In België weigert de arbeidersklasse, onze klasse, zichzelf gewonnen te geven, ondanks de moeilijke krachtsverhoudingen. Overal steekt strijd onvermoeibaar de kop op, zoals bloemen in de lente. Strijd tegen klimaatrampen, feministische strijd, strijd in de zorgsector, in het onderwijs, bij fietskoeriers, werknemers zonder papieren… Nieuwe vormen van strijd komen op, nieuwe sectoren van de werkende klasse organiseren zichzelf, doen ervaring op in de strijd en trekken daar lessen uit.
Delhaize, een cruciale strijd
Een voorbeeld van zo’n strijd is die van de werknemers van Delhaize in België. Sinds twee maanden weigeren zij te buigen voor de wil van het patronaat van Delhaize dat de resterende 128 winkels willen franchiseren. De werkgevers weten dat ze hiermee een vakbondsbolwerk aanvallen. Een overwinning voor het patronaat zou een ernstige terugslag betekenen voor de hele sector en voor alle werknemers van het land. De strijd is hardnekkig en veelzijdig: stakingen, demonstraties, blokkades van depots, steun van activisten aan de strijd, demonstraties in de winkels… De werkgeversreactie is meedogenloos: de stakingsposten worden uiteengejaagd door gerechtsdeurwaarders en robocops. Maar het verzet is taai, de open winkels zijn halfleeg van goederen en werknemers. De uitdaging vandaag is om de mobilisatie uit te breiden naar andere sectoren. De oproep tot een nationale manifestatie op 22 mei, gedekt door een interprofessionele stakingsaanzegging, is een stap in deze richting. De mobilisatie moet massaal zijn en onze kracht aantonen! Een vermenigvuldiging van steunverklaringen in andere sectoren, vergezeld van vergaderingen op de werkplek en stakingen, zou de strijd versterken.
Vivaldi ten dienste van de patroons
Aan de regeringszijde zijn de Vivaldi-coalitie en haar minister van Werk Dermagne (PS) afwezig. De werkgevers zitten op rozen met deze regering die de grote lijnen van de Michel-regering handhaaft. De laatste aanval: aantasting van het recht op loopbaanonderbreking, die vooral vrouwen treft. Alexia Bertrand, staatssecretaris voor Begroting uit een zeer rijke familie, komt terug met de neoliberale mythe dat er nog meer in de publieke uitgaven moet worden gesneden omdat er “niets te halen valt” bij de grote fortuinen en multinationals. Wat een grap! De baas van de bazen, Pieter Timmermans (VBO), volgt haar en wijst in de pers het (ruimschoots onvoldoende) fiscale hervormingsproject van de regering van de hand.
Een dag van internationale strijd
Een Mei is de internationale dag van de arbeid, een dag om de geschiedenis van de klassenstrijd te herdenken en de toekomstige strijd voor te bereiden. In België is de arbeidersbeweging in staat van paraatheid, terwijl de regering en werkgevers proberen de werkende klasse verder uit te buiten en te onderdrukken.
Maar Een Mei gaat niet alleen over België. Het is ook een dag van internationale strijd. In Frankrijk woedt al meer dan drie maanden een massale strijd gevoerd tegen de pensioenhervorming van Macron. Hoewel hij zijn zin heeft doorgedrukt, blijft de woede onverminderd en vindt deze nieuwe vormen met potten en pannen-protesten. De legitimiteit van het regime is de laatste jaren meer dan ooit verzwakt. In Griekenland hebben het neoliberalisme en de privatisering van het spoor tientallen doden en honderden gewonden veroorzaakt bij een treinongeval dat een golf van stakingen en massamobilisaties in de samenleving heeft ontketend. In Groot-Brittannië vinden sinds afgelopen zomer stakingen plaats op een niveau dat in 40 jaar niet meer is gezien, tegen de hoge kosten van levensonderhoud en voor openbare diensten. In Iran gaat de strijd tegen het regime van de Islamitische Republiek door, ondanks de onderdrukking, met aan het hoofd de vrouwenbeweging voor hun rechten. In Oekraïne neemt de hele bevolking, en met name de arbeidersbeweging, deel aan het verzet tegen de Russische invasie.
Aan degenen die het einde van de klassenstrijd hadden voorspeld, antwoorden we: “We zijn er nog steeds!” De noodzaak om te strijden is nu groter dan ooit tevoren, niet alleen om sociale verworvenheden te beschermen, maar ook om overwinningen te behalen. Degenen aan de top bieden niets anders dan een tranendal voor de meerderheid van de mensen. Om de tegenaanval in te zetten, heeft de werkende klasse behoefte aan zelforganisatie en eenheid van al haar componenten, evenals van iedereen die een linkse klap willen uitdelen aan de heersende klasse. Tot slot moeten we de moed hebben om een strijdprogramma te verdedigen dat begint bij de sociale en ecologische behoeften en de eisen van alle onderdrukten integreert in de strijd. Dit alles begint door aanwezig te zijn op 22 mei: ALLE DELHAIZIERS!
