Twee dagen voor de overname van Kabul door de Taliban maakte ik me op voor een interview met een van Afghanistan’s meest prominente vrouwenactivisten. Ik heb Selay Ghaffar lang bewonderd voor haar rol in het bevorderen van gendergelijkheid en sociale rechtvaardigheid, maar ook voor haar resolute verzet tegen de bezetting van haar land door de Verenigde Staten en de NAVO, die vaak werd gerechtvaardigd onder humanitaire voorwendselen.

Als woordvoerdster van de linkse Solidariteitspartij van Afghanistan bevond Ghaffar zich in een goede positie om duidelijkheid te verschaffen over de snelle opmars van de Taliban in het land en over de manier waarop de linkse Afghanen zich opstelden tegen zowel de reactie als het imperialisme.

Ongeveer een uur voor ons geplande interview stuurde Ghaffar me een verontschuldigend bericht dat ze de afspraak zou moeten verzetten. ‘De veiligheidssituatie is onduidelijk,’ luidde de tekst. Het was moeilijk voor te stellen dat de Taliban binnen twee dagen door Kabul zouden patrouilleren zonder dat er ook maar een schot was gelost.

In de weken daarna probeerde ik Ghaffar een paar keer te bereiken, maar ik hoorde niets terug. Ik vroeg me af of ze besloten had in Afghanistan te blijven, of dat ze zich had aangesloten bij de grote aantallen die het land probeerden te verlaten toen de Taliban zich opmaakten om hun heerschappij te verstevigen. Ik maakte me zorgen om haar veiligheid, maar hoopte dat ik nog iets van haar zou horen.

In de afgelopen week ontving ik eindelijk een bericht van Ghaffar, ze meldde dat ze veilig was en bereid om mij een interview te geven. Ze kon niet zeggen waar ze was, vanwege de veiligheidssituatie.

Hieronder volgt mijn interview met Selay Ghaffar vanuit een niet nader bekende locatie.

Marcel Cartier: We hadden dit interview oorspronkelijk gepland op 13 augustus, twee dagen voordat de Taliban Kabul binnenvielen. Kun je uitleggen hoe de situatie op dat moment was in de stad en hoe de dagen daarna voor jou waren?

Selay Ghaffar: Om eerlijk te zijn was ik, net als vele anderen, geschokt en niet geschokt tegelijk. Ik was alleen geschokt in de zin dat alles zo snel ging, dat de Taliban plotseling in de laatste week de ene na de andere provincie overnamen zonder dat er gevochten werd.

Ik herinner me dat ik met een vriend grapte dat ik misschien vannacht zou gaan slapen en dat de Taliban morgenvroeg, als ik wakker word, ook Kabul zouden overnemen – en het gebeurde bijna precies zo.

Ik had die dag een vergadering om de voedseldistributie voor binnenlandse ontheemden te coördineren, dus ’s ochtends stuurde ik mijn dochter naar mijn moeder, mijn zoon ging naar school en mijn man ging naar zijn werk. We begonnen met wat een normale dag leek.

Iedereen was op pad, mijn kameraden waren op weg naar onze vergadering en plotseling was er een enorme verkeersdrukte en opstoppingen op de wegen. Toen hoorde ik schoten uit een van de westelijke wijken van de stad.

Ik vroeg mijn lijfwacht die bij me was of hij aan iemand kon vragen wat er aan de hand was en mensen antwoordden dat de Taliban in de stad waren.

Plotseling werd mijn grootste zorg het bereiken van een veilige plaats. Ik maakte me zorgen om mijn kameraden, om mijn familie, vooral om mijn dochtertje dat ik borstvoeding gaf. Het kostte me uren om een veilige plek te bereiken, maar ik was nog steeds gescheiden van mijn dochter.

Maar die nacht kreeg ik veel berichten en e-mails van mijn vrienden en van supporters in het buitenland met de vraag: ‘Ben je veilig? Wat kunnen we voor je doen?’

Dit soort solidariteitsberichten gaven me veel kracht, maar tegelijkertijd kreeg ik ook veel berichten van mensen die om hulp vroegen, om veiligheid.

Het was een vreselijk gevoel, want ik wist niet hoe ik hen kon helpen of steunen. Ik lag de hele nacht wakker van het geluid van helikopters die boven ons cirkelden. We dachten dat het misschien gevechten waren, maar later kwamen we erachter dat het evacuaties waren. De volgende ochtend vroeg verliet ik die plek om naar een ander onderduikadres te gaan.

Het was verschrikkelijk hoe schaamteloos de Verenigde Staten vertrokken en vervolgens besloten om troepen terug te sturen om hun eigen troepen te evacueren. Gedurende dit alles probeerde de Afghaanse bevolking hun haat tegen de Taliban te tonen en haastte zich naar het vliegveld. Misschien niet eens omdat ze bang waren, maar omdat ze zoveel haat koesterden jegens de Taliban dat ze niet onder dat soort regime wilden leven.

Je zei dat je pas echt verbaasd was over hoe snel de Taliban de macht wisten te grijpen. Was je verwachting dat zodra de VS en de NAVO-landen Afghanistan zouden verlaten, de regering van Ashraf Ghani en de Islamitische Republiek onvermijdelijk zouden vallen?

In een tv-interview ongeveer een week voordat Kabul in handen van de Taliban viel, heb ik duidelijk gezegd dat wat er nu gebeurt, betekent dat de Verenigde Staten de Taliban weer aan de macht brengen. Dat is precies wat we hadden voorzien en we wisten dat de deal die in 2020 in Doha was gesloten, hiertoe zou leiden.

Iedereen zegt nu dat de Taliban geslaagd is en de VS gefaald heeft. Ik zou zeggen van niet, de Verenigde Staten hebben alleen hun marionettenregime veranderd. Of het nu Ashraf Ghani was of de Taliban, het zijn allebei marionetten van de VS.

Het is niet dat de Taliban een populaire nationale macht was die de bezetters versloeg. Nee, het was niet zoals Vietnam. Niemand kan het vergelijken. De VS veranderde gewoon van de ene kant naar de andere kant. Daarom besloot de VS zich terug te trekken.

Zalmay Khalizad, de Amerikaanse afgezant tijdens de vredesbesprekingen in Afghanistan, heeft dit onlangs heel duidelijk gemaakt toen hij zei dat ze wilden dat de overgang op een veilige, vreedzame manier zou verlopen. Dat betekent dat ze het plan hadden om de macht aan de Taliban te geven en wij hadden gelijk met onze inschatting van wat er zou gebeuren.

Ashraf Ghani kon niet blijven omdat hij zich als een marionet gedroeg en hij niet de steun van het volk had. Het leger was aan het instorten, alles was aan het instorten, omdat het allemaal gebaseerd was op het budget van de Verenigde Staten. Daarom bereidden de Verenigde Staten de Taliban voor op deze machtsovername.

Wij in Afghanistan, wij waren getuige van dat alles. We zagen de deal tussen de Verenigde Staten en de Taliban in Qatar om 5.000 van hun gevangenen vrij te laten. Dit gaf de gebroken ruggengraat van de Taliban weer kracht. Incidenten zoals het vrijlaten van hun zelfmoordterroristen uit Guantanamo, het geven van een kantoor in Doha, waren als het officieel erkennen van hen als een politieke macht, niet als terroristen.

Aan de andere kant was de Afghaanse regering zwak. De corruptie, de rechteloosheid, de werkloosheid en al deze dingen in het land hebben de weg vrijgemaakt voor de terugkeer van de Taliban aan de macht. De mensen waren er niet voor om de regering te steunen, maar ze wilden de Taliban ook niet.

De Taliban hebben beweerd dat Afghanistan nu eindelijk een onafhankelijk land is, in tegenstelling tot wat je zojuist hebt gezegd over het feit dat ze een marionet van de Verenigde Staten zijn. Zie je enige waarheid in hun bewering? Brengt hun overwinning op zijn minst het vooruitzicht van een duurzame vrede na 40 jaar oorlog?

We hebben altijd gezegd dat we wilden dat alle buitenlandse troepen Afghanistan zouden verlaten, omdat militaire bezetting niet de oplossing is. En natuurlijk hadden de Verenigde Staten en hun NAVO-bondgenoten hun eigen strategische, economische en politieke doeleinden in Afghanistan. Ze kwamen hier niet voor de Afghanen of om welvaart naar Afghanistan te brengen. Het was heel duidelijk voor de wereld dat ze hun eigen belangen hadden.

Tijdens deze 20 jaar van bezetting hebben we de donkerste dagen van ons leven gehad. Het was de donkerste periode voor ons land, want tijdens deze periode zijn honderdduizenden mensen gedood.

Tijdens deze periode hebben veel gevaarlijke terroristische groeperingen meer macht gekregen. Afghanistan is veranderd in het meest corrupte land ter wereld, met de hoogste productie van en handel in opium en heroïne. Veel van onze mineralen zijn geplunderd.

Er is een enorme kloof ontstaan tussen arm en rijk, omdat al het geld dat in Afghanistan binnenkwam, werd gestolen door degenen die aan de macht waren. We hadden te maken met brute onderdrukking van vrouwen en de Verenigde Staten maakten misbruik van onze ellende om hun aanwezigheid in Afghanistan te rechtvaardigen.

We hebben altijd gezegd dat we wilden dat de Verenigde Staten en de NAVO-troepen vertrokken en ook hun marionetten meenamen, of het nu de Taliban was, de technocraten, jihadistische partijen, of andere terroristische groeperingen die ze hadden gecreëerd, gesteund en gefinancierd. Dit gebeurde natuurlijk niet alleen in Afghanistan, maar ook in andere delen van de wereld, zoals Syrië en Irak. Neem ze mee! Laat het land aan de Afghanen, laat het aan de democratische en progressieve krachten. Wij zullen ons land opbouwen.

We wilden dat ze vertrokken, maar we wilden niet dat ze de macht weer overdroegen aan de Taliban.

Iedereen moet weten dat de Taliban een creatie van de Verenigde Staten is. Benazir Bhutto (de voormalige premier van Pakistan) heeft ooit gezegd dat het idee om Taliban te creëren van Groot-Brittannië kwam en dat de Verenigde Staten dit idee steunden. Saoedi-Arabië steunde hen en Pakistan trainde hen. Wanneer een marionet tegen zijn baas zegt: ‘Laat ons met rust’, is dat gewoon nep. Het maakt ze nog geen echte nationale bevrijdingsbeweging.

Dat is één kant. Aan de andere kant, als je mij vraagt of de Taliban ook een marionet van andere landen is, zou ik ja zeggen in die zin dat Rusland er belang bij heeft, China heeft er belang bij en zelfs Iran heeft er belang bij de Taliban te steunen.

Natuurlijk hebben we kunnen zien dat Pakistan nu grote invloed heeft in Afghanistan en ze zijn ook de besluitvormers – maar we moeten niet vergeten dat Pakistan vanaf het begin altijd onder het bevel van de Verenigde Staten heeft gestaan. Toen de Taliban de macht overnamen, was het hoofd van de Pakistaanse inlichtingendienst (ISI) de eerste die naar Afghanistan kwam om hen te ontmoeten.

We mogen ook niet vergeten dat de Verenigde Staten in 2014, toen ze met hun terugtrekking begonnen, aanzienlijke hoeveelheden militair materieel hebben vernietigd en veel daarvan aan Pakistan hebben gegeven in plaats van dat toen aan Afghanistan te geven. Dat is omdat ze nooit een onafhankelijk land, een stabiele staat, of laten we zeggen een volksstaat hebben gewild. Daarom hebben ze altijd hun marionetten.

Wat de Taliban ook zeggen over Afghanistan als onafhankelijk land, het is niet onafhankelijk. Er is een strategische verandering, maar ze staan onder controle van (de Pakistaanse geheime dienst) ISI, ze staan onder controle van de CIA en vele anderen.

Vrede zal er nooit komen door een marionettenregime, vooral omdat ze middeleeuws gezind zijn, ze zijn vrouwenhatend, ze zijn onmenselijk, het zijn wrede moordenaars. Er zal nooit vrede komen omdat ze er niet zijn voor de welvaart van Afghanistan of voor de mensen van Afghanistan.

Ik heb ook al vaak gezegd dat de witte vlag van de Taliban is vervangen door de zwarte vlag van Islamitische Staat. Aan de ene kant hebben de Verenigde Staten geholpen om de Taliban weer aan de macht te brengen, terwijl ze aan de andere kant de Islamitische Staat in Afghanistan steunen. De oorlog zal doorgaan, zoals we nu zien.

[VS president Joe] Biden heeft gezegd dat we zullen samenwerken met de Taliban om het terrorisme te bestrijden, wat nu ISIS in Afghanistan betekent. Hiermee zullen ze een excuus hebben om in Afghanistan te zijn, vooral om hun rivalen zoals China en Rusland tegen te werken in het destabiliseren van de regio. Ze willen de economische groei van hun rivalen stoppen. Op dit moment spelen China en Rusland ook een diplomatieke rol met de Taliban omdat ze bang zijn dat het terrorisme naar hun landen wordt geëxporteerd en dat is natuurlijk het plan van ISIS.

Samenvattend kunnen we alleen van vrede en welvaart spreken als er een democratische en seculiere orde is.

Wat denk je als je iemand als George W Bush, de architect van de invasie en bezetting van Afghanistan, hoort zeggen dat de terugtrekking van de Amerikaanse troepen een vergissing is en dat hij vreest voor de vrouwen en meisjes in Afghanistan?

Ik denk dat hij Afghaanse vrouwen beledigt. Hij beledigt het Afghaanse volk omdat hij de man is die twintig jaar geleden mijn land bezette en vernietigde. Als gevolg van deze bezetting, nam de Taliban het over. Destijds hebben de VS en de NAVO het bloeddorstige Taliban-regime binnen een week omvergeworpen, maar ze hebben de hele tijd met hen gerommeld en gehandeld, vooral in Doha. Ze brachten hun huurlingen weer aan de macht.

Maar dat is niet begonnen met Bush, of pas twintig jaar geleden. Het is meer dan 40 jaar geleden dat de VS ons land in de donkerste periode van de geschiedenis van ons land duwden door de Mujahedeen te steunen tijdens de Koude Oorlog om de Sovjet-Unie en hun marionettenregime te bestrijden.

Het is werkelijk beschamend wanneer Bush, Clinton, Obama en anderen die aan de macht zijn geweest en verantwoordelijk waren voor deze vernietiging en honderdduizenden doden, en verantwoordelijk zijn voor de chaos van vandaag, praten over mensenrechten en vrouwenrechten. Zij zijn de grootste leugenaars in de geschiedenis en zo zouden ze genoteerd moeten worden in de geschiedschrijving van hun land.

Na 11 september [2001] had je een excuus om Afghanistan te bezetten en toen je dat deed, was het marionettenregime dat je installeerde er een vol met al die moordenaars van de Noordelijke Alliantie. Jullie brachten de slager Gulbuddin Hekmatyar terug naar Kabul in het kader van dit vredesproces. Laten we zeggen dat fundamentalisten de eerste vijand van vrouwen zijn. En jullie Bush, jullie Obama, jullie Clinton, jullie Trump, jullie steunden hen – en zelfs Hillary Clinton! Jullie waren degenen die deze fundamentalistische regering steunden. Jullie hebben nooit aan de kant van de Afghaanse vrouwen gestaan, jullie hebben oorlog gevoerd tegen de vrouwenemancipatie in 2001. Het was gewoon een leugen om Afghanistan binnen te vallen en nu huilen jullie krokodillentranen om vrouwen.

Fundamentalisme en imperialisme zijn twee zijden van dezelfde medaille. Imperialisme en het kapitalistische systeem betekenen dat er oorlog moet worden gevoerd; opdat deze imperialistische landen kunnen blijven gedijen en de wereld kunnen blijven veroveren en vooral opdat de Verenigde Staten de voornaamste supermacht kunnen blijven. Natuurlijk heeft de VS altijd terrorisme gebruikt als een middel om dit te bereiken.

Vandaag dreigen ze hun rivalen zoals China, Rusland en Iran: als jullie je kont bewegen, hebben wij al deze wapens in ons arsenaal. We zagen dat toen ze de Moeder van Alle Bommen (MOAB) gebruikten in Afghanistan, om deze landen te laten zien dat dit soort wapens vlak bij hun grenzen liggen.

Het Afghaanse volk zal het je nooit vergeven. Vanaf 2001 tot nu zijn honderden mensen gedood door drone-aanvallen in Afghanistan. Deze misdaden zijn gedocumenteerd en ze moeten worden vervolgd voor deze misdaden, zelfs al is het alleen maar voor de drone-aanvallen die ze hebben uitgevoerd. Als het op solidariteit aankomt, moet je aan deze dingen werken als je het Afghaanse volk echt wilt steunen. Anders zullen ze straffeloos wegkomen met moord.

Is de situatie van de vrouwen in Afghanistan tijdens de bezetting door de VS en de NAVO op enige betekenisvolle wijze veranderd? Ondanks het opleggen van de reactionaire regering die je noemde, leken er voor de buitenstaander wel degelijk vrouwen te zijn die prominente rollen in de regering en meer in het algemeen in de samenleving gingen vervullen.

Wij hebben altijd gezegd dat de Verenigde Staten en het Westen hun volk hebben misleid door te beweren dat ze de Afghaanse vrouwen aan het bevrijden waren. In werkelijkheid zijn de barbaarsheid en de onderdrukking van de Afghaanse vrouw toegenomen, omdat ze de macht hebben teruggegeven aan de fundamentalisten, en zoals ik heb gezegd, is het fundamentalisme de eerste en gevaarlijkste vijand van de vrouw.

Tijdens deze periode van 20 jaar zijn vrouwen gestenigd, zijn vrouwen het slachtoffer geworden van aanvallen met zuur. We hebben gezien hoe vrouwen werden onthoofd, en we hebben de vele zelfverbrandingen gezien als gevolg van de gruwelijke onderdrukking van vrouwen. Daarom werd Afghanistan in 2019 het gevaarlijkste land ter wereld genoemd voor vrouwen om in te leven. Vrouwen zijn lastig gevallen en in de gevangenis gezet wegens overspel, terwijl ze eigenlijk verkracht waren.

Er was straffeloosheid op alle niveaus als het ging om vrouwenrechtspraak, omdat al die mensen die aan de macht waren, de daders waren, of het nu ging om verkrachtingszaken of om andere vormen van geweld tegen vrouwen. Degenen die aan de macht waren, waren erbij betrokken, hun families waren erbij betrokken en hun partijen waren erbij betrokken.

Aan de andere kant waren er wat oppervlakkige showstukjes, zoals vrouwen in het parlement of in het kabinet. Er waren ook vrouwen die buitenshuis gingen werken. Er waren wel wat dingen voor vrouwen, zoals onderwijs en de mogelijkheid om op eigen benen te staan en zo, maar het werd niet ondersteund met de juiste infrastructuur en was vaak volledig afhankelijk van het geld van NGO’s of de Verenigde Staten, die op hun beurt Afghanistan plunderden in naam van de rechten van de vrouw.

Het is waar dat er enige daadwerkelijke winst is geboekt, ook al betrof het niet de infrastructuur van het land zelf, maar deze werd vervolgens gebruikt om de westerse mensen ervan te overtuigen dat hun landen hun militaire operatie in Afghanistan moesten voortzetten. De meeste van deze vrouwen in het parlement en in het kabinet waren in feite de spreekbuizen van de imperialistische landen en de bezetters. Ze waren de echte obstakels die het echte verzet van de Afghaanse revolutionairen en de progressieve beweging in de weg stonden.

Er was wel iets voor vrouwen, maar ik kan niet zeggen dat dit vrijheid was, ik kan niet echt zeggen dat het rechten waren. Ik zeg altijd dat rechten moeten worden bereikt door strijd en dan kunnen ze niet zo gemakkelijk worden weggenomen. Ze kunnen niet geschonken worden.

Dat is waarom al deze vrouwen die in de regering zitten, zeiden dat wanneer de Verenigde Staten vertrekken, al onze verworvenheden zullen worden teruggedraaid. Daarom vragen wij altijd aan de Afghaanse vrouwen om te strijden tegen deze fundamentalistische groepen, om hun stem te verheffen om een sterke verzetsbeweging te maken, zodat wij onze rechten in eigen hand kunnen nemen.

Als we kijken naar de geschiedenis en de rechten die vrouwen in het westen hebben veroverd, dan is dat het resultaat van tientallen jaren, of zelfs eeuwen, strijd. We kunnen kijken naar de voorbeelden van vrouwen als Rosa Luxemburg, of als we kijken naar IJsland en de positie van vrouwen, dan zien we een lange geschiedenis waarin ze begonnen met eisen voor sociale hervormingen en uiteindelijk hebben ze veel van hun rechten kunnen verwezenlijken. Als we kijken naar de vrouwen van vandaag in Koerdistan, is de zelfbeschikking die ze hebben het resultaat van een lange strijd.

Er zijn de afgelopen 20 jaar echt progressieve organisaties geweest die hard hebben gewerkt onder de massa’s hier in Afghanistan, onder de vrouwen. Daarom kunnen we nu zien dat al deze demonstranten in Afghanistan, al deze moedige vrouwen die de straat op zijn gekomen, de generatie van deze 20 jaar zijn. Het zijn allemaal jonge vrouwen die zich bewust zijn geworden en zelfs zeer politiek bewust zijn.

Wat voor periode denk je dat Afghanistan ingaat, vooral voor het verzet tegen de Taliban? Wat zal de rol zijn van progressieve krachten of van de vrouwenbeweging als alle oppositie effectief wordt uitgebannen?

Het is belangrijk te zeggen dat sinds het marionettenregime van de Sovjet-Unie meer dan 40 jaar geleden werd opgelegd, de ruimte voor linkse mensen, progressieve krachten, intellectuelen en revolutionairen helaas altijd beperkt is geweest. Ze werden verboden, aangevallen en er waren altijd obstakels. Ze werden van alle kanten aangevallen en elke periode heeft zijn eigen geschiedenis.

Zo waren er bijvoorbeeld intellectuelen die door het Sovjet marionettenregime werden vermoord alleen vanwege hun ideologie. Later, tijdens het regime van de Mujahedeen, werden intellectuelen of leraren vermoord, alleen omdat ze konden lezen en schrijven. Velen van hen ontvluchtten het land. Onder de regeringen van [Hamid] Karzai en Ghani, in naam van de democratie, zijn weliswaar veel partijen en organisaties weer opgestart, maar ze werden altijd aangevallen, er waren altijd wetten en regels om hen te beletten te functioneren. Ze werden altijd bedreigd.

Ik sta aan de kant van de revolutionaire en progressieve beweging. Ik heb altijd bedreigingen ontvangen voor mijn werk. Nog maar een paar maanden geleden, werd ik heel ernstig bedreigd. Ik ben al vele malen bedreigd door de jihadistische partijen omdat ik uitgesproken tégen hen was, maar deze keer was het van de al-Qaida-groep, het Haqqani-netwerk. Nu is Sirajuddin Haqqani de minister van Binnenlandse Zaken.

De man die mij zou vermoorden is geïdentificeerd door de Afghaanse inlichtingendienst en ze hebben zelfs een verklaring vrijgegeven waarin staat dat deze man nu uit de gevangenis is vrijgelaten. Dit alles toont aan dat wanneer je je stem verheft, ze je proberen te stoppen, ze je het zwijgen proberen op te leggen.

Nu zien we dat de Taliban, alleen maar om erkenning van de wereld te krijgen – om zichzelf te laten zien als zogenaamd ‘gematigd’ – zeiden dat ze toleranter zouden zijn. Maar toen de vrouwen de straat op gingen, toen de mensen de straat op gingen en hun rechten opeisten, begonnen ze hen geleidelijk aan aan te vallen. Ze begonnen hen tegen de grond te duwen, ze begonnen te schieten zodat ze zich zouden verspreiden en niet langer hun stem zouden verheffen.

Ze hebben drie journalisten gevangen genomen en gemarteld, alleen omdat ze het nieuws over de protesten van vrouwen versloegen. We kunnen zien wat voor beleid ze opleggen wanneer journalisten moeten vragen aan het ministerie van Binnenlandse Zaken en aan die moordenaar Haqqani wie ze mogen interviewen.

We hebben altijd geworsteld met een zeer beperkte ruimte voor de revolutionaire krachten, maar hoe dan ook zijn we doorgegaan met de strijd in verschillende regio’s en met het gebruik van verschillende tactieken. Dit verzet in Afghanistan zal doorgaan, want er zijn organisaties en verenigingen van vrouwen en ook bepaalde partijen.

Natuurlijk zullen ze hun tactiek veranderen om niet meer aangevallen te worden. Het betekent dat het niet goed is om vijanden gewoon te vragen om te komen en je aan te vallen, maar ze zullen manieren vinden om door te gaan en de belangrijkste taak voor hen op dit moment is om het volk politiek bewustzijn te geven. Het is ook vragen om eenheid van alle nationale progressieve krachten om samen te komen en zich te organiseren en ook om de massa’s te organiseren.

Op dit moment zijn al deze vrouwenprotesten en mensen die in het hele land protesteren zelfgeorganiseerd, maar ze staan niet onder één sterke, progressieve leiding. Dat is belangrijk, want als ze geen sterk leiderschap hebben, zullen ze zeker niet in staat zijn om deze beweging voort te zetten.

We zien wat er is gebeurd in Egypte, wat er is gebeurd in de Arabische Lente en dat alles, vanwege het sterke democratische leiderschap. Het is heel belangrijk, het democratisch leiderschap van dit soort bewegingen en opstanden. Als de opstanden en bewegingen democratisch en progressief, revolutionair leiderschap hebben, zal het effect hebben en zal het op een dag slagen.

Links moet zich dus organiseren, mensen mobiliseren, mensen bewust maken, onder de massa’s werken en zelfs humanitaire hulp bieden aan al die mensen die in nood verkeren.

Vooral voor vrouwen moeten we het secularisme onder de aandacht brengen, want zonder een seculiere regering is het onmogelijk om rechten voor vrouwen te hebben. Secularisme is het op de een of andere manier garanderen van de rechten van vrouwen onder de regering, om diegene te onderdrukken die religie gebruikt als excuus om minderheden te onderdrukken en vrouwen te onderdrukken.

Ondanks alles klinkt het alsof je nog steeds een gevoel van optimisme hebt.

Zolang ik hoop heb, zal ik mijn strijd zeker voortzetten. Ik heb er vertrouwen in dat we op een dag zullen slagen. Als we geen hoop hebben, hoe kunnen we dan onze strijd voortzetten? We moeten leren van al die landen die decennialang hebben gestreden en uiteindelijk zijn ze erin geslaagd. De strijd is niet alleen een zaak van vandaag. De meeste jongeren in mijn land hebben in de afgelopen 20 jaar, toen ik politiek en sociaal actief was, geëist en verwacht dat de verandering heel snel zou gaan.

Het is niet gemakkelijk. Het is niet gemakkelijk om mensen ervan te overtuigen naar buiten te gaan en mensen te organiseren, want er zijn veel problemen in Afghanistan. Bijvoorbeeld, het kan moeilijk zijn het vertrouwen van mensen te winnen, als het gaat om revolutionaire ideeën of als je werkt als een revolutionair, omdat ze zullen zeggen: ‘Oh, maar weet je nog wat de communisten ons hebben aangedaan?’ Of zelfs als je je als moslim organiseert, zeggen ze misschien: ‘Maar wat hebben de Taliban ons dan aangedaan?’ Of als we het hebben over democratie, over vrouwenrechten, dan wijzen ze naar de regeringen van Hamid Karzai of Ashraf Ghani. Dus veel mensen geloven nergens in – ze geloven niet in vrouwenorganisaties, ze geloven niet in partijen en ze geloven niet in al deze ideologieën vanwege eerdere ervaringen met hoe die ideologieën werden gebruikt.

Aan de andere kant is er in Afghanistan een etnisch probleem en botsingen tussen etnische groepen onderling en al die krijgsheren gebruiken deze etnische botsingen altijd in hun voordeel. Daarom was het moeilijk om alle mensen te verenigen, daarom moeten we de eenheid van alle mensen bereiken, ongeacht godsdienst, etniciteit, geslacht of zelfs klasse.

Voor mij en veel vrouwen zoals ik is het moeilijk om in Afghanistan te leven, omdat ik niet alleen over straat kan lopen, ik kan niet werken – vooral omdat ik een publiek figuur ben die al deze bedreigingen ontvangt en weet dat ze naar mij op zoek zijn. Ik kan geen mensen organiseren of mijn werk doen zoals ik dat zou willen. Wanneer je geen toegang hebt tot het internet, wanneer je geen toegang hebt tot mobiele telefoons, kun je gemakkelijk begrijpen waarom veel van de vrouwenactivisten ervoor kozen om te vertrekken en waarom veel revolutionairen zijn vertrokken.

We moeten hoopvol zijn, maar begrijpen dat al deze dingen moeilijk zijn en dat ze tijd kosten. Het is niet gemakkelijk en ik zeg altijd dat ik van een oorlogsgeneratie ben. Ik ben geboren in de oorlog in 1983 en ik ben opgegroeid in deze oorlog. Ik weet het niet, misschien zal ik in deze oorlog sterven, maar ik heb goede hoop dat mijn dochter tenminste in een vreedzaam land zal leven en al haar rechten zal genieten.

Dit artikel verscheen oorspronkelijk op Green Left. Nederlandse vertaling: redactie Grenzeloos.