De Internationale Vrouwenstaking maakt deel uit van een transnationale feministische golf. Vrouwen over de hele wereld strijden tegen reactionaire politieke krachten en komen op voor de meest onderdrukte en uitgebuite mensen.
Voor het derde achtereenvolgende jaar hebben vrouwen van de nieuwe transnationale feministische golf opgeroepen tot een dag van wereldwijde mobilisatie op 8 maart: stakingen door vrouwen in loondienst – zoals de vijf miljoen stakende vrouwen op 8 maart 2018 in Spanje en de honderdduizenden in hetzelfde jaar in Argentinië en Italië; wilde stakingen door vrouwen zonder arbeidsrechten en bescherming, stakingen in de zorg en van onbetaald werk; stakingen van studenten, maar ook boycotacties, marsen en straatblokkades.
Voor het derde achtereenvolgende jaar demonstreren vrouwen en queer mensen over de hele wereld tegen vrouwenmoorden en alle vormen van gendergeweld, voor lichamelijke zelfbeschikking en toegang tot veilige en vrije abortus, voor gelijk loon voor gelijk werk, voor een bevrijde seksualiteit, maar ook tegen muren en grenzen, massale opsluiting, racisme, islamofobie en antisemitisme, de onteigening van inheemse gemeenschappen en de vernietiging van ecosystemen en klimaatverandering.
Voor het derde achtereenvolgende jaar geeft de feministische beweging ons hoop en een visie op een betere toekomst in een afbrokkelende wereld. De nieuwe transnationale feministische beweging wordt gevormd door het Zuiden, niet alleen in geografische zin, maar ook in politieke zin en wordt gevoed door elke conflictregio. Daarom is ze antikoloniaal, antiracistisch en antikapitalistisch.
We leven in een tijd van algemene crisis. Deze crisis is zeker niet alleen economisch, maar ook politiek en ecologisch van aard. Wat in deze crisis op het spel staat, is onze toekomst en ons leven. Reactionaire politieke krachten groeien en presenteren zich als de oplossing voor deze crisis. Van de VS tot Argentinië, van Brazilië tot India, Italië en Polen, richten extreemrechtse regeringen en politieke partijen muren en grenshekken op, vallen de rechten en vrijheden van LHBTQ+ mensen aan, ontzeggen vrouwen hun lichamelijke autonomie en bevorderen verkrachtingscultuur.
Dit alles in naam van een terugkeer naar ‘traditionele waarden’ en de belofte van de bescherming van de belangen van gezinnen in dominante sectoren. Hun antwoord op de neoliberale crisis is niet het aanpakken van de onderliggende oorzaken ervan, maar het aanpakken van de meest onderdrukte en uitgebuite mensen onder ons.
De nieuwe feministische golf is de eerste verdedigingslinie tegen de opkomst van extreemrechts. Vandaag de dag leiden vrouwen in een aantal landen het verzet tegen reactionaire regeringen.
In september 2018 bracht de beweging Ele Não (Hij Niet) miljoenen vrouwen op de been die zich verzetten tegen de kandidatuur van Jair Bolsonaro, die nu een wereldwijd symbool is geworden voor de plannen van extreemrechts voor de mensheid en de katalysator voor reactionaire krachten in Latijns-Amerika. De protesten vonden plaats in meer dan driehonderd steden in Brazilië en de rest van de wereld.
Tegenwoordig voert Bolsonaro oorlog tegen de armen, tegen vrouwen en tegen LGTBQ+ en zwarte gemeenschappen. Hij heeft een draconische hervorming van de sociale zekerheid doorgevoerd en de wetten inzake wapenbeheersing versoepeld. De vrouwenmoorden rijzen de pan uit in een land dat al in 2018 een van de hoogste aantallen vrouwenmoorden ter wereld kende, waarbij 70% van de vermoorde vrouwen zwart was. In 2019 hebben zich al 126 vrouwenmoorden voorgedaan. De Braziliaanse feministische beweging reageert op deze aanvallen en bereidt zich voor om op 8 maart en daarna op 14 maart, de verjaardag van de politieke moord op Marielle Franco, te mobiliseren. Ondertussen duikt er informatie op over de sterke banden tussen de zonen van Bolsonaro en een van de milities die verantwoordelijk is voor haar moord.
Ook Non Una Meno (Niet Één Minder) in Italië is vandaag de dag de enige georganiseerde beweging die reageert op de vrouwenhaat en het anti-immigrantenbeleid van de rechtse regering van Lega Norte en de Vijfsterrenbeweging. In Argentinië hebben vrouwen de leiding genomen in het verzet tegen het rechtse neoliberale beleid van de regering van Macri. En in Chili strijdt de feministische beweging tegen de criminalisering van de inheemse strijd en het systematische seksisme in een erg duur onderwijssysteem.
De feministische beweging herontdekt ook de betekenis van internationale solidariteit en het transnationale initiatief. In de afgelopen maanden heeft de Argentijnse feministische beweging de beeldende naam Feministische Internationale gebruikt om te verwijzen naar de praktijk van internationale solidariteit die opnieuw is uitgevonden door de nieuwe feministische golf en in een aantal landen, zoals Italië, bespreekt de beweging de noodzaak van transnationale ontmoetingen om beter te coördineren en meningen, analyses en praktische ervaringen uit te wisselen.
In het licht van een wereldwijde crisis van historische dimensies gaan vrouwen en LGBTQ+ mensen de uitdaging aan en geven ze een wereldwijd antwoord. Na de aanstaande 8 maart is het tijd om onze beweging een stap verder te brengen en op te roepen tot transnationale bijeenkomsten en vergaderingen van de bewegingen: om de noodrem te worden die in staat is om de kapitalistische trein die op volle snelheid rijdt te stoppen en de hele mensheid en de planeet waarop we leven te behoeden voor barbaarsheid.
Ondertekenaars:
Nuria Alabao (journaliste en schrijver, Spanje)
Cinzia Arruzza (co-auteur Feminism for the 99%. A Manifesto)
Monica Benicio (mensenrechtenactiviste en weduwe van Marielle Franco, Brazilië)
Tithi Bhattacharya (co-auteur Feminism for the 99%. A Manifesto)
Julia Cámara (landelijk coordinatrice van de 8 maart beweging, Spanje)
Jupiara Castro (Núcleo de Consciência Negra, Brazilië)
Lucia Cavallero (Ni Una Menos, Argentinië)
Veronica Cruz Sanchez (mensenrechtenactiviste, Mexico)
Angela Y. Davis (oprichtster van Critical Resistance, VS)
Marta Dillon (Ni Una Menos, Argentinië)
Zillah Eisenstein (Internationale Vrouwenstaking, VS)
Luna Follegati (filosoof en activiste, Chili)
Nancy Fraser (co-auteur van Feminism for the 99%. A Manifesto)
Verónica Gago (Ni Una Menos, Argentinië)
Sonia Guajajajara (Articulação dos Povos Indígenas do Brasil)
Kavita Krishnan (All India Progressive Women’s Association)
Andrea Medina Rosas (advocate en activiste, Mexico)
Morgane Merteuil (feministisch activiste, Frankrijk)
Tatiana Montella (Non Una di Meno, Italië)
Justa Montero (Asamblea feminista de Madrid, Spanje)
Antonia Pellegrino (schrijfster en activiste, Brazilië)
Enrica Rigo (Non Una di Meno, Italië)
Paola Rudan (Non Una di Meno, Italië)
Amelinha Teles (União de Mulheres de São Paulo, Brazilië)
Nederlandse vertaling: redactie Grenzeloos.
