Florence Oppen van Workers Voice sprak met Vitaliy Dudin, de leider van de organisatie Sociale Beweging (Sotsialniy Rukh), over het werk van activisten van de arbeidersklasse in de strijd tegen de Russische invasie en voor een socialistische toekomst van Oekraïne.
Florence: We willen graag meer wetenover het organiseren, de klassenstrijd en socialisme in Oekraïne. Kan je uitleggen hoe jullie organisatie, Sociale Beweging, is ontstaan en wat jullie uitgangspunten zijn?
Vitaliy: Beste kameraden, we waarderen jullie steun bij het verspreiden van de waarheid over de aanval op Oekraïne. We moeten de zelfverdediging en het verzet van het Oekraïense volk steunen om de Oekraïense democratie te redden, die een sleutelfactor is voor de ontwikkeling van een arbeidersbeweging. Als de Russische invallers winnen, zal er geen vrijheid zijn voor de arbeidersklasse in Oekraïne. Het zal ook een grote nederlaag zijn voor de Europese en internationale arbeidersklasse. We stellen alle humanitaire hulp erg op prijs. Elk konvooi maakt ons leven beter. Het geeft ons hoop dat we kunnen standhouden, vechten en ons leven redden en dat we mensen in nood kunnen helpen, mensen die hun familie, baan, huis, enzovoort verloren hebben.
Om je vraag te beantwoorden: ik ben een leider van de NGO Sociale Beweging, die een unieke organisatie is in Oekraïne omdat ze linkse jongeren en activisten van de arbeidersklasse verenigt. We bestaan uit anarchisten, socialisten, communisten, maar ook mensen die werken in de mijnen, de ziekenhuizen, de spoorwegen, enzovoort. In Oekraïne zijn er geen linkse of socialistische partijen die in het parlement zitten of actief zijn in de klassenstrijd. Er zijn ook geen massaorganisaties van links. In 2015, toen we onze organisatie, Sociale Beweging, oprichtten, zijn we begonnen met het opbouwen van een politieke kracht die de kern kan worden voor de oprichting van een linkse partij om te strijden voor de macht van de werkende mensen. We zijn geen fan van conservatieve linkse bewegingen zoals het stalinisme. We zijn nooit aangesloten geweest bij de zogenaamde communistische partijen. We verdedigen de arbeidersdemocratie en we geloven dat het socialisme de toekomst is, niet het verleden.
Bij wat voor soort strijd waren jullie voor de oorlog betrokken?
Ik wil eerlijk zeggen dat ik me niet meer kan herinneren wat er voor de oorlog was, want de oorlog begon acht jaar geleden, toen pro-Russische loyalisten de regio Donbas (Luhansk en Donetsk) bezetten. Ons arme land heeft sinds 2014 te maken met de militaire agressie van het imperialistische Rusland, ook al was de agressie toen nog verborgen omdat de Russische troepen optraden onder de dekmantel van de beweging voor de zogenaamde ‘Volksrepublieken’ [Donetsk en Luhansk]. Het zijn geen republieken: het zijn militaire, conservatieve dictaturen met geen enkele vrijheid voor de arbeidersklasse.
Vanaf 2015, sinds het ontstaan van onze organisatie, is er oorlog in een deel van het grondgebied van Oekraïne. En we hebben alle kansen benut om onze socialistische agenda te promoten, maar het is heel moeilijk geweest, omdat we een linkse beweging van de grond af moesten opbouwen, van onderop, in de nasleep van Maidan. Tijdens Maidan zijn veel linkse organisaties ofwel ontbonden, ofwel in diskrediet geraakt omdat ze banden hadden met Rusland. We weigerden ons met Rusland te associëren; in plaats daarvan kozen we de kant van de democratische rechten, het socialisme en een vrij en onafhankelijk Oekraïne. Het was een moeilijke tijd voor het organiseren van een nieuw links alternatief, vanwege de druk van de extreemrechtse groepen en neoliberale krachten. Ze probeerden een sfeer van anticommunistische hysterie op te leggen en begonnen een heksenjacht, waarbij ze erin slaagden een wet op de decommunisering goed te keuren, die een juridisch precedent schiep voor de vervolging van linkse activisten.
Ondanks alle gevaren zijn we bijna de enige politieke groepering die zich verzet tegen neoliberale hervormingen en pleit voor sociale veranderingen ten gunste van de werkende mensen.
Sinds 24 februari worden we geconfronteerd met een heel andere reeks problemen. We leven in een tijd van extreme uitdagingen omdat we niet weten of onze huizen en families in de nabije toekomst veilig zullen zijn. Het Russische imperialisme heeft veel militaire macht en ze vuren raketten af op vreedzame steden in ons hele land, van het oosten tot het westen. Het was een schok voor de Oekraïense samenleving, maar we zijn gewend om onder moeilijke omstandigheden te leven en te strijden. We waren er enigszins op voorbereid. Natuurlijk is het moeilijk je voor te bereiden op zo’n ramp als een oorlog, maar we gebruiken alle mogelijke kansen om de rechten van arbeiders, het socialisme en een democratische agenda te bevorderen.
Hier in de Verenigde Staten bouwen we aan een internationalistische, anti-oorlog solidariteitsbeweging, gebaseerd op eisen voor de onmiddellijke terugtrekking van alle Russische troepen uit Oekraïne, steun voor het Oekraïense verzet en zijn recht op gewapende zelfverdediging, en tegelijkertijd verzet tegen de uitbreiding van de NAVO en het Amerikaanse imperialisme. Er is echter een aanzienlijk deel van ‘anti-imperialistisch’ links dat ofwel weigert de Russische invasie te veroordelen en het verzet te steunen, of erger nog, de invasie rechtvaardigt met het argument dat het een legitieme reactie is op de uitbreiding van de NAVO. Kan iemand vandaag de dag nog een ‘anti-imperialistische’ activist zijn en neutraal blijven in deze oorlog?
Ik vind het dom om Oekraïne om deze redenen niet te steunen. Dat zou hetzelfde zijn als het verdedigen van andere misdaden of verkrachtingen. Het Russische imperialisme heeft geen excuus om Oekraïense steden te bezetten. De oorzaak is niet de NAVO, maar de crisis van het Russische kapitalisme, dat nu niet in staat is de basis te leggen voor een stabiel en welvarend Rusland en dat de Russische arbeiders geen waardige omstandigheden kan bieden – en dat is de reden waarom de junta van Poetin een invasie is begonnen. De junta van Poetin en de oligarchen hebben deze oorlog nodig om aan de macht te blijven en hun privileges te behouden.
Ik wil zeggen dat we tegen de NAVO zijn, het blok van rijke landen dat wordt gedreven door een anticommunistische agenda. Vandaag de dag is het moeilijk om het bestaan van de NAVO te rechtvaardigen.
Ongeveer 15 jaar geleden, toen de regering erg pro-westers was, had Oekraïne nauwe banden met de NAVO, maar Oekraïne trad niet toe tot de militaire alliantie. Sinds die tijd is het vooruitzicht op lidmaatschap van de NAVO tamelijk onwaarschijnlijk geworden. De toetreding van Oekraïne tot de NAVO is dus niet de echte oorzaak van de Russische invasie, want die was in werkelijkheid niet aan de orde. Natuurlijk, toen het Russische leger in 2014 met zijn provocaties begon en een deel van ons land bezette, geloofde een deel van de bevolking dat de NAVO een schild zou zijn om het land te beschermen, omdat Oekraïne erg arm is. Maar al deze illusies gingen verloren na het begin van deze grootschalige invasie. Het geloof van de Oekraïense bevolking in een ‘goede’ NAVO die te hulp zou schieten, werd op 24 februari aan diggelen geschoten. De mensen begrijpen nu dat de NAVO een blok is van kapitalistische landen die hun eigen doelen en belangen nastreven en het Oekraïense volk niet zullen helpen. We kunnen zelfs zien dat onze president Zelensky nu het standpunt van een ‘neutraal Oekraïne’ steunt. De kwestie van de NAVO ligt hier ingewikkeld en kan alleen worden begrepen als je zowel de internationale dynamiek als de interne situatie in aanmerking neemt. In alle ernst, binnen Oekraïne geloofde bijna niemand dat Oekraïne lid zou worden van de NAVO. Vandaag de dag steunen veel mensen het idee van een ‘neutrale status’. Bovendien wil ik benadrukken dat de keuze van een land voor internationale [aansluiting] geen militaire agressie kan rechtvaardigen.
Je zei dat deze oorlog te maken heeft met de specifieke belangen die Poetin vertegenwoordigt. De Amerikaanse media schilderen Poetin af als ‘irrationeel’ en ‘gek’. We zijn niet overtuigd door deze oppervlakkige ‘verklaringen’ en we denken dat Poetin heel bewust een politiek en economisch project uitvoert in Oost-Europa en Oekraïne en dat hij bepaalde klassenbelangen vertegenwoordigt. Kan je met ons je analyse delen van de diepere oorzaken van de Russische invasie en de relatie van overheersing en uitbuiting die Rusland heeft met Oekraïne?
We kunnen beginnen vanuit een historisch perspectief. Op dit moment lees ik een boek over de Oekraïense staat in de 20e eeuw dat in 1996 is geschreven en het liberaal-nationalistische discours volgt en zelfs zij begrijpen dat in de tijd van de Sovjet-Unie, de USSR de onafhankelijke status van Oekraïne en zijn soevereiniteit moest erkennen. De officiële agenda was de erkenning van het Oekraïense volk, dat recht had op zelfbeschikking en zich onderscheidde van de Russen, terwijl ze ervan uitging dat Oekraïne en Rusland ‘broederlijke naties’ waren. Maar na de ineenstorting van de USSR zagen we dat Rusland zijn imperialistische ambities begon uit te breiden en zijn identiteit bouwde op basis van conservatieve ideeën en xenofobie. De Russische heersende klasse ziet Oekraïne als een land dat ze kan binnenvallen omdat ze het vroeger, in de tijd van het Russische Tsarenrijk, onder controle had. Als we luisteren naar de domme pseudo-historische lezingen van Poetin, horen we dat hij Lenin bekritiseert vanwege diens opvattingen over het zelfbeschikkingsrecht van naties zoals Oekraïne. Het Sovjet-project, dat we nu niet verdedigen, had enkele waarborgen tegen de overheersing van de Russen, als etnische groep, over kleinere naties, zoals Oekraïne.
Als we het hebben over de geschiedenis sinds 1991, kunnen we zeggen dat de Russen alles in het werk hebben gesteld om de sleutelsectoren van onze economie te controleren – de energiesector, het bankwezen, olie, gas, mijnbouw en industriële ondernemingen. De verhoudingen waren die van een imperiale metropool met zijn periferie. Na Maidan in 2014 werden de betrekkingen tussen Rusland en Oekraïne verbroken en nam de invloed van Russische oligarchen op Oekraïense entiteiten af. Het was een vorm van wat we een proces van ‘dekolonisatie’ zouden kunnen noemen, veroorzaakt door de Maidan-revolutie, toen mensen zeiden dat ze niet wilden dat Rusland ons leven beheerste. In plaats daarvan willen we alle middelen van ons land gebruiken om zijn welvaart en zijn sociale rechten op te bouwen. We kunnen theoretiseren over de vraag of Oekraïne tot de EU zou kunnen toetreden en welke voordelen het zou krijgen, enzovoort, maar het belangrijkste is dat Rusland de opstand van Maidan als een verraad zag en reageerde met een militaire invasie in het oostelijke deel van Oekraïne. De oorlog in de Donbas-regio was lange tijd het instrument van Rusland om zijn macht over Oekraïne uit te oefenen.
Oekraïne en Rusland hebben een heel gecompliceerde relatie gehad, beide landen zijn sterk met elkaar verweven geweest. We hebben een gemeenschappelijke geschiedenis, maar tegelijkertijd is Oekraïne een onafhankelijk land, met zijn cultuur, taal en nationale verschillen.
Hier in de V.S. steunen we het recht van het Oekraïense verzet om alle wapens te verwerven en te gebruiken die het nodig heeft, ook die het kan krijgen van de NAVO-landen. Tegelijkertijd zijn we, als revolutionair socialisten, tegen het imperialisme van de VS, tegen het stationeren van nieuwe Amerikaanse troepen in de regio en roepen we op tot ontbinding van de NAVO. In een recent interview zei je: ‘We zien de NAVO als een club van de rijkste landen en hun naaste bondgenoten. Voor Oekraïne zou het beter zijn betrekkingen te ontwikkelen met alle landen en te zorgen voor echte onafhankelijkheid’ en je herhaalde dat hier. Kan je deze visie en de rol van de NAVO nader toelichten? Hoe kunnen we de ‘echte onafhankelijkheid’ van Oekraïne verzekeren? Kan je ook uitleggen waarom de eis om de buitenlandse schuld van Oekraïne te veroordelen belangrijk is?
Ik denk dat we de onafhankelijkheid van Oekraïne op verschillende terreinen moeten verdedigen. Natuurlijk is er nu veel aandacht voor de militaire verdediging van Oekraïne, wat heel belangrijk is, maar we kunnen ons niet tot dat aspect beperken. Er is nog een ander aspect dat door de Sociale Beweging aan de orde wordt gesteld en dat is de eis van sociale rechtvaardigheid voor Oekraïne. We willen ons land bevrijden van de onrechtvaardige en oneerlijke schuld die is ontstaan nadat Oekraïne leningen aanging bij het IMF en andere internationale instellingen. We vinden dat Oekraïne zich moet verzetten tegen zowel Russische tanks als Westerse banken.
Oekraïne zal geen kans hebben om een onafhankelijke politiek te voeren als ons volk wordt bedreigd door Russische tanks, bommen en raketten. Dat is volkomen duidelijk. Maar we kunnen onze doelen op sociaal gebied niet bereiken als onze handen gebonden zijn door de absurde eisen van neoliberale instellingen, want we weten dat het IMF Oekraïne vraagt om openbare ziekenhuizen, scholen, kleuterscholen, enzovoort te sluiten. Het IMF dient niet de belangen van de Oekraïense werkende bevolking. Het laatste front van de strijd voor onafhankelijkheid is het verslaan van de parasitaire Oekraïense oligarchen. Alle belangrijke sectoren van de Oekraïense economie zijn in handen van de rijke oligarchen – de energiesector, de mijnbouw, de metaalindustrie, de landbouw. Dat zijn de sectoren die grote winsten opleveren, maar de winsten worden verplaatst naar ‘belastingparadijzen’. We willen dat Oekraïne wordt bevrijd van de offshore belastingontduiking. We willen dat de rest van de wereld ons helpt de belastingparadijzen af te schaffen. We begrijpen dat het moeilijk is, maar we hebben nog geen serieuze argumenten gehoord waarom dat niet zou moeten gebeuren (behalve wat demagogie over ‘de noodzaak om investeerders te beschermen’).
Het huidige neoliberale systeem verkeert in een crisis. We zien dat de logica van zijn agenda, het beroven van volkeren, wordt gerechtvaardigd door privé-eigendom. Het moderne mondiale systeem is volstrekt oneerlijk en we willen de legitimiteit ervan aanvechten vanuit Oekraïens perspectief. Deze oorlog is een tragedie voor de mensen, maar we kunnen de mensen nu uitleggen waarom Oekraïne een andere sociale koers nodig heeft. Er is geen ander alternatief dan de onteigening van het geld en de bezittingen van alle oligarchen, zowel de Oekraïense als de Russische. Het wordt dus duidelijk dat we alle belastingparadijzen moeten bestrijden, omdat de Russische oligarchen daar miljarden opstrijken. Wie effectieve sancties wil bevorderen, moet beginnen met de belastingparadijzen wereldwijd aan te pakken.
Verwacht je dat deze oorlog, hoe afschuwelijk ook, ruimte zal bieden aan de radicalisering van nieuwe lagen mensen om zich vragen te gaan stellen over de onderliggende oorzaak van oorlog, kapitalisme en imperialisme? Wat voor politieke discussies worden er binnen het verzet gevoerd over de beste politieke strategie om de oorlog te winnen, afgezien van de vraag om meer materiële hulp?
Dat is een goede vraag, want ons politieke leven in Oekraïne is drastisch aan het veranderen. We hebben geen massamobilisaties op straat omdat alle demonstraties onder de staat van beleg onmiddellijk onwettig kunnen worden verklaard. Maar tegelijkertijd lezen veel mensen en denken ze na over de situatie en onze woorden worden nu relevanter. We kunnen nu vorm geven aan het bewustzijn van de Oekraïense arbeidersklasse, na jaren van sociale desintegratie. Deze oorlog heeft ons gedwongen ons te verenigen. Veel van de Oekraïense arbeiders krijgen, als ze de wapens in handen krijgen, het gevoel dat ze een historische verantwoordelijkheid dragen. Ze erkennen zichzelf niet alleen als uitgebuite arbeiders, maar als de subjecten van de geschiedenis. Dus als ze terugkeren naar de werkplek, zullen ze radicaler zijn in de onderhandelingen met hun werkgevers. Als Oekraïne wint, krijgen we de kans om de Oekraïense arbeidersklasse en haar agenda te beïnvloeden. Maar het is heel belangrijk om samen met de arbeidersklasse op te trekken; we moeten laten zien dat we niet alleen praten maar ook doen. Daarom vragen we al onze contacten om konvooien te organiseren naar Oekraïne: we zamelen geld in om uitrusting te kopen, zoals kogelvrije vesten, helmen, medische hulpmiddelen, enzovoort. En veel van onze activisten zijn nu soldaat, of het nu in het Oekraïense leger is of bij de Territoriale Verdediging. Iedereen moet op de een of andere manier betrokken zijn bij de verdediging van Oekraïne.
In een eerder interview legde je uit hoe vakbondsleden en sociale activisten betrokken raakten bij de verzetsinspanningen in Oekraïne, hetzij door zich aan te sluiten bij de Territoriale Verdediging, hetzij door bijstand en materiële hulp te bieden aan soldaten, gewonden, ontheemden en vluchtelingen. Is er binnen dit brede verzet tegen de invasie ruimte voor sectoren van links en arbeiders- of sociale bewegingen om een soort politieke onafhankelijkheid van de regering Zelenski te laten gelden en tegelijk militair deel te nemen aan het verzet?
Er zijn tegenstrijdigheden tussen de buitenlandse agenda van de Oekraïense regering en haar binnenlandse politiek. Veel arbeiders steunen de Oekraïense president en ze steunen het idee van de verdediging van Oekraïne en ze zijn tegen slechte compromissen met Rusland, maar tegelijkertijd zien ze dat elk conflict – en deze oorlog is geen uitzondering – moet eindigen met vredesonderhandelingen. Zelensky laat het conflict niet escaleren; in dat opzicht is hij principieel en consequent en tegelijkertijd maakt hij ruimte voor vredesbesprekingen. Ik denk dat dit beleid door het Oekraïense volk wordt gesteund.
Maar tegelijkertijd moeten we begrijpen dat zijn sociaal-economische politieke agenda tot stand is gekomen onder druk van zijn burgerlijke milieu. Zijn politieke programma is niet geschreven door de arbeidersklasse, de vakbonden, enzovoort. Het is geschreven door de mensen die de oligarchen of het IMF dienden. In zijn team zitten veel mensen met neoliberale opvattingen, zoals Halyna Tretiakova, die het hoofd is van de Commissie voor Sociaal Beleid in het Oekraïense parlement en neoliberale hervormingen doorvoert. Zo hebben we de invoering van de markt voor grond gezien, de pogingen om arbeidsonvriendelijke hervormingen in te voeren en de privatisering van de gezondheidszorg.
Maar Zelensky begrijpt dat het voor hem heel riskant zou zijn om in ons land alleen neoliberale ideeën te propageren, omdat het een heel arm land is en er grote klassentegenstellingen bestaan tussen de arme massa’s en de heel kleine groep van rijke Oekraïense oligarchen. Dus tegelijkertijd [met het neoliberale beleid] is de sociaal georiënteerde grondwet van het land, die, althans op papier, gratis onderwijs en gezondheidszorg garandeert, gehandhaafd. Er is ook nog steeds de arbeidswet van de Sovjet-Unie die in 1971 werd aangenomen en er zijn ruime garanties voor vakbonden, enzovoort. Maar we weten dat deze sociale verworvenheden tijdens de oorlog ernstige schade hebben opgelopen. Nu hebben we wet 2136, die onze werkgevers de mogelijkheid geeft om fundamentele arbeidsrechten tijdens de staat van beleg te negeren, maar deze wet is niet in steen gebeiteld en we hopen dat we na het einde van de staat van beleg in staat zullen zijn om dit terug te draaien en het herstel van het merendeel van onze sociale rechten te herwinnen.
We weten wat de standpunten van de regering zijn, maar we weten ook dat ze zorgvuldig in de gaten houdt wat de mensen bereid zijn te steunen en voor te vechten, zoals de controle op de energieprijzen, of de behoefte aan een basisinkomen tijdens oorlog en werkloosheid, enzovoort. In Oekraïne hebben we een democratisch regime. Natuurlijk is onze democratie ernstig gecorrumpeerd door de oligarchen, maar we hebben enige ruimte om veranderingen tot stand te brengen. Als we deze oorlog winnen en als de regering de agenda niet verandert, zullen we geen kans hebben om een welvarend Oekraïne op te bouwen, een sociaal georiënteerd Oekraïne, om onze steden te herbouwen, enzovoort. Links zal veel mogelijkheden hebben om te vechten en het alternatief voor Zelensky te tonen.
Kan je ons vertellen of er verzet is tegen deze hervormingen die tijdens de oorlog plaatsvinden?
De mogelijkheden voor de arbeidersklasse om te strijden zijn beperkt door de oorlog. Stakingen zijn nu verboden en straatdemonstraties kunnen zonder rechterlijke uitspraak verboden worden, dus onze middelen zijn beperkt. Tegelijkertijd legt de stem van de mensen die hun land beschermen veel gewicht in de schaal bij de regering en als mensen van de vakbonden hun stem verheffen tegen dergelijke hervormingen, kan onze regering ze intrekken. Mensen uit de arbeidersklasse hebben veel politieke legitimiteit gekregen door het feit dat ze het land verdedigen.
Bovendien kunnen mensen op allerlei manieren reageren: via de sociale media, in de pers (ook internationaal), enzovoort en die acties kunnen de regering onder druk zetten. Maar natuurlijk geloof ik niet dat de politieke elite zal stoppen met het doordrukken van de neoliberale agenda zonder een sterke arbeidersoppositie en de oppositie van een sterke politieke partij gesteund door de arbeidersklasse. We maken ons geen illusies. Vandaag de dag kunnen we de media gebruiken om de wreedste aanvallen op onze sociale en democratische rechten te stoppen, maar we kunnen zulke tendensen niet helemaal uitbannen, omdat ze nodig zijn voor dit kapitalistische systeem. Ze zijn nodig voor de rijken, de kapitalistische klasse, omdat ze hen helpen hun winsten te behouden. Het Oekraïense kapitalisme bevindt zich in een van zijn diepste crises en er zijn slechts twee alternatieven. Ofwel delen de kapitalisten hun eigendom en winsten met het volk, ofwel blijven ze deze neoliberale hervormingen doordrukken om hun winsten te behouden. Dus zelfs als de arbeidersklasse een soort ‘staakt-het-vuren’ kan onderhandelen met onze eigen regering, blijft het probleem bestaan. Alleen de permanente mobilisatie van de arbeidersklasse kan ons land rechtvaardiger maken.
We zijn momenteel betrokken bij de solidariteitscampagne die wordt gepromoot door het Internationaal Arbeidsnetwerk van Solidariteit en Strijd (geleid door CSP Conlutas in Brazilië en Solidaires in Frankrijk) om materiële hulp te bieden aan de onafhankelijke arbeidersbeweging in Oekraïne. Zijn er andere solidariteitsinitiatieven die je kent en die strijden voor de toekomst van de Oekraïense arbeidersklasse?
Ik wil benadrukken dat we hier in Oekraïne jullie steun en solidariteit voelen. Zoals jullie weten, heeft de hulp aan Oekraïne verschillende aspecten. Een daarvan is bewapening: we eisen de zware wapens die ons kunnen helpen bij de verdediging van vreedzame burgers. Ik waardeer je eerlijke standpunt dat je kritisch staat tegenover het Westerse imperialisme en dat je tegelijkertijd vitale, volledige steun geeft aan het Oekraïense volk en dat je begrijpt dat de Russische agressie moet worden neergeslagen.
Er zijn ook andere aspecten van de hulp, zoals de solidariteitsinitiatieven, zoals de door jou genoemde de konvooien van vakbonden en er is ook een coalitie voor de kwijtschelding van de internationale schuld van Oekraïne. We hebben ook goede betrekkingen met onze vrienden in het Verenigd Koninkrijk met de ‘Oekraïne Solidariteit Campagne‘ en soortgelijke initiatieven in Latijns-Amerika, de VS en zelfs in Hong Kong. Dit is een zeer vooruitstrevend proces. Blijf op de hoogte en vraag ons, als Sociale Beweging, naar onze huidige standpunten, vraag Oekraïense arbeiders naar hun behoeften en steun het Oekraïense verzet.
Dit artikel verscheen oorspronkelijk op Workers Voice. Nederlandse vertaling: redactie Grenzeloos.
