Het partijbestuur van de Duitse Grünen wees op 19 april haar co-voorzitster Annalena Baerbock aan als kandidaat-kanselier. De Bundestagverkiezingen van 26 september aanstaande zullen immers beslissend zijn voor wie huidig kanselier Angela Merkel opvolgt.

De groene kandidatuur is helemaal niet zo symbolisch; volgens zowat alle polls zal het in september gaan tussen de Union (CDU-CSU) en de Grünen die respectievelijk op 26 – 28% en 21 – 23% staan, maar de groenen in een opgaande trend, de christendemocraten een neergaande. De eveneens gisteren aangeduide kandidaat-kanselier van de Union, Armin Laschett, lijkt geen al te goede beurt te maken bij het kiezerspubliek. De SPD, die al vorig jaar de huidige minister van financiën Olaf Scholz als kandidaat aanduidde, komt met circa 16% van de stemmen slechts op de derde plaats. Nog afgezien van het kanselierschap is een deelname van de Grünen aan de regeringscoalitie dus ook vrij waarschijnlijk.

Veel progressievelingen zouden waarschijnlijk opgelucht zijn om eens een kanselier te hebben die niet voortkomt uit die oersaaie stal waar ook Adenauer, Erhard of Kohl uit stammen, en aan Gerhard Schröder heeft ook niet iedereen zijn hart(z) verpand. Maar, zegt Jens Berger op nachdenkseiten, wie zichzelf links vindt zou kanselier-in-spe Baerbock best eerst aan een realiteitstest onderwerpen alvorens met felicitaties te zwaaien.

En inderdaad, Baerbock heeft al het nodige gedaan om te bewijzen dat met Grünen in een coalitie niets zal veranderen, tenzij meer militaire uitgaven en een agressiever buitenlands beleid. “Meer uitgaven voor onze verdediging”, “meer investeringen opdat geweren zouden schieten en nachtkijkers functioneren”, “meer Europees engagement voor defensie”… Aan de nieuwe Amerikaanse president Biden willen de Groenen een ‘vernieuwde Atlantische agenda’ voorstellen.

Wat het Nord Stream-2 project betreft (gaspijpleiding van Rusland naar Duitsland) zou je denken dat vanuit een groen standpunt de fossiele aard van de brandstof het probleem is, maar voor Baerbock gaan de bezwaren over “de geostrategische belangen van de EU”, de “destabilisering van Oekraïne” en het “dwarsbomen van de duidelijke koers tegenover Rusland op EU vlak”.

In een eerder bericht had ik het over de steun vanuit een Duitse groene denktank voor “deelname aan de nucleaire bewapening” als een “essentieel element van de strategische band tussen trans-Atlantische partners”. Ik was toen nog zo voorzichtig om dit niet meteen als groen partijstandpunt voor te stellen. Maar het wordt stilaan wel duidelijk dat de Duitse Grünen hun pacifisme van weleer afgezworen hebben om toch maar salonfähig te worden. Merkwaardig trouwens, in dit eerder bericht citeerde ik van de groene website “Wir Grüne im Bundestag stehen für Frieden, Abrüstung, kooperative Sicherheit und eine Kultur der militärischen Zurückhaltung.” Het staat er nog steeds, behalve dat de “cultuur van militaire terughoudendheid” is weggevallen…

Groen, sociaaldemocratisch, christendemocratisch, liberaal…, het maakt blijkbaar allemaal niet meer zoveel uit tot welke tint grijs men behoort, de politieke credo’s zijn ongeveer dezelfde. En daarover doet journalist Norbert Häring op zijn blog een interessant boekje open. Wat hebben Annalena Baerbock, Angela Merkel, de gewezen Spaanse premier José María Aznar, gewezen Commissievoorzitter Manuel Barosso, Tony Blair, Nicolas Sarkozy en heler drommen sterren van het ‘extreme centrum’ gemeen? Ze werden door het Wereld Economisch Forum (Davos) uitgekozen als Young Global Leader  (of de voorloper ervan, Global Leaders for Tomorrow) wat recht geeft op een vorming als leider, met uitgebreide contacten en introducties.

Voor consequent links is dit hopelijk een aansporing om in te zien dat een echt vredegericht, antimilitaristisch ecosocialistisch programma een unique selling proposition is, de troef waarmee op termijn kan gewonnen worden.

Herman Michiel is actief in Ander Europa. Dit artikel verscheen oorspronkelijk op Ander Europa.