Het is niet aangenaam om dag en nacht mobiele verpleegster te zijn in tijden van Covid-19. Ik ben mijn studie verpleegkunde aan het afronden, ik moet enkel nog mijn eindejaarswerk afleveren om het diploma te behalen. In afwachting werk ik als hulpverzorgster in een Brussels hospitaal waar ik als ‘mobiele verpleegster’ ben aangeworven voor enkele weken. En dat net tijdens de pandemie…

De dienst waar ik die dag werkte ontvangt vooral patiënten die positief werden getest. Onder hen een verpleger die besmet is geraakt tijdens zijn eigen werk. Vanuit de kamer waarin hij in quarantaine werd geplaatst, roept hij ons. Het is niet mijn taak om hem te gaan helpen, maar de collega die het normaal moet doen, is al heel druk bezet. Vermits ik geen bescherming heb, spreek ik hem aan door de deur. Hij legt me uit dat hij hulp nodig heeft om opnieuw in zijn bed te geraken omdat zijn ademhalingsproblemen het onmogelijk maken er alleen terug in te raken. Normaal een zeer eenvoudige taak voor een hulpverzorgster.

Maar… in de ganse dienst is geen enkel beschermend pak meer aanwezig! We hebben er een zeer beperkt aantal van gekregen en ze zijn allemaal in gebruik, we wachten om de ronde te kunnen doen in de namiddag. Ik ben achter de deur gebleven om mijn besmette collega te proberen gerust stellen zonder iets te kunnen doen voor hem. Ik vraag hem of hij riskeert te vallen, hij zegt van niet. Deze patiënt wist beter dan wie dan ook hoe onze arbeidsvoorwaarden ons niet toelaten de coronapatiënten correct te verzorgen zonder risico’s te nemen voor onze eigen gezondheid. Hij kent heel goed de wanhoop die schuil gaat achter zinnetjes als “het zal wel gaan, mijnheer”. ’t zal wel gaan…

Dit soort vreselijke dialoog tussen collega’s doorheen de deur van een quarantainekamer blijft duren tot de dienst eindelijk beschermend materiaal vindt en iemand de patiënt kan helpen in zijn bed te raken en te kalmeren. Enfin, tot rust komen is niet zo makkelijk, noch voor hem, noch voor mij, noch voor eender wie van ons.

Moraal van het verhaal? Natuurlijk dat alle specialisten van de ganse wereld zich moeten verenigen om zo snel mogelijk dat fameuze vaccin te vinden. Maar er is meer. Wij hebben ook nood om ons te verenigen: personeel uit de gezondheidszorg, patiënten en jullie, die nog gezond zijn (zolang jullie nog de meerderheid van de wereldbevolking uitmaken), voor een gans andere politiek, voor een efficiënte en gratis toegankelijke openbare gezondheidszorg.

Ja, ‘efficiënt’: dat is het woord dat wordt gebruikt door de managers aan wie onze regeringen onze ziekenhuizen hebben toevertrouwd, maar ik heb het over een heel ander soort prestatie, die niet wordt gemeten in termen van dividenden voor de aandeelhouders, maar in termen van welzijn voor de bevolking. En dat houdt werkomstandigheden en salarissen in die iedereen, van verpleegstersassistenten tot hoofdartsen, in staat stellen om hun best te doen in dit mooie beroep van ziektepreventie en behandeling van zieken. Maar deze taak geven aan mensen als Maggie De Block is de zekerste manier om het hele systeem te blokkeren…