Maleficent 2: een betoverend mooi sprookje

En toen klonk er applaus! Na afloop van de vertoning van Maleficent 2 – Mistress of Evil werd er zowaar weer eens geklapt in een bioscoopzaal. Niet verwonderlijk: de film is een betoverend mooi in beeld gebracht sprookje. Oogverblindend. Zeker in de 3D-versie steekt deze film Avatar naar de kroon. Een achtbaan van kleur, vorm en actie.

Huwelijk Aurora ‘dreigt’

Na het succes van de Maleficent uit 2014, die 180 miljoen dollar kostte en ruim 750 miljoen dollar opbracht, kon een vervolg niet uitblijven. Disney is niet op zijn financiële achterhoofd gevallen. De Maleficent van toen was ook erg aardig. Maar Maleficent 2 is nog een stuk beter. Wederom zien we de in de eerste film bekeerde boze heks Maleficent (Angelina Jolie) en haar adoptiedochter Aurora (Elle Fanning) in de hoofdrollen. Ditmaal is ook een hoofdrol weggelegd voor de koningin van een buurland, te weten Ingrith (Michelle Pfeiffer). Als Aurora op het punt staat in het huwelijk te treden met prins Philip, de zoon van Ingrith, en zodoende twee koninkrijken ‘dreigt’ te verenigen, escaleert de afkeer die Ingrith en Maleficent voor elkaar koesteren naar een kookpunt.

Sores van de elite

Sprookjes hebben nogal eens de onhebbelijkheid te gaan over koningen, koninginnen, prinsen, prinsessen en de aanvankelijk onmogelijke en later eeuwige liefde van dezen. Ze gaan gewoonlijk dus over de elite en hun sores. Dat is in deze film niet anders. Maar dat wordt ruimschoots gecompenseerd door wonderschone plaatjes én door thema’s die, zoals vaker in sprookjes, ontleend zijn aan de ‘echte’ wereld. In dit geval gaat het bijvoorbeeld over nepnieuws, over leugencampagnes die bevolkingsgroepen en landen tegen elkaar opzetten. Nepnieuws dat wordt ingezet uit machtswellust, dat inspeelt op onwetendheid en bijgeloof, dat de jaloezie, de vreemdelingenhaat en de oorlogszucht voedt.

De leidende tegenspeelsters Ingrith en Maleficent beschuldigen elkaar van het verraad dat ze zelf organiseren, de eerste nog net iets meer dan de tweede. En het loopt inderdaad uit op een oorlog tussen het koninkrijk van Ingrith en het sprookjesrijk van Maleficent. Totdat … na de nodige slachtingen (dit is zeker géén kinderfilm!) uiteindelijk de liefde tóch overwint. Jippie! Met als letterlijk uitgesproken boodschap: “Je wordt niet bepaald door je herkomst, maar door je liefde!”.

Vrouwvijandig?

Nu kun je in een film wel mooie dingen laten zeggen, maar wat laat je zíen? En halverwege besloop me de vraag of sommigen Maleficent 2 misschien als een vrouwvijandige film zouden kunnen beschouwen. Immers, de perfiditeit van enkele op de voorgrond tredende dames springt nogal in het oog. En dan begin je te tellen.

De drie hoofdrolspeelsters zijn alle drie vrouw. Eén is er uitgesproken ‘goed’ (Aurora), één is er uitgesproken ‘slecht’ (Ingrith) en één is er tamelijk ambivalent, d.w.z. eerst goed, dan slecht en uiteindelijk weer goed (Maleficent). Bij de bijrollen speelt één vrouw een verderfelijk type (Gerda, het hulpje van Ingrith), staan vier mannen aan de goede kant (koning John, prins Philip, Diaval als hulpje van Maleficant en Borra als redder van Maleficent); twee mannen laten zich aanvankelijk gebruiken voor de slechte zaak en de oorlog (Percival als commandant van Ingrith en Conall als zijn opposant).

Opgeteld en afgetrokken komen we op 4 belangrijke vrouwen, waarvan 2 door-en-door-slecht, 1 ambivalent en 1 door-en-door-goed. Bij de mannen zijn er 4 okee, 2 wisselend en eigenlijk is geen 1 die helemaal niet deugt. Je zou kunnen zeggen dat qua balans… Maar de lijn van het verhaal is weer zozeer ten gunste van Aurora, die beslist niet als een weerloze vrouw wordt neergezet, dat alléén tellen niet volstaat.

Verder valt op dat ook in deze Disney-film er weer geen God of Allah of Jaweh of Boeddha voorkomt.⁽¹⁾Zie ook: Aladdin en Dumbo. En natuurlijk dat aan de andere kant het ‘gewone volk’ ook niks te vertellen heeft.

Dit artikel verscheen oorspronkelijk op Grenzeloos.