De belangrijkste les van de eerste resultaten van deze tweede ronde is de tegenslag voor het Rassemblement National (RN) en zijn bondgenoten. De nederlaag van de honderden fascistische, racistische, islamofobe, antisemitische en ultra-reactionaire kandidaten van het RN is een enorme opluchting voor geracialiseerde mensen, vrouwen, LHBTI+ mensen en arbeiders. Deze overwinning van verenigd links stopte het momentum van extreemrechts, dat desondanks ongeveer vijftig zetels won. De nederlaag van extreemrechts van Bardella en Le Pen was de vrucht van de mobilisatie van het volk die plaatsvond dankzij de verenigde impuls die werd gegeven door de oprichting van het NFP (Nieuwe Volksfront).
Dat is al een overwinning voor het NFP, die mogelijk werd gemaakt door de mobilisatie van heel links, politiek, vakbonds- en verenigingsleven, maar ook en vooral door de mobilisatie aan de basis van grote sectoren van de arbeidersklasse, in het bijzonder geracialiseerde mensen en jongeren, die zich overal inzetten om het RN te blokkeren. Dankzij deze mobilisatie kon een zeer groot aantal parlementsleden van het NFP (waaronder een relatieve meerderheid voor La France insoumise (LFI) worden verkozen in de Nationale Assemblee op basis van een programma dat niet alleen breekt met het Macronisme in dienst van de ultrarijken, maar ook met het liberale links van de vijfjarige ambtstermijn van Hollande, dat het beleid van rechts had gevoerd.
De nederlaag van het RN mag niet verhullen dat die partij haar aantal parlementsleden heel sterk uitbreidt en een bedreiging blijft vormen voor geracialiseerde mensen, sociale rechten en democratische vrijheden. Het mag ook niet de nederlaag van de Macronisten verhullen, die een derde van hun zetels verloren. Dat ze nog steeds zoveel parlementsleden hebben, hebben ze alleen te danken aan linkse kiezers, die in de tweede ronde grotendeels naar hen zijn overgestapt om het RN te blokkeren. Deze spervuurstemming verandert niets aan de verkiezingsuitslag: zowel bij de Europese als bij de parlementsverkiezingen zijn Macron en Attal duidelijk verstoten en hebben ze dus geen legitimiteit meer in hun bewering het land te leiden. Macron heeft nu geen andere optie dan zich te onderwerpen aan de wil van het volk en een linkse regering toe te staan het programma van het Nieuwe Volksfront uit te voeren, dat nu de legitimiteit van de stembus heeft. Anders moet hij vertrekken.
Deze afwijzing is ook een afwijzing van de 5e Republiek en haar autoritaire en ondemocratische instellingen. De mobilisatie van het volk, met een opkomst zonder weerga in decennia, wijst ook op de noodzaak om te werken naar een grondwetgevende vergadering, voor een echte democratie van de meerderheid.
Vanaf nu moeten de gedane toezeggingen worden nagekomen en moeten alle noodmaatregelen uit het programma van het Nieuwe Volksfront worden toegepast, te beginnen met de intrekking van de hervormingen van de pensioen- en werkloosheidsverzekering. Dat kan alleen gebeuren als het momentum van het volk wordt vastgehouden en uitgebreid. Dat betekent dat er aan de basis collectieven van het Nieuwe Volksfront moeten worden opgebouwd, die openstaan voor iedereen en die kunnen helpen om de beweging te versterken en de komende maanden mobilisaties en stakingen op te bouwen. Geen enkele regering van nationale eenheid kan reageren op de aspiraties die nu in de stembussen tot uiting zijn gekomen. We moeten verenigd blijven om te handelen, te debatteren en een emancipatieperspectief uit te stippelen dat extreemrechts op de lange termijn terugdringt, rond een links dat vecht en breekt met het verleden, een links dat deze samenleving radicaal kan veranderen!
Dit artikel verscheen oorspronkelijk op l’Anticapitaliste. Nederlandse vertaling: redactie Grenzeloos.
