Marijke Colle, ecofeministe en actief in SAP-Antikapitalisten en onze feministische werking Feminisme Yeah, spreekt op 11 november tijdens de Nationale Vrouwendag in de workshop ‘Ecologie + feminisme = Ecofeminisme?’. Omwille van de coronamaatregelen, zal de Nationale Vrouwendag dit jaar volledig online plaats vinden. Hieronder alvast een voorsmaakje.
De corona crisis toont dat het kapitalisme kraakt in zijn voegen. Dit systeem is gegrondvest op productivisme (steeds meer produceren om blijvende winsten te garanderen), op een ongebreidelde uitbuiting en vernietiging van de natuurlijke rijkdommen, op de uitbuiting van de menselijke arbeid, de onzichtbare arbeid van vrouwen inbegrepen, op het uitsluiten van minderheden en de marginalisatie van precairen, op individualisme en een alles doordringende ideologie van consumptie, aangewakkerd door publiciteit.
Dat alles wordt “de economie” genoemd, met als mantra de groei van het BBP.
Menselijke behoeften zoals een goede en betaalbare woning, degelijk onderwijs, gratis of gezondheidszorg met aandacht voor preventie en informatie aan de patiënt, gratis en goed openbaar vervoer, zorg voor onze ouderen, sociale behoeften zoals het ontmoeten van vrienden, naar de film of naar toneel gaan, museumbezoek, natuurbeleving, uitstappen met kinderen en kleinkinderen, kunnen natuurlijk niet in geldwaarde worden omgerekend. Deze behoeften behoren tot de “privésfeer”, ze brengen niet rechtsreeks winst op en stoten heel weinig broeikasgassen uit.
In deze coronacrisis zijn vrouwen bijzonder getroffen. In de gezondheidssector en het hele domein van de zorg spelen vrouwen een centrale rol: van bejaardenhelpsters, verpleegsters, schoonmaaksters, tot vrouwen aan de kassa in grootwarenhuizen, vrouwen in het onderwijs enz. De hele sector van de zorg is letterlijk van levensbelang voor het functioneren van de maatschappij. Maar dat zorgwerk door vnl. vrouwen wordt nog steeds ondergewaardeerd, en dus onderbetaald, of het wordt gezien als vanzelfsprekend en onzichtbaar, het wordt gewoon niet meegeteld.
Zal in een mogelijk post-corona tijdperk de stem van de vrouwen, van de etnische minderheden, van LGBTQI mensen, van mensen zonder papieren, van vluchtelingen en migranten – en van de natuur – gehoord worden?
Zal de milieucrisis met de vernieling van hele ecosystemen en het opduiken van ongekende besmettelijke ziekten als gevolg hiervan, nu eindelijk ernstig worden genomen?
Het ecofeminisme omvat een hele waaier van denkbeelden die allen vertrekken vanuit de samenhang tussen de vernieling van de natuur en de onderdrukking van de vrouw en van alle slachtoffers van dit onmenselijk systeem. Ecofeministen willen strijd voeren op al deze verschillende domeinen en de diverse acties met elkaar verbinden. Ze willen ook de gevoelens van woede, van onmacht, van verdriet en zelfs wanhoop integreren en zin geven.
Onze radicale kritiek trekt de logica door van solidair verzet: verzet tegen kernwapens en kerncentrales, tegen de vernieling van het amazonewoud en de ontbossing in Indië, tegen plantages voor de export van GGO’s zoals soja, verzet tegen megadammen en andere nutteloze projecten, maar ook verzet tegen geweld op vluchtelingen, op vrouwen, op LGTBQI mensen.
We willen een waaier van acties, projecten en onderzoek uitbouwen: lokale groene initiatieven, steun aan kleine boerinnen en boeren, stedelijke projecten gaande van collectieve moestuinen tot aanleg van buurtparkjes… Die projecten zullen samen met radicale acties van milieuactivisten en minderheden, van inheemse volkeren en vrouwencollectieven, een ecofeministische diepgaande kritiek op de huidige maatschappij omzetten in een materiële kracht voor verandering.
