Goed nieuws voor ouwe witte mannen! Als ze tenminste een beetje links zijn (geweest) en 1968 bewust hebben meegemaakt. In de film The Trial of the Chicago 7 worden herinneringen opgehaald aan enkele van hun oude helden. Goed nieuws ook voor oude gekleurde mannen die (nog) enige affiniteit voelen met ‘hun’ Black Panthers van toen. Goed nieuws eigenlijk voor iedereen met enige interesse in de recente Amerikaanse geschiedenis en hoe die zijn schaduw in 1968 vooruit wierp op het huidige Amerika. Goed nieuws ook voor alle leeftijden? Dat niet. Enige wasdom is voor het kunnen waarderen van deze film wel gewenst.
Gevechten
The Trial of the Chicago 7 is een film over het proces tegen de zogenoemde aanvoerders van de rellen bij de conventie van de Democratische Partij in 1968 in Chicago. Die rellen duurden vijf dagen lang en legden een deel van de binnenstad van Chicago is as. Het waren gigantische gevechten tussen de politie en demonstranten tegen de oorlog in Vietnam. Een vergelijking met de protesten van nu tegen de moord op George Floyd is zeker terecht. Volgens veel analisten droeg het geweld in Chicago bij aan de verkiezing van de Republikein Richard Nixon tot president in plaats van de Democraat Hubert Humphrey. De Democraat Ramsey Clarke, die tijdens de conventie nog Minister van Justitie was, weigerde de demonstranten te vervolgen, omdat volgens zijn rapporten de politie was begonnen! Enfin, zijn Republikeinse opvolger dacht daar dus anders over.
Van 8 naar 7
Aanvankelijk zaten er acht ‘oproerkraaiers’ in de beklaagdenbank. Waaronder een leider van de Black Panther Party, te weten Bobby Seale. Maar zijn zaak werd geseponeerd. Hij was de dag vóór de rellen slechts 4 uur in Chicago geweest voor een toespraak. Zijn Panther-makkers Fred Hampton en Mark Clark werden wél nog tijdens het proces bij een politie-inval, georganiseerd door de FBI, in koelen bloede in bed doodgeschoten. Het proces ging door tegen de zeven anderen. Onder wie de studentenleider Tom Hayden en de yippies Abe Hoffman en Jerry Rubin van de anarchistische Youth International Party (YIP). Vijf van hen werden schuldig bevonden aan o.a. samenzwering en veroordeeld tot 5 jaar gevangenis en $ 5000,- boete. Na drie jaar werden ze in hoger beroep vrijgesproken. De nabestaanden van Hampton en Clark kregen pas veel later enige genoegdoening, aan hen werd in 1982 een bedrag van 1,85 miljoen dollar uitgekeerd.
Minachting van het hof
Tijdens het proces werd duidelijk dat er inderdaad een grote verantwoordelijkheid voor de gewelddadige escalatie bij de politie lag. Extreem hard optreden, infiltraties en provocaties hadden een aanvankelijk vreedzaam protest volledig uit de hand doen lopen. De rechtsgang zelf verliep ook niet smetteloos, de rechter deelde te pas en te onpas extra straffen uit wegens ‘minachting van het hof’. Dat weerhield vooral Hoffman en Rubin én hun advocaat William Kunstler er niet van om in felle bewoordingen de reden voor hun protest, de oorlog in Vietnam, aan te klagen. Voor het oog van de hele wereld!
Overeenkomst met nu
Regisseur Aaron Sorkin, bekend van o.a. de serie West Wing, heeft het geheel in een sterke film neergezet. Hij heeft er de tijd voor genomen. De eerste voorbereidingen startte hij veertien jaar geleden. Uiteindelijk is hij blij dat juist nu zijn film uitkomt: “Ik wilde geen nostalgische film maken of een geschiedenislesje. De film moest ook over de huidige verhoudingen in Amerika gaan. Maar ik had nooit kunnen bevroeden dat de overeenkomsten tussen toen en nu zo groot zouden zijn. De beslissing deze film nu eindelijk te maken was al genomen voor het overlijden van George Floyd, de rellen die daarna volgden en de opmerkingen van Trump dat hij nostalgische gevoelens koesterde voor de tijd dat demonstranten heftig werden neer geknuppeld. Waar dat allemaal toe kan leiden, toont deze film.”(AD 01-10-2020)
Oscars?
Ab Zagt, recensent van het Algemeen Dagblad, is ronduit lyrisch over The Trial of the Chicago 7. Hij geeft de film vijf sterren en vindt dat dit drama een “handvol Oscars” verdient. Dat laatste zou kunnen. Er zit wel wat van de tegenwoordig benodigde diversiteit in. Weliswaar staan vooral blanke activisten in de film centraal, maar ook twee Afro-Amerikanen komen in beeld. Vrouwen komen ook aan bod, maar wel iets minder gunstig: één heeft het niet verder geschopt dan de secretaresse van Kunstler en een ander is een politiespionne die is geïnfiltreerd bij de demonstranten. Voor zo ver bekend doen er geen queers of gehandicapten mee, althans niet zichtbaar, of het moet die toch wel dementerende rechter zijn.
Oscars of niet, The Trial of the Chicago 7 verdient een groot publiek en kan dat krijgen in de bioscoop én op Netflix.
