Dat de Europese Unie haar nek niet zal uitsteken bij het protest tegen de verdere Israëlische annexatieplannen van Palestijnse gebieden bleek al uit de ontwijkende antwoorden van EU-buitenlandchef Borrell bij vragen daarover in het Europees Parlement. Maar dat men daarvoor de meest elementaire principes van democratie en pluralisme zou aan zijn laars lappen toont aan dat het niet gaat om een gebrek aan ‘moed’, maar om regelrechte steun aan het Israëlisch apartheidsregime. De Europese Commissie wil immers niet horen van een ietwat kritische stem in haar adviesorganen.
Dat blijkt uit de weigering om European Jews for a Just Peace, een federatie van 12 joodse organisaties uit 10 Europese landen, toe te laten tot de Werkgroep tegen het antisemitisme, door de Europese Commissie in 2019 opgericht ‘om te strijden tegen alle vormen van antisemitisme’. In een Opinie verschenen bij EUobserver (12 juni) legt Arthur Goodman, woordvoerder voor European Jews for a Just Peace, uit dat hun aanvraag om mee te werken in de Werkgroep eerst geweigerd werd omdat ze zogezegd geen koepelorganisatie waren.
Toen ze duidelijk konden aantonen een federatie te zijn met 12 aangesloten organisaties in 10 landen (o.a. de Union des progressistes juifs de Belgique en Een Ander Joods Geluid in Nederland) werd de voorwaarde plots om een ‘grote’ federatie te zijn. Op die manier blijven van Joodse zijde alleen nog de grote door Israel gesteunde lobbygroepen over. Een mooie bijdrage aan de Europese vredespolitiek door Didier Reynders, de Belgische liberale eurocommissaris voor Justitie die verantwoordelijk is voor de Werkgroep…
Men kan de European Jews for a Just Peace nochtans niet van enig extremisme beschuldigen. Het bestaan van de staat Israël wordt niet in vraag gesteld, de oplossing van het Palestijns probleem wordt gezien in de tweestatenoptie. Vier verdere elementaire principes lagen aan de oprichting in 2002 ten grondslag: einde van de bezetting, terugtrekking uit de joodse nederzettingen, Jeruzalem als hoofdstad van de twee staten, erkenning door Israël van haar deel in het Palestijns vluchtelingenprobleem.
Eens te meer zit hier een tendentieuze definitie van ‘antisemitisme’ in het spel, zoals Goodman terecht opmerkt. Deze Netanyahu & Co op het lijf geschreven omschrijving van antisemitisme door het IHRA ( International Holocaust Remembrance Alliance ) leidt er bv. toe dat de boycot van de export van producten uit de bezette gebieden (de BDS-campagne: Boycot, Divestment and Sanctions) als ‘antisemitisch wordt omschreven, zoals het AJC (American Jewish Committee) Transatlantic Institute bloklettert
De Amerikaanse steun aan het Israëlisch apartheidsregime is openlijk, brutaal en provocerend. Het Europese is heimelijk, geniepig en achterbaks. Beide zijn even verwerpelijk en schadelijk voor de wereldvrede. Dat de liberale commissaris voor Justitie Reynders en de sociaaldemocratische ‘hoge vertegenwoordiger van de Unie voor buitenlandse zaken en veiligheidsbeleid’ Borrell hierbij aan hetzelfde zeel trekken is tekenend voor het Europees beleid.
Herman Michiel is actief bij Ander Europa. Dit artikel verscheen oorspronkelijk op Ander Europa.
