“… onze waarden, die we putten uit onze christendemocratische traditie: de waardigheid van de menselijke persoon, vrijheid, verantwoordelijkheid, gelijkheid, waarheid, rechtvaardigheid, solidariteit en subsidiariteit.”

Deze ronkende geloofsbelijdenis komt van de EVP, de Europese Volkspartij. De EVP is de grootste politieke fractie in het Europees Parlement, het trefpunt van alles wat gematigd is, degelijk, fatsoenlijk, waar Angela Merkels CDU bij aangesloten is zowel als de CDA, de CD&V,  de Spaanse Partido Popular… Het is waar dat Berlusconis Forza Italia er ook bij is, en Viktor Orbans Fidesz, maar Fidesz verloor in maart zijn rechten binnen de EVP wegens onvoldoende respect voor de hoge waarden die de christelijke familie eigen zijn.

Niet links of rechts maar de gulden middenweg, ondernemingsgezind maar met oog voor de rechten van de werknemers, religieuze wortels maar zonder kwezelarij, de christendemocratische politieke familie blijft de toevlucht voor veel mensen die een politiek mandaat willen geven aan gezapige, bedachtzame bestuurders die zich ver houden van elk extremisme.

Pech voor deze mensen, maar ze zouden hun parlementsleden wat scherper in de gaten mogen houden.

Op 25 oktober stemde de EVP in het Europees Parlement mee met extreemrechts, en torpedeerde daardoor een resolutie die niets anders deed dan de waardigheid van de menselijke persoon in herinnering brengen van de Europese instanties. Het ging inderdaad over een aanmaning (niets meer dan dat) aan het adres van Europese Commissie, lidstaten en EU-agentschappen als Frontex om het nodige te doen om levens te sparen; dit jaar zijn er al weer meer dan duizend mensen verdronken in de Middellandse Zee.

De aanbevelingen in de voorgestelde resolutie hielden o.a. in:

  • Openen van de havens voor reddingsschepen van ngo’s, en een eind aan de criminalisering van dergelijke ngo’s en hun medewerkers (cfr. de Aquarius);
  • Overbrenging van geredden naar een veilige plaats, niet naar Libië;
  • Herziening van de samenwerking met Libië;
  • Meer transparantie in het optreden van Frontex (Europees grens- en kustwachtagentschap), dat onder andere alarm zou moeten doorgeven aan alle schepen in de omgeving van een dreigende ramp.

Je zou denken dat een dergelijke humanitaire call up door alle ‘beschaafde’ partijen ondersteund zou worden. En politiek gezien was het draagvlak inderdaad groot: sociaaldemocraten (S&D fractie), Groenen/EVA, Verenigd Links (GUE/NGL) maar ook liberalen (Renew, het vroegere ALDE) waren over het algemeen voor (straks meer over de uitzonderingen).

Tegen waren zoals te verwachten alle (extreem-)rechtsen die van een antimigranten-hetze hun partijstrategie gemaakt hebben: de Europese Conservatieven en Hervormers (ECR, met de Vlaamse N-VA, het Spaanse Vox, het Nederlandse Forum voor Democratie…) en Identiteit en Democratie (IDG, met het Vlaams Belang, Alternative für Deutschland …) Maar ECR en IDG komen samen maar aan 135 parlementsleden, en zelfs als we er alle Niet-Ingeschrevenen (NI) bijtellen (die niet allemaal extreemrechts zijn), komt men maar aan 189.

Toch werd de resolutie verworpen. Hoe? Door de stemmen van de christendemocraten van de Europese Volkspartij!! Nee, niet alleen die van de onfatsoenlijke Fidesz of van Berlusconi & Co, maar bijvoorbeeld ook die van Kris Peeters, tot voor kort Vlaams of Belgisch federaal minister, of Cindy Franssen, partijvoorzitter ad interim van de CD&V. Alle partijgenoten van Angela Merkel waren tegen, op drie na die hun stem niet uitbrachten. Enzovoort.

Een paar christendemocratische parlementsleden hadden de euvele moed te rebelleren tegen hun fractievoorschriften. Dat was bijvoorbeeld het geval bij de Waalse Benoît Lutgen (CDH) en Pascal Arimont uit Duitstalig België. Het moet helaas gezegd, ook bij Verenigd Links stemde één iemand tegen (Kateřina Konečná van de Tsjechische Communistische Partij). De Groene fractie steunde het voorstel wel unaniem.

Dit alles samen resulteerde in een zeer krappe meerderheid om het voorstel tot resolutie te verwerpen: 288 voor, 290 tegen, 36 onthoudingen. Twee stemmen te kort, en het trieste is dat dit anders had kunnen lopen indien drie Nederlandse sociaaldemocraten zo goed waren geweest een ja-stem uit te brengen in plaats van niet deel te nemen aan de stemming! Inderdaad, Mohammed Chahim, Paul Tang en Lara Wolters waren vóór, maar Agnes Jongerius, Kati Piri en Vera Tax namen niet deel aan de stemming (maar waren aanwezig volgens het verslag).

Men kan de schuld ook op de Deense sociaaldemocraten schuiven, die zich alle drie onthielden, of op de vier Hongaarse sociaaldemocraten die als enigen binnen S&D tegen waren. Of op de 10 liberalen die tegen waren, of de 34 die zich afzijdig hielden bij de stemming. In ieder geval had de door sommigen zo gewenste ‘linkse eenheid’ (sociaaldemocraten, groenen en radicaal links) een kleine overwinning kunnen behalen, maar daarvoor ontbrak de nodige samenhang.

Een kleine overwinning, zeggen we, want zelfs al was de resolutie aangenomen, ze zou tot niets verplicht hebben aangezien het beleid dienaangaande door de Raad (Ministerraad, Europese Raad), de Commissie en de regeringen wordt bepaald. Maar zelfs voor deze beperkte morele overwinning was ‘links’ niet eendrachtig genoeg. Dat terwijl uiterst rechts zich in de steun van ‘fatsoenlijk’ rechts kon verheugen…

Herman Michiel is actief bij Ander Europa. Dit artikel verscheen oorspronkelijk op Ander Europa.