Links: John Lennon leest de krant in de woonkamer. Rechts: Lennon colporteert de krant. Midden: Streetfighting years, de memoires van Tariq Ali, met de mooie ondertitel An Autobiography of the Sixties, waarin hij het ook over zijn ontmoetingen heeft met Malcolm X, Bertrand Russell, Marlon Brando, Henry Kissinger, Mick Jagger en John Lennon. 403 pp. Nieuwe uitgave Verso London. 2017.
8 december — Veertig jaar geleden wordt John Lennon in New York vermoord. Behalve voor zijn muziek blijft Lennon bekend om zijn politieke stellingnames. Die uit hij ook in een interview met het trotskistische blad Red Mole (Rode Mol).
In de trotskistische iconografie bots je meer dan eens op de beeltenis van de mol, dier met symbolische waarde: je krijgt het nauwelijks te zien, maar ondergronds blijft het onversaagd aan ’t werk, alwaar het al het bestaande ondermijnt. (Hier past wel een streepje Marx, vind ik, dat ik nu even met plezier uit zijn verband ruk: ‘En als hij zijn voorbereidende werk heeft volbracht, zal Europa uit zijn zetel opspringen en jubelen: Goed gewoeld, oude mol!’ (Uit De Achttiende Brumaire van Louis Bonaparte, van Karl Marx. Een parafrase van Shakespeares Hamlet: ‘Well said, old mole.’)
In Vlaanderen herinner ik me Harry Mol, pseudoniem waaronder journalist Freddy De Pauw in het weekblad Rood publiceert. In Mechelen is er in de jaren 70 een boekhandel Rode Mol. Daar komt in januari 1980 een einde aan wanneer een fascistisch commando de winkel compleet vernielt en boekhandelaar Willy Torfs het ziekenhuis in mept.
In Engeland is Red Mole een blad dat van 1970 tot ’73 halfmaandelijks verschijnt (waarna het blad Red Weekly wordt) en waarin vooral trotskisten schrijven. Een van hen is Tariq Ali, die nogal wat grootheden van de Britse pop kent. Street Fighting Man van The Stones gaat over hem. Hij kent ook John Lennon die Red Mole op 21 januari 1971 een exclusief interview schenkt. Het interview krijgt een muzikaal verlengde. De daaropvolgende dag componeert Lennon zijn Power to the People. Je kunt heel dat interview hier nalezen. Je kunt nog meer: je kunt heel het gesprek daar beluisteren. Je zou dat echt eens moeten doen: ’t gaat over politiek & muziek en over de vraag der vragen: wat te doen. Het interview telt meer dan 6000 woorden, ik vertaal Lennons openingszinnen:
‘Ik ben altijd politiek geweest, weet je, en tegen de status quo. Als je opgevoed bent als ik, is het vrij eenvoudig om de politie als een natuurlijke vijand te haten en te vrezen en het leger te verachten als iets wat iedereen wegvoert en dan ergens dood achterlaat.
Ik bedoel, het is gewoon iets van de arbeidersklasse (…) In de twee boeken die ik schreef, wordt er, ook al zijn ze geschreven in een soort Joyceaans idioom, veel op religie gemept en is er een toneelstuk over een arbeider en een kapitalist. Ik heb het systeem al sinds mijn kinderjaren gehekeld. Op school schreef en verdeelde ik tijdschriften.
Ik was erg klassenbewust, belust op wraak, zeiden ze, omdat ik wist wat er met me gebeurde en van de klassenrepressie afwist die op ons neerkwam – het was een verdomd feit (…)’
