Onlangs heeft De Morgen uitgevlooid dat de burgemeester van Antwerpen de invloedrijkste intellectueel van Vlaanderen is. Enkele dagen later plaatst diezelfde burgemeester in datzelfde blad een lange opiniebijdrage onder de titel: Links moet kiezen: open grenzen of de welvaartstaat. Iets wat zijn positie als topintellectueel nog zal versterken.

Een mens vraagt zich af waarom. Twee jaar geleden krijg ik een brief toegestuurd van een bezorgde mama, waarachter zich — een hondje kon het rieken — een uiterst rechtse activiste schuilhoudt. En weet je wat? De redenering van die pseudohuisvrouw verschilt nauwelijks van wat Vlaand’rens topintellectueel twee jaar later schrijft.

Als ik ook iets mag zeggen: top – intellectueel? Amaai mijn oor! [‘Fier flaneert hij in de optocht, geheel naakt, terwijl het volk omvalt van verbazing, angst en plaatsvervangende schaamte, totdat een kind in het publiek roept: “He, kijk, de keizer loopt in zijn blootje!” Spoedig roept iedereen dit, maar de keizer weet niet anders te doen dan trots door te lopen, zelfs al ziet ook hijzelf de kleren niet. De dienaren blijven zijn sleep dragen… die er niet is.’ (Vrij naar De kleren van de keizer van Hans Christian Andersen.)]

Zowel Vlaand’rens top – intellectueel als zijn bezorgde mama ontwaren drommen gelukzoekers die onze sociale zekerheid in gevaar brengen. Beiden zijn voorstander van solidariteit die ophoudt aan de grens. Binnen die grens bevinden zich immers degenen die de sociale zekerheid opbouwen. De grens stopt degenen die van onze solidariteit komen profiteren.

In tegenstelling tot de top – intellectueel en diens bezorgde mama denk ik niet dat het gevaar van over de grens komt, maar van een regering die de solidariteit danig aan ’t afbouwen is. Die solidariteit hoeft helemaal niet aan de grens te stoppen, want de enige manier om de sociale zekerheid veilig te stellen is ze te internationaliseren.

Dat internationalisme zal niet alleen de solidariteit ten goede komen, maar ook de vrede, het milieu, de arbeidsomstandigheden, de gezondheid, de vrijheid, het welzijn, de identiteit van de Vlamingen in het algemeen en die van ‘s mans bezorgde mama in het bijzonder.

’t Wordt hoog tijd dat de dienaren van Vlaanderens top-intellectueel ermee ophouden zijn sleep te dragen… die er niet is. Zelf ben ik al lang omgevallen van plaatsvervangende schaamte.

Dit artikel verscheen oorspronkelijk op De Laatste Vuurtorenwachter.