Erdogan, die vroeger telkens verwees naar de ‘stembussen’ om iedere kritiek af te wijzen, voelt zich niet goed meer in zijn vel.

Ondanks het feit dat alle ‘ambtenaren’ de facto verplicht worden om naar zijn meetings te gaan, ondanks het feit dat alle verkeer naar de verkiezingsmeetings van Erdogan gratis is, lijkt het erop dat de aanhang verkleind is. Althans volgens Amberin Zaman.

En wie de Turkse verkiezingen volgt weet dat het resultaat van de HDP en haar presidentskandidaat Demirtas zal bepalend zijn voor de toekomst van Turkije. Enkel als de HDP de kiesdrempel overschrijdt, kan deze regering vallen, enkel als de oppositie (en daarvan maakt Demirtas deel van uit) een tweede ronde kan halen bij de presidentsverkiezingen komt deze regering in moeilijkheden.

Demirtas zit sinds november 2016 in voorarrest. Ondanks het feit dat hij parlementslid is. Dit is te ‘danken’ aan Kilicdaroglu, leider van de CHP, die de AKP/MHP een tweederde meerderheid gaf om parlementairen te kunnen opsluiten. En dit was nog voor de mislukte staatsgreep! Dit in tegenstelling tot Muharem Ince, de huidige presidentskandidaat van de CHP, die de motie niet ondersteunde, net als vele CHP-ers ter linkerzijde.

Muharem Ince

In mijn microkosmos (mijn buren zijn fervente CHP-ers, die zelfs verkiezingsvlaggen uithangen, en dit langs weerskanten van ons huis) stijgt de populariteit van Ince. Persoonlijk heb ik twee problemen met Ince, hij ‘schreeuwt’ net zoals Erdogan, daarnaast heeft hij dezelfde (of bijna) dezelfde stem als Erdogan. Gisteren vroeg ik mijn buur de propaganda van Erdogan af te zetten (hij is een actieve CHP-er, ook een linkse sociaal democraat) en hij vertelde me toen, “dat is Ince”.

Ince heeft zelfs een verkiezingsliedje, dat ik ook al ettelijke keren gehoord heb. Ik denk overigens dat Kilicdaroglu het op een volgend CHP-congres moeilijk zal krijgen, want Ince is zo’n beetje wat vele Turken willen, een schreeuwer, een populist. In tegenstelling tot Kilicdaroglu weet hij makkelijk een massa aan te spreken. Dit staat los van wat hij zegt, soms slaat hij de nagel op de kop.

Ik zie ook verschillende ‘buren’ (van naburige dorpjes) met grote verkiezingsaffiches op hun auto waar Beko opstaat (Kani Beko was de voormalige voorzitter van DISK, de federatie van revolutionaire vakbonden) die nu opkomt voor de CHP.

Demirtas moet vrij

Alle oppositiepartijen, de CHP, de SP, zelfs de IYI partij (een nationalistische partij rond voormalig MHP-lid en presidentskandidate Meral Akşener), vragen terecht dat Demirtas wordt vrijgelaten om campagne te voeren. Dat siert hun, dat mag ook wel eens gezegd worden.

Vandaag (13 juni) roept Erdogan het toezichthoudend comité op de verkiezingen (YSK) op om Demirtas uit te sluiten van deelname aan de verkiezingen! Hij deed dit tijdens een meeting in Trabzon.

Demirtas is populair. In tegenstelling tot andere presidentskandidaten is hij geen ‘schreeuwer’, maar een linkse sociaaldemocraat met aandacht voor de Koerdische kwestie. Waar in de Koerdische gebieden vooral Koerdische kandidaten op de lijsten staan, geldt dit niet voor de rest van Turkije, waar op de HDP-lijsten meestal symbolen van het links verzet en radicaal links te vinden zijn. Ook Ahmet Sık, de bekende kritische journalist, staat op deze lijsten, net als vroegere symbolen van het Turkse mei ’68.

Erdogan beschuldigt Demirtas ervan verantwoordelijk te zijn voor 53 doden tijdens de Kobani- protesten. Voor alle duidelijkheid, Demirtas zette de cijfers recht: er waren 43 doden (nou ja, Erdogan heeft de gewoonte om te overdrijven), 33 waren leden of sympathisanten van de HDP (de partij van Demirtas), zes waren lid van de HUDA PAR (het vroegere Hizbullah, de enige Koerdische partij die de AKP steunt), twee Syrische vluchtelingen en twee leden van de ordediensten. Nochtans onderhandelde Erdogan verder met de HDP en dit zes maanden lang met mensen die hij nu ’terroristen’ noemt.

Tevens wijst Demirtas erop dat de HDP twaalf moties indiende om te onderzoeken wie achter de problemen zat en elk van deze moties werd in het parlement afgewezen door… de AKP! Je kan voor of tegen Demirtas zijn, maar hij is een volwaardig presidentskandidaat, die meer dan zes miljoen stemmen verkreeg. Of zijn het allemaal ’terroristen’ die op Demirtas hebben gestemd? Als iedereen die Aleviet, Koerd of links is (want dat is zijn overwegend kiezerspubliek), terrorist is, dan zijn we vandaag allemaal terroristen.

Hoop op verandering

Het bevestigt maar één ding, de regerende AKP is bang, doodsbang, dat haar rijk ten einde zou kunnen komen, want schreeuwen over democratie is één ding, ze toepassen is een andere ding! Zelfs de ‘geur’ van democratie is hier verloren, hier geldt de ‘noodwet’, een ‘almachtige’ president, die via de noodwet gebruikt maakt van ‘absolute’ machten!

Ach, ik blijf hoop hebben, hoop op verandering. Het is de laatste jaren teveel geweest. Leven onder de noodtoestand. Verbod op stakingen, verbod op LGBTI-parades, een lid van het grondwettelijk hof dat de presidentskandidaat van de CHP aanvalt.

Dit moet stoppen. Het is genoeg geweest. Erdogan heeft zijn land naar de afgrond gebracht, dat hij nu zelf springt in het economische ravijn dat hij heeft geschapen.

Genoeg, tamam, tamam! Beetje emotioneel maar je zou voor minder. Onze stem blijft (net als bij vorige verkiezingen) vastliggen. Ja mag drie keer raden!