In de ochtend van 12 januari voerde het Europees Vakverbond EVV actie aan het Berlaymontgebouw, de zetel van de Europese Commissie in Brussel. “Actie” is wat overdreven, er werden enkele posters opgehangen die op het eerste zicht over een verloren kat gaan. Maar het was dus een creatieve actie, en wel een om Commissievoorzitter Ursula von der Leyen eraan te herinneren dat ze bij het begin van haar ambtsperiode beloofd had “binnen de 100 dagen” bindende maatregelen te treffen om de blijvende loonkloof tussen mannen en vrouwen te dichten, iets wat in het Berlaymonts vertaald wordt als ‘binding pay transparency measures’.
Die 100 dagen verstreken en zijn er nu 407 geworden, maar van enig ‘bindend initiatief’ terzake is even weinig spoor als van de vermiste EVV-poes. De verslagenheid bij het EVV is even groot als de verwachtingen hooggespannen waren. Het kan natuurlijk zijn dat mevr. von der Leyen, met een basisjaarsalaris van 335.000 €, niet dagelijks aan de loonkloof tussen de geslachten herinnerd wordt, maar heeft het EVV de ontgoocheling niet vooral aan zichzelf te danken? Zou een vakbond niet moeten weten dat mooie woorden van ondernemers en hun politieke vrienden alleen dan in daden omgezet worden als bonden hun wapens boven halen, en die zijn nog steeds de mobilisatie van hun leden
Herman Michiel is actief in Ander Europa. Dit artikel verscheen oorspronkelijk op Ander Europa.
