In een bijlage van De Morgen interviewt journalist Freek Evers zijn vader, Ronny, een oude socialist. (1) De zoon probeert te begrijpen waarom zijn vader socialist is. De vader probeert het uit te leggen. Ze slagen er niet echt in, noch in het begrijpen noch in het uitleggen. Dat komt, zo te zien, doordat vader en zoon in andere tijden ontkiemd zijn.
Ik zoek naar de leeftijden van die twee. Al gauw vind ik dat Freek van 1988 is. In 2018 wordt hij dertig; een jonkie nog, veel jonger dan mijn kinderen. Tevergeefs zoek ik naar de leeftijd van vader die zegt in zijn jonge jaren een marxist geweest te zijn.
Het interview leert me dat Ronny nog rookt, wat me laat vermoeden dat hij jonger is dan ik, want er zijn er niet veel van mijn leeftijd die nog aan de tabak zijn. Ronny Evers is jonger, maar niet veel: ‘Als mijn vader het over zijn tijd heeft, bevinden we ons halfweg de jaren 70, begin jaren 80.’ Mijn eigen tijd situeer ik eerder aan het einde van de jaren 60 tot dik in de jaren 70. Onze tijden, die van Ronny en die van mij, overlappen elkaar gedeeltelijk. En die overlapping geschiedt in Gent.
‘Rond die Vooruit bruiste het als nooit tevoren. “Dat was hier het rode plein”, mijmert hij wanneer we besluiten om (…) een wandeling te maken in Gent. In de cafés die het gebouw Vooruit omsingelden vond je naast verschillende soorten bier ook alle tinten rood. Van de Kommunistische Partij, over de Revolutionaire Arbeidersliga (RAL) tot Alle Macht aan de Arbeiders (…).’
Zelf herinner ik me niet dat de KP daar een vaste stek had, maar die partij hield inderdaad meetings in de nabijgelegen Minardschouwburg. Nabij dat ‘plein’ werd ook het dagblad Vooruit geredigeerd en gedrukt. Zowel AMADA als RAL hadden een ankerpunt om de hoek. Over het lokaal van de RAL, dat zich aldaar bevond, heb ik trouwens al iets geschreven. Ook over een van de omliggende cafés, die vader Evers zich goed herinnert, heb ik hier een stukje gepubliceerd, meer bepaald over ’t Keetje.
Ronny Evers ‘herinnert zich hoe hij als zeventien- of achttienjarige aan de vooravond van 1 mei naar NTGent trok voor een evenement dat georganiseerd werd door de RAL. Hij beschrijft een gebouw dat helemaal in rood was gedrapeerd. Op het programma: het theaterstuk Mistero Buffo van de Italiaanse toneelschrijver Dario Fo, gebracht door de Internationale Nieuwe Scène.’
Misschien zijn we elkaar wel tegen ’t lijf gelopen, Ronny en ik, want ik was daar ook. In mijn herinnering betreft het wel twee evenementen. De opvoering van Mistero Buffo denk ik in de theaterzaal van Vooruit meegemaakt te hebben. In de NTG heb ik op 1 mei, denk ik, een stukje van De boerderij der dieren gezien, opgevoerd door Het Trojaanse Paard.
Denk ik, denk ik, denk ik. Want mijn geheugen is niet erg betrouwbaar meer, gesteld dat het dat ooit geweest is. Vader Evers is iets jonger, een onbetwistbaar voordeel als het om geheugens gaat. Hij zal het wel bij het rechte eind hebben. Maar wat we ons beiden goed herinneren is dit: ‘Je moet zo’n avond vergelijken met Tomorrowland, maar dan met betekenis.’ Misschien overdrijft Ronny de omvang, maar wat hij niet overdrijft is dit: het had inderdaad betekenis. Goed dat iemand ons, oudjes, daar eens aan herinnert. Goed ook dat iemand daar de jonkies eens op wijst.
Noot:
1) Mijn vader, de sos. DM-journalist Freek Evers in gesprek met Ronny Evers, ooit een trotse Gentse socialist. In DM keerpunt, 30-12-2017.
Dit artikel verscheen oorspronkelijk op De Laatste Vuurtorenwachter.
