Op het slot van de Mensenketting Rechtvaardigheid voor Mawda hielden we op het Sint-Baafsplein een minuut stilte. Daarna gaven we het woord aan mensen die actief zijn in solidariteit met vluchtelingen en mensen zonder papieren. Na Thomas Weyts namens Solidair Gent spraken Haval Kurdi, Carla Ronkes en Anima Eliano. De samenkomst eindigde met een open micro. Onder meer mensen van LSP, COMAC, Campagne Rosa, een West-Vlaamse vluchtelingenactivist en een Macedonische vluchtelinge namen nog het woord. Hieronder kan je een aantal van de toespraken lezen.

Slachtoffer van Grenzen

Haval Kurdi, Iraaks-Koerdisch vluchteling en activist

“Kameraden,

Ons zusje Mawda was het slachtoffer van grenzen. Ze was niet welkom, haar familie is niet welkom en vele mensen op de vlucht zijn niet welkom.

Wij geloven niet in een samenleving waar mensen op de vlucht niet welkom zijn. Wij geloven niet in landen die zich vastklampen aan grenzen.

Voor ons kan solidariteit geen grenzen hebben. Voor ons zijn mensen in nood altijd welkom.

Wij veroordelen sterk het beleid dat mensen in nood niet helpt. Wij willen leven in een waardevolle samenleving die geen kostprijs kleeft op mensen op de vlucht.

Onze kleine zus zal altijd blijven verder leven in ons hart. Ze zal ons blijven steunen in onze strijd voor meer solidariteit en menselijkheid.

Lieve Mawda, rust zacht. Wij zullen ons blijven verzetten tegen dit beleid. Lieve Mawda, rust zacht. Wij zullen ons blijven inzetten voor meer solidariteit.

Merci kameraden”

Samenwerken en de handen uit de mouwen

Anima Eliano, Burgerplatform voor opvang van vluchtelingen

“Twee weken geleden stierf kleine Mawda door een verdwaalde kogel die afgevuurd werd door een Belgische ambtenaar in dienst.

Wat we weten is dat het gezin van Mawda op de vlucht was en op zoek ging naar een thuis waar het zich kon settelen. Die zoektocht sleepte al lang aan en de vele obstakels op hun weg wogen wellicht zwaar.

Onderweg naar een plek die ze nog niet gevonden hadden of hen nog niet was gegund, werd hun dochter door een kogel geraakt.

Over wat er is gebeurd, zijn vele blinde vlekken en nog meer insinuaties. We weten wel dat sereniteit en onvoorwaardelijke steun voor de ouders vaak ontbraken en laat dat nu net broodnodig zijn wanneer je gezin slachtoffer wordt van zo’n tragedie.

Ik stelde vast dat de reacties bij momenten onmenselijk waren. Maar je kan alleen maar ontmenselijken als je geen voeling hebt met hoe het leven van een vluchteling eruit ziet, als het ver van je bed is.

Als vast gastgezin van vluchtelingen wil ik er voor pleiten dat we terug kennismaken met mensen in een ellendige situatie, zoals een gezin als dat van Mawda. We kunnen dat niet enkel via sensibilisering doen maar moeten uit onze comfortzone stappen om mensen te spreken, op te vangen en de hand te schudden.

Ik stoor me soms aan de sussende nuance van een grote groep mensen die geen idee heeft van hoe het leven van een migrant er uit ziet. Zeggen dat het allemaal wel meevalt, is impliciet de problemen ontkennen en zegt dus ook iets over de bubbel waarin sommige mensen leven.

Daarnaast zie ik dat sensibilisering een gedevalueerd woord kan worden. Sommige televisiemakers en journalisten geven sensibilisering graag als argument om iemand te overtuigen om mee te werken aan een productie of reportage, maar ik vind dat soms wat wrang. En het heeft niet altijd het gewenste effect.

Tonen hoe het wel kan, samenwerken en de handen uit de mouwen steken zijn vandaag de meest krachtige boodschappen.

Als we willen vermijden dat we verglijden in een kille samenleving, dan moeten we radicaal gaan verbinden met de mensen achter de krantenkoppen.”

Ware gelaat van beleid

Carla Ronkes, Werkgroep Vluchtelingen Gent

“Met dit gebeuren toont dit beleid haar ware gelaat. Een wagen waarin ook kinderen zitten onder vuur nemen, onbegrijpelijk.

Het toppunt van genadeloosheid is wat er daarna volgt: het kindje wordt weggevoerd, ontredderd, bebloed, … alleen, niemand die haar taal spreekt. Haar papa en mama mogen niet mee naar het ziekenhuis, niet mee om hun kind in doodangst te troosten… Nee ze worden afgevoerd naar een gesloten centrum waar ze ondervraagd moeten worden over de mensensmokkelaar.

Hoe kan men zo wreed zijn? Een kind in doodstrijd… alleen. Maar ja, befehl is befehl! Het klinkt ons bekend in de oren.

Mensen laat ons op onze hoede zijn. Met dit gebeuren liet het beleid haar ware gezicht zien. Zelfs een kind in stervensnood kent geen genade.”