit worden.Tegelijkertijd laten de huidige lockdown maatregelen zien dat duizenden vrouwen, lesbiennes, travestieten en transseksuelen hun gezondheid niet kunnen beschermen door thuis te blijven, omdat ze moeten blijven werken.
Voor diegene die wel thuis blijven, schuift het patriarchale systeem de verantwoordelijkheid voor de zorg voor kinderen en ouderen die kwetsbaarder zijn vooral af op vrouwen. Hierdoor wordt de last van huishoudelijk werk vertienvoudigd, waar tegenover noch een loon, noch een tijdslimiet staan.
Voor velen is het huis geen veilige plek omdat het isolatie en opsluiting met geweldplegers met zich meebrengt.Vrouwenmoorden en geweld tegen vrouwen en LGBTQI* mensen zijn in deze periode geëxplodeerd, een realiteit die door het veiligheidsbeleid van deze crisis wordt verwaarloosd. Wat betreft vrouwen met een handicap, waarvan de zorg en het dagelijks leven aan een bijzonder ritme onderhevig zijn, hun plaats in de maatschappij is nog onzichtbaarder.
We weigeren de toekomst te laten worden zoals het heden er nu uitziet. We weigeren terug te keren naar de neoliberale normaliteit, waarvan deze crisis heel duidelijk gemaakt heeft dat ze onhoudbaar is.
We strijden om een einde te maken aan het extractivisme, de intensieve veeteelt en de grootschalige voedselproductie door de agrobusiness die alle levende soorten en de aarde onderwerpt aan het kapitaal.
We eisen dat de toegang tot de gezondheidszorg gegarandeerd en gratis is en dat de rechten op het gebied van geestelijke, seksuele en (niet-)reproductieve gezondheid als essentiële rechten worden erkend. Verplichte opsluiting kan niet als excuus worden gebruikt om ons het recht te ontzeggen ons lichaam en onze autonomie te controleren.
In arbeiderswijken worden op de balkons demonstraties georganiseerd tegen vrouwenmoorden en worden zelfverdedigingsnetwerken opgezet tegen macho-geweld. In de inheemse gemeenschappen worden inheemse vrouwen, die altijd tegen de vernietiging van de planeet hebben gevochten, geconfronteerd met een staat die van deze lock- down gebruik maakt om extractivistische projecten uit te voeren. In alle gevangenissen hekelen de gedetineerden de onmenselijke omstandigheden en de totale afwezigheid van bescherming. Overal komen migranten in opstand tegen overbevolking in detentiecentra en eisen ze papieren, zonder welke hun leven, nog meer met deze pandemie, onderhevig is aan toegenomen omstandigheden van uitbuiting en geweld. Op sommige plaatsen breken stakingen uit, er wordt door de werknemers geëist dat alleen essentiële activiteiten in waardige omstandigheden worden uitgevoerd.
In de afgelopen jaren is de feministische staking het instrument geweest dat onze strijd op mondiaal niveau heeft verenigd en ons in staat heeft gesteld om het patriarchale geweld aan te klagen op verschillende terreinen ; thuis, op straat, op de werkvloer, aan de landsgrenzen. Tijdens de staking van 8 en 9 maart konden we samenkomen en de straten bezetten met onze feministische macht.
Tijdens de pandemie en in de maanden daarna leidt dit proces van burgerlijke ongehoorzaamheid gevoed door de feministische staking, ertoe ons te richten op reproductief werk om de seksuele en racistische arbeidsverdeling tegen te gaan en zo de socialisatie van het zorgwerk te eisen. We willen volledige toegang voor iedereen tot de gezondheidszorg en een versterking van de basisdiensten.
Wij eisen dat alle taken die niet nodig zijn om het leven in stand te houden, worden opgeschort: ieders werk moet het leven verdedigen, niet de winst! Wij eisen dat er een einde komt aan de ondergeschiktheid, de uitbuiting en de onzekerheid. We eisen ook bescherming tegen het virus binnen de essentiële sectoren.
Wij willen alles radicaal veranderen om een einde te maken aan het patriarchale en racistische geweld van de neoliberale samenleving, om veilige, vrije en kosteloze abortussen te kunnen uitvoeren, om een einde te maken aan de schuldenlast en om over onze vrijheden te kunnen beschikken. Wat de wereldwijde feministische staking ons heeft geleerd, is dat we samen sterk zijn en dat we nu meer dan ooit onze stemmen moeten verenigen om de verdeeldheid en het isolement die de pandemie ons lijkt op te leggen, te vermijden.
We willen een feministische, grensoverschrijdende uitweg uit de crisis, zodat we niet terugkeren naar een normaliteit van ongelijkheid en geweld. Op deze Internationale Dag van de Arbeid zullen we onze woede uiten tegen het geweld van een maatschappij die ons uitbuit, onderdrukt en vermoordt.
Op 1 mei zeggen we meer dan ooit dat ons leven meer waard is dan de winst.
Op deze Internationale Dag van de Arbeid bevestigen we opnieuw dat de samenleving op nieuwe grondslagen kan worden georganiseerd Een leven zonder patriarchaal en racistisch geweld en uitbuiting is mogelijk!
