We publiceren hieronder de verklaring van onze kameraden van Almounadil-a in Marokko, na de aardbeving van 8 september. SAP – Antikapitalisten betuigt haar solidariteit met de bevolking van Marokko, geconfronteerd met de gevolgen van de aardbeving maar ook met het despotisme van het regime.

Grootst mogelijke solidariteit met de slachtoffers van natuurrampen, verergerd door een kapitalisme dat afhankelijkheid en achterstelling veroorzaakt

Het lijden van de Marokkaanse arbeiders is verergerd door een zware aardbeving, waarbij de omvang van de schade nog niet bekend is. De aardschok heeft de bergen van de Atlas aangetast en de verwoesting van dorpen in de buitenwijken van en het platteland rond Marrakech, Taroudant en Ouarzazate veroorzaakt. De verliezen zijn niet beperkt tot de steden en de ramp heeft de dorpen bijzonder hard getroffen. Meer feiten zullen in de loop van de tijd duidelijk worden…

Tot nu toe staat het dodental op [meer dan 2.800], net als het aantal gewonden, waarvan de meesten als ernstig worden omschreven. Natuurlijk heeft dit te maken met een natuurverschijnsel, maar de gevolgen ervan hebben vooral te maken met het soort samenleving waarin dit zich voordoet. Het aantal slachtoffers, zowel doden als gewonden, hangt meer samen met sociale, economische en politieke factoren dan met de omvang en de kracht van de aardbeving. Dit verklaart het hoge aantal slachtoffers van aardverschuivingen in landen met een hoge of lage bevolkingsdichtheid, terwijl het aantal slachtoffers in grote geïndustrialiseerde landen afneemt. Het verschilt ook per geïndustrialiseerd land, afhankelijk van het soort beleid dat wordt gevoerd, de staat van de openbare diensten en de manier waarop aan de basisbehoeften van de bevolking wordt voldaan.

De aardbeving heeft de dorpen van de Hoge Atlas ’s nachts getroffen en degenen die nog in leven zijn in de wijken en de kleine dorpjes zijn beperkt tot de meest eenvoudige middelen, die ze tot hun beschikking hebben om de slachtoffers te redden. De staat en haar departementen kwamen niet direct in beweging, zoals gewoonlijk, maar bovendien pas erg laat. Zij was zich meer dan wie ook bewust van de ellende en ontberingen die haar beleid veroorzaakte, waardoor de mensen weerloos stonden tegenover wat hen overkwam. Haar belangrijkste actie was propaganda, om het imago van een capabele staat naar voor te schuiven, maar de aardbeving legde de waarheid aan de wereld bloot (die Covid-19 al eerder ook had blootgelegd).

Marokko is niet alleen de chique wijken van Rabat, Marrakech en Casablanca

Marrakech is niet alleen de stad van internationale conferenties en extravagante festivals. Het versierde Marrakech is niet het echte Marrakech. Marokko en Marrakech zijn eerder wat we vandaag meemaken: een land dat erg kwetsbaar is voor de tegenslagen van het kapitalisme en van ‘natuurrampen’. Het is een land dat is overspoeld door despotisme, klassepolitiek en een decennium van rigoureus neoliberalisme.

De vertraging van de reddingsteams, de zwakte van hun technische uitrusting en menselijke hulpbronnen, de afwezigheid van medische hulp, van transport voor de gewonden en veldhospitalen en de moeilijke begaanbaarheid van de wegen door historische verwaarlozing, enz.., dit alles heeft sterk bijgedragen tot het hoge aantal doden, niet direct als gevolg van de aardbeving, maar vooral als gevolg van een politiek van sociale marginalisatie en armoede in een specifieke regio, zoals de regio van de Hoge Atlas.

We herinneren ons de aardbeving in Al Hoceima in 2004 en de honderden slachtoffers en gewonden en verwoeste huizen die daarop volgden, evenals de beloften en officiële propaganda, waarvan de valsheid werd onthuld door de Hirak (volksprotestbeweging) in de Rif, die uitbarstte na het vermorzelen van de martelaar Mohcine Fikri in november 2016. Een beweging die de staat dwong toe te geven dat zij haar beloften en plannen na de ramp niet had waargemaakt, parallel aan een zeer sterke repressie en zware straffen die de leiders van de beweging kregen opgelegd voor de misdrijf van het “onthullen van staatsgeheimen”.

Een land uitgeput door despotisme, klassepolitiek en decennia van rigoureus en verwoestend neoliberalisme

Wat benadrukt moet worden is dat natuurrampen, nu gewelddadiger vanwege de grote verwoesting die het kapitalisme heeft aangericht aan het milieu, uiteraard materiële en menselijke verliezen kunnen veroorzaken, maar deze zijn slechts een openbaring van de realiteit van de economische en sociale ondergang of van een klassebeleid dat openbare diensten vernietigt, de basis van elke echte strategie om grote rampen aan te pakken.

Het geweld van natuurrampen, zoals aardbevingen en andere, droogtes, branden, overstromingen en virale pandemieën, is een ander gevaar geworden dat het tijdperk van extreem crisiskapitalisme kenmerkt. Onoplosbare en destructieve crises in het licht van het voortdurende beleid om openbare diensten te privatiseren en het economisch beleid ondergeschikt te maken aan de belangen van het privékapitaal. Dit heeft niets te maken met achterblijvende technische capaciteit, kennis of expertise, maar eerder met het feit dat crisissen zelf een bron van winst zijn voor kapitalisten die zich verrijken aan rampen. We zijn getuige geweest van de verwoestende ondergang van rijke kapitalistische landen door massale bosbranden, pandemieën zoals Covid-19 of gewelddadige aardbevingen…

Kapitalistische instellingen zullen deze aardbeving aangrijpen, zoals ze dat ook met andere rampen hebben gedaan, en proberen er weer een bron van winst van te maken.

De machthebbers en actievoerders die het despotisme steunen, proberen ook hun “steun” aan te passen aan het ritme van het beheer van het land volgens hetzelfde perspectief dat het land afhankelijk en kwetsbaar maakt voor rampen, wat ze ook zijn, of het nu gaat om een economische of natuurlijke crisis. De mondiale financiële instellingen, met al hun krachten, scharen zich aan de zijde van hun lokale bondgenoot, om ervoor te zorgen dat de beving van de aarde een manier is om het land, dat nu al ingesloten is, in de afgrond te duwen.

Mensen uit verschillende regio’s van het land hebben het initiatief genomen om hun solidariteit te betuigen met de slachtoffers van de aardbeving. Uit alle richtingen vertrekken humanitaire konvooien naar Al Haouz en Taroudant, en dat is iets wat elke arbeider en militant moet ondersteunen voor een betere toekomst. Maar deze hulp en deze materiële solidariteit van de mensen zullen de vereiste politieke solidariteit niet compenseren.

We moeten strijden voor de val van het beleid dat ons land in deze incapabele en kwetsbare staat heeft gebracht, en voor het stoppen van de overdracht van onze rijkdom, door te stoppen met het betalen van schulden als mechanisme voor deze overdracht, en ook om een einde te maken aan de onderwerping aan de mondiale instellingen van plundering.

Het is ook noodzakelijk om al het beleid te richten op het bevredigen van onze menselijke behoeften… Politieke solidariteit met de getroffenen is vandaag de dag de belangrijkste plicht tegenover de onophoudelijke roep om een politieke consensus rond despotisme, een consensus die al meerdere keren is geprobeerd en alleen maar tot ondergang heeft geleid.

De aardbeving is een natuurramp! Ja, maar het onvermogen om te reageren op de behoeften van mensen is het resultaat van een bewust beleid dat decennialang heeft geleid tot de voortdurende isolatie van slachtoffers: geen wegen, geen ziekenhuizen, geen hulpteams… Omwille van onze veiligheid is er geen ontkomen aan een sociaal alternatief dat in strijd is met de belangen van het Kapitaal, want er is geen redding mogelijk behalve door zijn macht en autoriteit uit te schakelen en de weg vrij te maken voor een samenleving die vrij is van uitbuiting en despotisme.

Almounadil-a, 11 september 2023

Dit artikel verscheen oorspronkelijk in het Arabisch op almounadila.info.