Uiteindelijk is het de uiterst rechtse fractie binnen de conservatieve Toryparty gelukt om onder Boris Johnson de macht te grijpen. Volgens de leider van Labour, Jeremy Corbin, is de nieuwe Britse regering de meest rechtse regering die hij in zijn lange loopbaan als parlementslid heeft meegemaakt.

In plaats van nieuwe parlementsverkiezingen uit te schrijven na het falen van Theresa May hebben zo’n 100.000 Toryleden, de rijkste 0,3% van de Britse bevolking, met de verkiezing van Boris Johnson tot Toryleider, een uiterst rechtse regering aan de macht geholpen. Sommigen spreken van de Taliban van de vrije markt. Twee derde van de kabinetsleden heeft op peperdure privéscholen als Eton gezeten.

Dat ze van peperdure privéscholen komen wil overigens niet zeggen dat het ook slimme jongens zijn. Nemen we als voorbeeld Johnson’s keuze als minister van buitenlandse Zaken, Dominic Raab: Als Brexit-minister, bijvoorbeeld, bekende hij dat hij het belang van de handelsovergang Dover-Calais niet helemaal had begrepen. Een schaduw Brexit-minister (van Labour) beweerde dat Raab “de grondbeginselen van Brexit niet eens begrijpt”. Als minister van Buitenlandse Zaken zal Raab onmiddellijk worden geconfronteerd met het probleem van de olietanker met Iran (1)Zie https://www.thecanary.co/global/world-analysis/2019/07/25/new-foreign-secretary-dominic-raab-seems-to-be-another-hard-right-warhawk/">https://www.thecanary.co/global/world-analysis/2019/07/25/new-foreign-secretary-dominic-raab-seems-to-be-another-hard-right-warhawk/.

Rijk, racistisch, ongeconcentreerd, onbetrouwbaar en egocentrisch

Nu Boris Johnson zelf. Hiervoor laten we een goed ingevoerde auteur aan het woord (2)Dr. T. J. Coles is direceur van het Plymouth Institute for Peace Research en auteur van diverse boeken, waaronder  Voices for Peace (met Noam Chomsky en anderen) and het binnekort verschijnende  Fire and Fury: How the US Isolates North Korea, Encircles China and Risks Nuclear War in Asia. Ook schreef hij The Great-Brexit-Swindle.. Boris Johnson (‘BoJo’) is een parlementslid voor Uxbridge. Geboren in rijkdom en privilege, beschreef de miljonair zijn £ 250.000 jaarsalaris als columnist voor The Telegraph als ‘kippenvoer’. In zijn rol als correspondent in Brussel verspreidde hij wat een Telegraph-editor beschreef als nepnieuws over de Europese Unie. BoJo was burgemeester van Londen en minister van Buitenlandse Zaken, en is in zekere zin een typische conservatief of ‘Tory’.

Volgens een website voor stemanalyse, waren zijn keuzes als volgt: “Bijna altijd voor gebruik van Britse strijdkrachten in gevechtsoperaties overzee”; “Consequent gestemd voor de oorlog in Irak” (2002-2003); “Bijna altijd gestemd voor het vervangen van de Trident door een nieuw kernwapensysteem”; “Consequent gestemd voor militaire actie tegen ISIL (Daesh)”; “Heeft nooit gestemd over het verlagen van de huurtoeslag voor sociale huurders die geacht worden overmatige slaapkamers te hebben (door Labour omschreven als de” slaapkamerbelasting “)” (zich onthouden van een dergelijke stemming betekent feitelijk ervoor stemmen); “Bijna altijd gestemd tegen het betalen van hogere uitkeringen voor langere periodes voor mensen die niet kunnen werken vanwege ziekte of handicap”; “Bijna altijd gestemd voor een verlaging van de uitgaven voor sociale uitkeringen”; “Stemde consequent tegen hogere belastingen op banken”; “Doorgaans gestemd voor een restrictievere regulering van vakbondsactiviteiten”; “Meestal gestemd voor het verlagen van vermogenswinstbelasting”; “Bijna altijd gestemd voor het verlagen van het tarief van de vennootschapsbelasting”; “Doorgaans gestemd voor een strenger asielstelsel”; “Doorgaans gestemd voor een sterkere handhaving van immigratieregels”; “Consequent gestemd voor massale surveillance van de communicatie en activiteiten van mensen”; “Bijna altijd gestemd voor het afbouwen van vaste huurcontracten voor het leven”; enzovoorts.

Donaties voor Bojo in zijn campagne voor het Brits premierschap in 2019 zijn ook niet verrassend. Naast het verkrijgen van een politieke goedkeuring van Donald Trump, het ontvangen van advies voor toespraken van de racist (dat is een ‘ereteken’ voor hem) Steve Bannon, en retorisch kampioen van de pro-Brexit-ideologie van het voormalige koppel Trump-Bannon, meldt Reuters dat BoJo het record voor het ophalen van het meeste campagnegeld door een Britse politicus gebroken had.”

BoJo is expliciet racistisch: Afrikanen zijn “piccaninnies” [Amerikaanse racistische term voor kinderen met donkere huid van Afrikaanse afkomst] met een “watermeloenglimlach”; vrouwen in boerka’s zien eruit als “bankrovers” en “brievenbussen”; Moslimvrouwen moeten naar de universiteit “om mannen te vinden om te trouwen”; de culturele invloed van China is “nul”, dus het is niet belangrijk om kinderen Mandarijn te leren; Obama heeft het VK mogelijk gehaat vanwege zijn ‘voorouderlijke afkeer’ van het Britse rijk; enzovoort.

BoJo liet zich ook opmerken doordat zijn medewerkers hem als een volslagen blok aan het been beschouwden. Zijn ontslag bij het ministerie van Buitenlandse Zaken wordt door zijn werknemers ‘bevrijdingsdag’ genoemd, waarbij collega’s hem in de rol van minister van Buitenlandse Zaken beschrijven als ongeconcentreerd, onbetrouwbaar en egocentrisch. De benoeming van BoJo als premier van de ‘democratie’ Groot-Brittannië is mogelijk gemaakt door 0,3 procent van de kiezers; namelijk de leden van de Tory-partij: de overgrote meerderheid is rijk, blank, mannelijk en ouder tot hoogbejaard. Zestig procent van hen denkt dat de islam een bedreiging vormt voor de ‘westerse beschaving’.

Volgens de Lord Ashcroft-peilingen zijn dit dezelfde soort mensen die op Brexit hebben gestemd en die geloven dat internationalisme, feminisme, milieu en immigratie de schuld hebben van vermeende culturele ineenstorting. Met andere woorden, misleide mafkezen. In feite is de Tory-basis, weliswaar met enige intocht van hard-rechtsen uit de UK Independence Party en Brexit Party, zo gek geworden dat een meerderheid de voorkeur geeft aan het einde  van de Tory Party en de natie onder de vorm van een Verenigd Koninkrijk (dat wil zeggen, het toestaan van de pro-EU Noord-Ierland en Schotland om zich af te scheiden) dan hun Brexit niet krijgen.

Wie kan beter de leiding nemen over zo’n puinhoop dan een clown?

De tragische onvermijdelijkheid van BoJo, de racistische clown, die nummer 10 binnentreedt, is een teken dat de sluwheid waarmee de heersende klassen tot nu toe hebben geregeerd, heeft gefaald onder het gewicht van hun hebzucht; in dit geval om hun reeds obscene winst te maximaliseren door de EU te verlaten. In plaats van met de stroom mee te gaan, hebben ze elkaar verscheurd over hun ideologieën. De pro-Brexit-factie heeft de kunst van zelfbedrog geleerd; dat de verkiezing door een hard-rechtse, bevoorrechte 0,3 procent van de bevolking (in een parlementaire democratie) van een onverdraagzame, politiek impopulaire hansworst zonder mandaat, gehaat door veel van zijn eigen collega’s, de gouden weg is naar ‘bevrijding’ van de EU en een zekere overwinning bij de volgende algemene verkiezingen.

In de echte wereld kan dit in het voordeel uitdraaien voor de arbeidersklasse, omdat het het premierschap van Jeremy Corbyn, leider van de nu echte Labour Party, zou kunnen bespoedigen, tenminste als we er mogen van uitgaan dat de ‘diepe staat’ en rechtse elementen binnen Labour falen bij het boycotten van Corbyns verkiezing.(3)((Zie https://www.counterpunch.org/2019/07/26/the-tragic-inevitability-of-boris-johnson-pm/">https://www.counterpunch.org/2019/07/26/the-tragic-inevitability-of-boris-johnson-pm/.

Ondertussen waarschuwen Labour en de basisbeweging Momentum de leden van Labour dat tussentijdse verkiezingen in aankomst zijn. Jeremy Corbyn heeft al vijf verkiezingsbeloften gedaan als Labour de verkiezingen wint, inclusief een algemene stemming over een conservatieve Brexit-deal, waarin Labour campagne zal voeren om te blijven – maar cruciaal alleen “tegen no-deal of een slechte Tory-deal.”

Andere toezeggingen waren meer financiering voor de National Health Service (NHS), een leefbaar loon van £ 10 per uur, een banencreërende groene industriële revolutie en gratis schoolmaaltijden voor basisschoolkinderen.

Dit artikel verscheen oorspronkelijk op Ander Europa.

Voetnoten