Veertig jaar lang hebben bedrijven oorlog gevoerd tegen de arbeidersklasse en de Amerikaanse regering is er consequent niet in geslaagd om de werkende mannen en vrouwen in het land te verdedigen. Gevolg is dat slechts 10,3 procent van alle arbeiders (14,6 miljoen) lid van een vakbond is, tegenover 35 procent in de jaren vijftig. In de particuliere sector is het percentage slechts 6,2 procent, terwijl het in de publieke sector 33 procent is. Het aantal stakingen van 1.000 of meer werknemers is over het algemeen gedaald, van drie of vierhonderd in de jaren vijftig tot in de jaren zeventig, tot slechts 25 het afgelopen jaar, hoewel dat het hoogste aantal was in tien jaar tijd.
Sinds het begin van de coronapandemie hebben tientallen miljoenen mensen hun baan verloren, met op dit moment minstens 20 miljoen werklozen. De reacties van de regering en de werkgevers op het virus hebben een reeks kleine stakingen en protesten uitgelokt. Verpleegkundigen, leerkrachten en vervoerspersoneel hebben de strijd geleid. Maar de vakbonden zijn meestal in het defensief gegaan, zonder een eenduidige strategie en vestigden hun hoop op de verkiezing van Biden en meer Democraten in het Congres.
Terwijl hij een aantal kabinetsposten al heeft ingevuld, heeft Biden nog geen minister van Arbeid gekozen. AFL-CIO President Richard Trumka geeft de voorkeur aan de burgemeester van Boston Marty Walsh, die eerder de leider van de Raad voor het Bouwbedrijf in de stad was, de meest conservatieve groep vakbondsleden, meestal blanke mensen, van wie velen President Donald Trump steunden. Werknemers in de publieke sector en in de dienstensector, die grotendeels zwart, Latino en vrouw zijn, zijn niet blij met die keuze. Sommige vakbonden willen dat Biden Congreslid Andy Levin uit Michigan kiest, telg uit een liberale politieke familie die nauw samenwerkt met de vakbonden. Biden zou ook voor de Californische minister van Arbeid Julie Shu, dochter van Chinese immigranten, kunnen kiezen. Biden’s keuzes voor kabinetsleden zijn al etnisch en raciaal divers en dus zou hij kunnen kiezen voor Walsh of Levin, beiden blanke mannen.
Historisch gezien hebben arbeiders tijdens periodes van arbeidsonrust economische en politieke vooruitgang geboekt. Als arbeiders hun macht gebruikten om te staken, konden ze werkgevers en regeringen dwingen om concessies te doen. Dat was het geval in de jaren dertig van de vorige eeuw, toen miljoenen stuwadoors, mijnwerkers, arbeiders in de auto-industrie, staalarbeiders, elektriciens en vele anderen machtige vakbonden oprichtten. In de jaren zestig van de vorige eeuw waren overheidswerknemers zoals leraren en maatschappelijk werkers betrokken bij illegale stakingen voor vakbondserkenning en brachten ze de meeste overheidswerknemers in de arbeidersbeweging. De Grote Depressie begon in 1929, maar de arbeiders begonnen pas in 1934 te strijden en boekten pas een paar jaar later grote overwinningen. Arbeiders hebben dus vandaag de dag misschien vijf of zelfs tien jaar nodig om een krachtige arbeidersbeweging op te bouwen.
In de jaren dertig van de vorige eeuw speelden communisten, socialisten en trotskisten een belangrijke rol in de leiding van de meest militante stakingen van die tijd, die de nieuwe vakbonden in het leven riepen. Vandaag de dag zijn de Democratische Socialisten van Amerika bezig met verschillende arbeidsorganisatieprojecten waarbij verpleegkundigen, leraren, maatschappelijk werkers, magazijnmedewerkers, vervoersmedewerkers, restaurantmedewerkers en anderen betrokken zijn. Sommige arbeidsactivisten van de DSA hebben een oriëntatie gericht op de basis van de vakbeweging, terwijl anderen werken met progressieve vakbondsfunctionarissen of -medewerkers. In de komende jaren zullen de DSA en andere linkse groepen de strategieën en tactieken moeten ontwikkelen die werknemers kunnen helpen om hun macht op de werkplek en in de maatschappij weer op te bouwen. Het organiseren van werknemers brengt vandaag de dag nieuwe uitdagingen met zich mee, aangezien velen onzekere banen hebben en grote aantallen immigranten geen papieren. Ons staat een zware taak te wachten.
Dit artikel verscheen oorspronkelijk op NewPolitics. Nederlandse vertaling: redactie Grenzeloos.
