We publiceren hieronder de open brief van Beweging – strijdbaar (Beweging voor een strijdbare en politiek onafhankelijke opstelling van de christelijke arbeidersbeweging), een groep militanten van het ACV. We delen niet noodzakelijk elke formulering van de open brief, maar denken dat deze toch een belangrijke bijdrage aan het debat is en ruime verspreiding verdient. Met de vrienden en vriendinnen van Beweging – strijdbaar delen wij reeds lang de overtuiging dat het ACV er alle belang bij heeft haar politieke banden met de CD&V te verbreken en zelf actief mee te gaan voor een politiek alternatief van de arbeidersbeweging in al haar geledingen. We nodigen alvast al onze lezers uit aan de discussie bij te dragen. (redactie SAP-Rood).

Top CD&V maakt onaanvaardbare keuzes, ACV moet andere wegen inslaan

Minister Koen Geens (CD&V) kwam onlangs, zonder een krimp te geven, op tv verklaren dat voor hem N-VA moest en zou deel uitmaken van een nieuwe federale regering. Hij herhaalde die boodschap zelfs later die week. Andere coryfeeën van CD&V, zoals Joachim Coens en Sammy Mahdi, die onlangs de strijd voerden om het leiderschap van hun partij, lijken op dezelfde lijn te zitten. Eens te meer kiest de top van CD&V voor samenwerking met N-VA.

Wij vinden dat de maat méér dan vol is voor de christelijke arbeidersbeweging: zij moet resoluut afstand nemen van de CD&V en moet op politiek vlak nauwe samenwerkingsverbanden zoeken met sociale en progressieve partijen zoals PVDA, Sp.a en Groen, partijen die véél nauwer aansluiten bij het sociale en syndicale gedachtegoed van de christelijke arbeidersbeweging. Trop is te veel, we hebben er de buik van vol.

Veel mensen met een groot syndicaal hart, een sterke sociale overtuiging en affiniteit met het erfgoed van de christelijke arbeidersbeweging, slaakten een zeer diepe zucht toen ze Koen Geens nog maar eens hoorden pleiten voor een zoveelste deal met de N-VA. Hoeveel keren hebben we al niet moeten ondervinden dat de top van CD&V een draai naar rechts maakt en coalities aanvaardt waarin de N-VA mee aan zet is? Eenvoudig: veel te veel keren. De emmer was allang vol, en nu loopt het water van de treurnis in alle richtingen uit de emmer. Waarom toch die eeuwige slaafsheid, die onderdanigheid, dat gebrek aan politieke moed, die onwil om te kiezen voor een sterke sociale koers?

Anti-syndicaal

Wat is er mis met die N-VA? Van alles, eigenlijk. Toch voor ernstige syndicalisten en sociaal geëngageerde mensen. Deze partij is anti-syndicaal of – zo u dat liever hoort – ze doet weinig of niks dat tegemoet komt aan verzuchtingen en voorstellen van de vakbonden, die opkomen voor de rechten en belangen van alle werknemers en mensen met een uitkering. Lees: de rechten en belangen van het merendeel van onze bevolking, en van diegenen die in belangrijke mate mee de welvaart en het welzijn creëren waarover ons land beschikt.

Als vakbondsmensen zijn wij voorstander van een sterk sociaal overleg, dat resulteert in sociale vooruitgang. Wij vinden dit vloeken met de mentaliteit van partijen à la N-VA, die doelbewust het primaat van de politiek verkondigen, sociaal overleg niet zo belangrijk vinden en de arbeidersbeweging en het sociaal middenveld zo zwak mogelijk willen maken en die vooral begaan zijn met de vraag of hun politieke keuzes in goede aarde vallen bij Voka en andere fans in de coulissen.

België

N-VA is ook, zoals bekend, geen fan van België, terwijl wij in de christelijke arbeidersbeweging wel geloven in een Belgisch model en een maatschappelijk project dat alle inwoners van ons land, met of zonder onze nationaliteit, helpt om vooruit te gaan op het vlak van welzijn en welvaart. Het separatisme van de N-VA is iets wat wij ten gronde afkeuren en afwijzen. Wij geloven niet dat taalgrenzen de werknemers en werkzoekenden in ons land moeten verdelen, totaal niet. Net zoals we ook voorstander zijn van Europese en internationale samenwerking, met name wanneer die de belangen van gewone mensen dient en ten goede komt.

Onverteerbaar

Het is al jaren duidelijk, en nu meer dan ooit, dat de top van CD&V keuzes blijft maken die voor de christelijke arbeidersbeweging moeilijk of totaal niet verteerbaar zijn. Als deel van de regering Michel heeft CD&V voluit alle besparings- en andere maatregelen mee goedgekeurd: de onzalige verhoging van de wettelijke pensioenleeftijd naar 67 jaar (verworpen door een grote meerderheid van de Belgen), een indexsprong, de ondergefinancierde taxshift, de vermindering van de vennootschapsbelasting, de daling van de zogenaamde werkgeversbijdrage aan de sociale zekerheid enzovoort.

In de nieuwe Vlaamse regering Jambon trekt CD&V deze lijn voort: op dat niveau keurden ze mee de afschaffing van de woonbonus goed; idem voor de ingrijpende besparingsmaatregelen op het vlak van cultuur en sociaal beleid. In heel wat dossiers en sectoren steunt CD&V politieke keuzes die wij ervaren als schadelijk voor de gewone bevolking, het middenveld en de maatschappelijke voorzieningen waarop een bevolking recht heeft. Het is geen toeval dat de cultuursector, de zorg en het middenveld nu in rep en roer staan omdat de regering-Jambon drastisch bespaart en vooral andersdenkenden financieel wil saboteren.

Sommigen in de christelijke arbeidersbeweging blijven kiezen voor ‘een bevoorrechte relatie met CD&V’. Wij verstaan die keuze in het geheel niet, en nu trouwens minder dan ooit. Als vakbond en arbeidersbeweging kunnen we niet blijven aanleunen bij een partij waarvan de top al te vaak een richting in slaat die wij uitermate onwenselijk vinden voor ons land, onze samenleving, de waarden van onze christelijke arbeidersbeweging.

Grassroots versus top

Het is onze overtuiging dat een aantal grassroots mensen en sommige mandatarissen en parlementsleden bij CD&V niet de lijn van de partijtop delen. Spijtig genoeg worden ze altijd opnieuw voor voldongen feiten gesteld en worden ze meegezogen in politieke coalities die in onze ogen fout en verwerpelijk zijn.

We herinneren ons hoe de CD&V-jongeren enkele jaren terug hebben gepleit voor een herfederalisering van bevoegdheden. Hun democratische vraag en wens werd vakkundig onder de mat geveegd door de top van CD&V, die nooit genoeg lijkt te hebben van de ontmanteling van België, getuige de gretigheid waarmee men ook nu weer praat over nieuwe staatshervormingen.

Aan de syndicaal en sociaal bewogen mensen binnen CD&V zeggen we: tijd voor een snelle maar diepgaande bezinning, voor andere keuzes, voor nieuwe politieke structuren en formules. Buiten de CD&V uiteraard. De maat is vol.

Laten we als christelijke arbeidersbeweging – eindelijk – resoluut kiezen voor spijkers met koppen. Voor een krachtig politiek signaal. Voor samenwerking met sociale en progressieve partijen als PVDA, Sp.a en Groen én met die christendemocraten die hun sociale gedachtegoed au sérieux nemen en dit binnen een nieuwe context willen vormgeven en in de praktijk brengen.

Dat is volgens ons de toekomst, en de juiste weg voor een vakbond en een arbeidersbeweging die relevant wil blijven.

Beweging – strijdbaar (Beweging voor een strijdbare en politiek onafhankelijke opstelling van de christelijke arbeidersbeweging):

Marc Van Thielen (oud secretaris ACV Puls)

Pros vandenbroek (COC)

Kris Vanderparre (militante ACV Puls non-profit)

Willy Verbeek (lid algemene vergadering Beweging.net)

Jef Mariën (oud-militant COC)

Omer Mommaerts (KWB-militant ACV Brussel)

Dirk Tricot ( lid provinciaal bestuur ACV Antwerpen)

Raymond Vanderlooy (oud-militant ACV Puls financiën)

Annie Kerkhove (ex-secretaris ACV Puls)

Anne Dhooghe (ex-vormingswerker ACV puls)

Dirk Clauwaert (vroeger ACV-délégué bij Coca-Cola)

Jef Vermaere, oud-vormingswerker ACV Puls

Een aantal ACV’ers, nu werkzaam bij de vakbond

Deze open brief verscheen oorspronkelijk op DeWereldMorgen.