Dankzij de nieuwsbrief van Migrants at Sea kunnen we de sinistere cijfers over de slachtoffers van het Europese migratie- en vluchtelingenbeleid bijhouden. In 2018 betaalden tot op heden 1.783 mensen voor dit beleid met de verdrinkingsdood in de Middellandse Zee. Zij vormen het leeuwenaandeel van de in totaal 2.806 mensen die wereldwijd in 2018 vermist werden tijdens hun migratie.
Nog in 2018 werden tot nog toe 14.156 mensen door de Libische kustwachten van de zee geplukt en terug gebracht naar Libië. Men weet welk lot hen daar te wachten stond. De Libische kustwachten opereren de facto in opdracht van de EU.
Overigens reikt de Europese arm verder dan Libië. De buitengrens van de EU ligt nu in Niger, waar het regime in ruil voor Europese steekpenningen verpakt als ontwikkelingshulp migranten tegenhoudt, criminaliseert, en de clandestiniteit in duwt. De vertegenwoordiger van de Verenigde Naties voor de mensenrechten heeft de EU hier op aangesproken, maar dat raakt de Europese koude kleren niet. Het resultaat is niet dat de migratie gestopt wordt, maar dat ze ondergronds gaat en andere wegen zoekt.
Zo is Spanje nu het land waar de meeste mensen toekomen, via Marokko. Maar geen nood: de Europese Commissie heeft al extra fondsen vrij gemaakt om ook Marokko in te schakelen in het dicht timmeren van de Europese muren voor mensen op de vlucht. De Europese Commissie stelt ook voor dat de Europese grenswacht Frontex actief wordt in landen die niet grenzen aan de EU.
Wie denkt dat de EU geen vluchtelingen- en migratiebeleid heeft, vergist zich. Het recht asiel aan te vragen in de EU wordt de facto opgeheven. Luchtfietsen over “humane opvang in de regio” is hier geen antwoord op.
Dit artikel verscheen oorspronkelijk op Ander Europa.
