Woke is, schrijft Bart De Wever in zijn nieuwe boek, een ‘brandversneller’ in de ‘zelfafbraak’ van de ‘westerse beschaving’.((Bart De Wever, Over woke, 2023. Borgerhoff & Lamberigts. 133 pp.-) Alzo beklimt hij gezwind de barricade van het eigen gelijk. In de luwte stoken zijn eigen brandversnellers stiekem de boel verder op: Mark Elchardus, Mia Doornaert, Leo Neels, Boudewijn Bouckaert… De vijand die met De Wevers barricade gestopt moet worden heet ‘links’, en is in Vlaanderen alom aanwezig, maar toch vooral in Barts hoofd.

Oké, er is woke. Er bestaat inderdaad een toegenomen waakzaamheid voor structurele achterstelling van groepen in de samenleving. Is dat erg? Neen toch. We zijn, denk ik, nog veel te weinig woke op heel veel vlakken, te brutaal, te patriarchaal, te weinig divers, we aarzelen nog teveel. Wokeness is vooruitgang!

Voor oudere mensen, als ik, ligt dat soms wat moeilijk. Traag als we zijn, vinden we het te rap gaan. En niet alleen in het verkeer. Als zwarte Piet opeens roetpiet heet, gaan we op de rem staan; dat we nu paddenstoel moeten zeggen in plaats van paddestoel, ligt nog altijd op m’n maag; wij blijven de verpleegkundige verpleegster noemen; als Old Shatterhand en Kuifje opeens ondeugdelijk blijken te zijn, kwetst dat ons kinderzieltje…  Maar we beseffen dat het niet tegen te houden is: het verleden is voorbij; we hebben onze tijd gehad; wij zijn voorbij!

Voor wie macht heeft, echter, is ‘wij zijn voorbij!’ een beangstigende gedachte. Dus richten die machtigen hun pijlen op woke. Ook wanneer het er niets mee te maken heeft, zoals onlangs nog met de belachelijke aanpassingen in de boekjes van Roald Dahl.

Al die rechtse opiniemakers hebben uiteraard ook wel ergens gelijk: zo bestaat er wel degelijk een soortement cultuurmarxisten. Die ken ik al van in mijn jeugd: saloncommunisten. Ze kennen hele passages van Marx uit het hoofd, maar aan het stakingspiket zie je hen nooit. Daar moet Bart De Wever geen schrik van hebben, ze zijn niemand tot last, behalve degenen die er aan de tapkast moeten naar luisteren.

Ook wokeness bestaat al lang, maar de explosie van woke-activisten is van recentere tijden. Toch tekent zich daar al een linker- en een rechterkant af. Ter linkerzijde staan degenen die bijvoorbeeld standbeelden van slavendrijvers neerhalen, ’t zijn voorstanders van de directe democratie en beoefenaars van directe actie. Zij hebben in deze mijn sympathie, ook omdat ik op mijn wandelingen al te veel met eerbetoon aan de infame Leopold II geconfronteerd wordt.

Anders is het met degenen die het op boeken gemunt hebben. Niemand verplicht me die boeken te lezen, ik kan ze negeren, ik kan er een ander boek tegenover plaatsen. Vandaar dat ik wel woke ben, maar anti-cancelculture. Literatuur cancelen is zo rechts! ’t Is zo rechts dat het aan het woke-activisme ontsnapt en, zoals in Amerika, in handen van extreem conservatieven terechtkomt.

In Vlaanderen loopt het nog zo’n vaart niet, maar dit komt toch al in de buurt: op 1 september 2022 stapt de Antwerpse stadsdichter Ruth Lasters in protest op, omdat de N-VA-schepen haar gedicht (in samenwerking met haar leerlingen) over elitair onderwijs weigert. In ’t boekje van N-VA-voorzitter Bart De Wever heb ik waarschijnlijk over dit schoolvoorbeeld van cancelcultuur heen gelezen.

Dit artikel verscheen oorspronkelijk op De Laatste Vuurtorenwachter.