Elk jaar stappen we met enige terughoudendheid op in de Belgian Pride om onze boodschap en eisen naar voren te brengen. Enerzijds is Pride al lang een sterk gedepolitiseerd evenement geworden dat, onder het mom van een legitiem verlangen om queer-identiteiten te vieren, besmet is geraakt door pinkwashingpraktijken van politieke partijen en bedrijven die onze levens willen instrumentaliseren om hun imago op te poetsen. Anderzijds is het de enige massale LGBTI-mobilisatie in België, die erin slaagt tienduizenden mensen op straat te brengen. Daarom is het voor ons cruciaal om een radicale politieke boodschap uit te dragen die alle systemische onderdrukkingen aanklaagt en de verantwoordelijkheid van het kapitalisme en het patriarchaat bij LGBTI-fobieën benadrukt.
Daarom hebben we, hoewel we veel eisen delen met de alternatieve VNR Pride (een bijeenkomst georganiseerd voor en door LGBTI-militanten die liever niet samenlopen met bedrijven en politieke partijen) besloten om onze krachten te bundelen binnen de “officiële” Pride. Ons doel was om zoveel mogelijk mensen te overtuigen van de noodzaak om zich politiek te organiseren rond de strijd tegen de overheersing door het heteronormatieve cis-systeem. Hoewel LGBTI-rechten de afgelopen jaren inderdaad vooruitgang hebben geboekt, is dat niet te danken aan de liefdadigheid van een politieke elite die onze zaak steunt, maar eerder aan de mobilisatie van LGBTI-collectieven die voldoende krachtsverhouding hebben weten te creëren om hun eisen te verwezenlijken. Het was ook belangrijk voor ons om te benadrukken dat Prides niet alleen gelegenheid bieden om de diversiteit van onze identiteiten te vieren, maar vooral om de rellen in Stonewall in 1969 te herdenken, waarin LGBTI-mensen, met name gekleurde transvrouwen en sekswerkers, in opstand kwamen tegen politiegeweld.
Erfgoed dat de Belgische politie “opmerkelijk genoeg” niet lijkt te claimen, terwijl ze wel in groten getale aanwezig zijn tijdens de Pride. Een politieteam volgde ons hele blok tijdens de ganse mars, misschien omdat we aan het begin van de manifestatie in de buurt van de N-VA waren en ze mogelijk een verstoring vreesden? Het is moeilijk te zeggen. Toch had hun langdurige bewaking duidelijk tot doel om ons te intimideren en ons te laten begrijpen dat onze boodschap niet welkom was. Hoewel dit ons er niet van weerhield om onze eisen luid en duidelijk te verkondigen, willen we hier benadrukken, zoals we tijdens de Pride hebben gedaan, dat de politie nooit een bondgenoot zal zijn van LGBTI-personen. Terwijl LGBTI-fobieën zorgwekkend toenemen over de hele wereld, meestal met medeplichtigheid van extreemrechts, en terwijl de N-VA onze strijd ruimschoots gebruikt voor racistische doeleinden, heeft de politie hier duidelijk hun positie getoond.
Natuurlijk kan het soms voelen alsof we in een luidruchtige en gedepolitiseerde oceaan zoals de Pride tegen dovemansoren spreken wanneer we radicale eisen naar voren brengen. Gelukkig liepen we in de buurt van de blokken van de Union Syndicale Étudiante (USE) en Woman, Life, Freedom, groepen waarmee we veel eisen delen. Samen hebben we de essentiële ervaring van gemeenschappelijke strijden kunnen delen, vooral door elkaars leuzen te versterken en zo een strijdbaar eiland te vormen binnen de Pride. We hebben onze gemeenschappelijke vijanden kunnen benoemen, het kapitalisme en het patriarchaat, en onze duidelijke steun uitgesproken voor de strijd van alle onderdrukten. Bijvoorbeeld voor werknemers van Delhaize (Bravo lesbiennes, en Delhaize-werknemers) of voor mensen zonder papieren (De homo’s tegen gesloten centra).
Terwijl extreemrechts over de hele wereld steeds zorgwekkender wordt en openlijk LGBTI-fobe retoriek opneemt in hun reactionaire agenda, tonen liberale en burgerlijke regeringen op zijn best hun onmacht om de groei van haatdragende discours en daden tegen LGBTI-mensen tegen te gaan, en op zijn slechtst tonen ze toegeeflijkheid ten opzichte van deze weerzinwekkende ideologieën die steeds vaker steunen op stigmatisering en geweld tegen onze gemeenschappen.
Meer dan ooit is het essentieel voor ons om een massale en strijdbare LGBTI-beweging op te bouwen die buiten de maanden mei en juni kan bestaan en een echte machtsverhouding afdwingt tegenover deze dreigende krachten die zich tegen ons organiseren. Dat is de boodschap die we op 20 mei uitdroegen en die we het hele jaar door met dezelfde kracht zullen blijven verdedigen.
