De politie van Moskou is recent enkele gayclubs binnengevallen “op zoek naar drugs”. De politie interpreteert de uitspraak van het Russisch Hooggerechtshof over het ‘extremisme’ van “de internationale LGBT” als een vrijbrief voor jacht op homo’s. De zoveelste stap van een reactionair obscurantistisch regime dat ook in het Westen, en wereldwijd, zijn bewonderaars heeft.

Decadentie

De jongste aanval tegen “westerse decadentie” is de zoveelste maatregel tegen de homogemeenschap. De “internationale organisatie LGBT” wordt wettelijk bestempeld als “extremistisch”. Merkwaardig, want er bestaat geen dergelijke organisatie, zodat ook niemand de verdediging kon opnemen. Maar het Hof bedoelt gewoon alle personen die onder de noemer LGBT… vallen.

Het Hooggerechtshof in Washington kijkt wellicht jaloers hoe de collega’s in Moskou nog verder kunnen gaan dan zij. Dat VS-Hof gaat zich in een nabije toekomst buigen over het huwelijk tussen personen van hetzelfde geslacht, terwijl in enkele VS-staten in het onderwijs ook al taboes zijn ingevoerd over onderwerpen rond LGBT, terwijl tegelijk bibliotheken worden gezuiverd.

In Rusland was er al de wet van een jaar geleden met verbod op “propaganda voor niet-traditionele seksuele relaties”. Traditionele, zijnde de enige echt Russische heteroseks. Ook ingrepen voor genderwijziging werden meteen verboden. De Russisch-orthodoxe patriarch Kirill en zijn clerus zijn erg opgezet met deze patriottische begrenzing van Russische seks, ook al is een deel van die clerus in hetzelfde bedje ziek als sommige katholieke pastoors.

Sinds die wet wordt jacht gemaakt op al wie nog maar op “sociale media” een zinspeling maakt op “niet-traditionele seks”. Uiteraard gaan de censoren driftig te werk om ervoor te zorgen dat boeken en films netjes Russisch zijn en dat de regenboogvlag nergens, ook niet op buitenlandse programma’s, te zien is. De censoren van de VS kunnen ervaringen gaan uitwisselen met hun Russische collega’s.

Demografische angst

Tegelijk wordt, zogenaamd om demografische redenen, het abortusrecht in snel tempo ingeperkt. Een Russische vrouw heeft als belangrijkste taak Russische kinderen te baren, krijgt ze steeds vaker te horen.

Want er heerst demografische paniek in het rijk van Poetin. Rusland zal veel Oekraïense gebieden moeten annexeren om de dalende bevolkingscijfers te compenseren: nu 144,5 miljoen. Als de trend zich doorzet zijn het er nog 120 miljoen in 2050. Poetins patriottische jeugdbeweging voerde ooit campagne voor losse onderbroeken omdat dit de vruchtbaarheid zou vrijwaren, het heeft niet geholpen. Want er zijn meer geboorten nodig om de neergang van het Russische volk tegen te houden.

Nu is het recht op abortus aan de beurt. Volgens de Wereld Gezondheidsorganisatie ligt het abortuscijfer in Rusland hoog: 314 voor 1000 geboorten – in de EU is dat 188. Dat abortusrecht werd in 1920 ingesteld, tot Stalin het in 1936 onderbrak, ook toen uit ‘demografische angst’, zoals nu Poetin. Met de oorlog tegen Oekraïne is de angst nog acuter geworden. Al die jongemannen die sneuvelen, al de anderen die aan het front zitten en geen kinderen kunnen verwekken. Plus de honderdduizenden jonge mannen die na het begin van de oorlog hun biezen pakten.

Patriarchaal

Dan maar meer druk op de vrouwen. Verscheidene regio’s hebben vorige maand al een verbod ingesteld op het aanzetten tot abortus en op abortus in privéklinieken. Er is een campagne om preventiemiddelen tegen bevruchting te weren. De daartoe goedgekeurde wet kan ook gebruikt worden tegen diverse contraceptiva. Met als gevolg dat Russische vrouwen volop contraceptiva hamsteren.

Het gaat niet alleen om demografie, het gaat ook om een patriarchaal systeem dat vrouwenrechten compleet onbelangrijk vindt. Zoals minister van Gezondheid Michail Moerasjko het deze zomer zei: “er is een perverse neiging om te denken dat vrouwen eerst een opvoeding krijgen, een loopbaan uitbouwen en het materieel goed hebben voor ze eraan denken kinderen te baren”. Hij ging nog niet zover als senatrice Margarita Pavlova die vindt dat men meisjes niet naar hoger onderwijs moet laten gaan, want dat leidt tot niets… ze verliezen uiteindelijk de zin om kinderen op de wereld te zetten”. Zelf had ze pas een kind na een diploma hoger onderwijs.

Vrouwenrechten onder Poetin: Het Russisch parlement keurde in 2019 een wet goed die huiselijk geweld niet langer strafbaar stelt. Zolang er maar geen ziekenhuisbehandeling aan te pas komt, mag de huisvader letterlijk toeslaan. De nog resterende vrouwenbewegingen voerden aan dat jaarlijks ongeveer 10.000 vrouwen omkomen bij huiselijk geweld. Dat kunnen patriotten toch ook niet goedvinden, vrouwen die kinderen kunnen baren?

Die wet kwam er onder meer onder druk van het Kremlin en van de bevriende Russisch-orthodoxe kerk. Poetin en de kerk, de pijlers van het “patriottisme”. Maar ook een moslim-extremist als Ramzan Kadyrov juicht dat toe. Deze beschermeling van Poetin is de president van Tsjetsjenië, een deelrepubliek van de Russische Federatie. Hij deed in Grozny de grootste moskee van Europa bouwen en organiseerde in 2015 enkele weken naar de moordpartij op Charlie Hebdo een massabetoging …tegen Charlie Hebdo. De Russische president is in eigen land alleszins geen bestrijder van islamistisch extremisme.

Duistere bijval

Homo’s en vrouwen zijn alweer slachtoffer van een regime dat steeds obscurantistischer wordt, en in die zin de geschiedenis herschrijft. Want ook historici, vooral mensen die de voorbije eeuw willen blootleggen, hebben het zwaar te verduren. Poetin kan op het volle gewicht van de Orthodoxe clerus rekenen, die is rijkelijk bedeeld voor die loyaliteit – de Kerk is schatrijk. Van scheiding kerk en staat is ook al lang geen sprake meer, het Russisch geloof in God is drie jaar geleden zelfs verankerd in de grondwet.

Moeten we de bron van deze conservatieve zwaai deels in het Westen zoeken, zoals in Mediapart wordt geargumenteerd?

Dat was alvast niet het geval vóór 1920, de tsaar en de Russisch-orthodoxe kerk waakten over de Russische tradities, zoals het gezin, vanuit de “Russische ziel”. En ook niet in 1936 toen Stalin met zijn “Familiecode” een zeer conservatieve draai maakte. Het huwelijk en het traditionele gezin werden weer in alle glorie ten tonele gevoerd, de communes waren een onzalig verleden, abortusrecht werd ingetrokken.

Vladimir Poetin is dus niet zo geïsoleerd. Ondanks zijn aanval op Oekraïne en ondanks zijn binnenlands autoritair en steeds reactionairder beleid, heeft hij nog heel veel vrienden.Reactionaire denkbeelden kennen nu eenmaal geen grenzen.

Vooral die demografische angst wordt meer en meer een thema van uiterst-rechts in gans Europa. De Hongaarse premier Viktor Orban en zijn Italiaanse collega Giorgia Meloni maken er een strijdpunt van. En ook Meloni’s vicepremier Matteo Salvini die o.m. in 2019 in Verona het World Congress of Families verwelkomde. Dat is een schepping van christelijke fundamentalisten, in de VS berucht voor aanslagen op abortusklinieken. Een organisatie die ook al in Boedapest werd verwelkomd en op ruime sympathie kan rekenen in het “christelijke Rusland”.

Poetin rekent erop dat al die gelijkgestemden het goed blijven doen in nationale verkiezingen en bij de Europese verkiezingen van juni volgend jaar. En de obscurantisten van de VS staan er ook goed voor. Daar bovenop is er nog zijn gelijkgestemde Chinese collega Xi, die zijn afschuw voor “verwijfd vertoon” en “westerse decadentie” in het algemeen, deelt. Bondgenoot Iran en meerdere Arabische regimes gaan daarin iets verder, zie het lot van de Iraanse vrouwen en de talrijke recente executies in enkele van die landen. In deze obscure wereld is Poetin nog niet ontvriend.

Dit artikel verscheen oorspronkelijk op Uitpers.