De Turkse gemeenteraadsverkiezingen zijn in aantocht (in maart), maar ondanks alle euforie over hoe goed de Turkse economie het wel doet, is er weinig reden tot juichen.

Waar een goed half jaar geleden de val van de Turkse lira en het enorme tekort op de handelsbalans zware pijnpunten waren, zijn het nu de werkloosheid en de inflatie die enorm oplopen. Op jaarbasis bedraagt de inflatie iets meer dan 20%, maar de inflatie van de voedselprijzen ligt een stuk boven de 30%. Nu blijkt ook uit de cijfers van de TUIK, het Turkse bureau van statistiek, dat het officiële werkloosheidscijfer tegenover vorig jaar met twee procent is gestegen en nu ruim de 12% overschrijdt.

Zoals we gewend zijn in Turkije, ligt dit natuurlijk niet aan het beleid van de regering. De inflatie ligt aan de voedselterroristen. Een woord dat je nog niet kende. Wel in Turkije zijn we het gewend. Alles wat misgaat wordt afgeschoven op buitenlandse lobby’s, samenzweringen of aan het terrorisme gelinkte bewegingen. Nooit op het eigen beleid.

Ik maak deel uit van de atheistische, revolutionair socialistische, anarchistische, syndicalistische en LGBTI lobby, maar ondanks dat heb ik nog nooit een cent op mijn rekening gekregen. Nou ja, zal om het met de woorden van Van den Boeyants te zeggen, wel een professionele beroepsagitator zijn. Maar noch Rusland noch China storten geld op mijn rekening.

Dat de oplopende voedselprijzen het resultaat zijn van een totale verwaarlozing van de landbouwsector door de opeenvolgende AKP-regeringen mag niet gezegd worden. En in plaats van de landbouwsector te stimuleren op een grondige manier, gebeurt juist het omgekeerde. Meer en meer landbouwers stoppen. Zij worden verplicht om bij multinationals hun zaadgoederen aan te kopen of zij krijgen geen steun. Van een land dat landbouwproducten exporteerde in de jaren 1980, is Turkije een land geworden dat nu landbouwproducten massaal invoert.

Neem nu de vleesprijzen. Vlees is duurder dan in Belgie of Nederland. Dat is al jaren zo. Bovendien zijn de controles op de gezondheid van het vlees totaal weggevallen door de voortdurende zuiveringen in de administraties. Handelstarieven worden afgeschaft om de prijs van het vlees te verlagen. Maar de gewone landbouwer kan niet concurreren met de bio-industrie van het buitenland. Zij stoppen ermee. Zij kunnen niet meer overleven.

En men gaat verder op de ingeslagen weg. Het landbouwprotectionisme voor de eigen producten is nu opgeheven. Voorheen was er een importheffing van 100% om de eigen landbouw te beschermen. Deze is nu opgeheven op verschillende landbouwproducten en op 0% gebracht. Onze kleine boeren kunnen daar niet tegenop. Zij stoppen want het klein boerenbedrijf is niet meer leefbaar.

Ik leef toch al wat jaren in Turkije. Inkopen op de markt van groenten en fruit lagen tussen 25 eurocent en een halve euro per kilo. Vorig jaar toen wij met mandarijntjes confituur maakten, betaalde ik 1 euro voor vijf kilo, vandaag betaal ik 1 euro voor twee kilo. Het is maar een van de vele voorbeelden.

De gestegen inflatie van de voedselprijzen treft hoofdzakelijk de armsten, en laat het nu net deze categorie zijn die massaal op de AKP stemt. De AKP die bijna alles wat te privatiseren was van overheidsdiensten heeft geprivatiseerd, neemt nu voor een stuk de controle over van de voedselprijzen. De overheid verkoopt aan dumpingprijzen groenten en fruit. Een dumpingprijs betekent lager dan de werkelijke marktwaarde. Hoewel de AKP het brutale liberalisme in Turkije heeft ingevoerd, gaan ze nu, met de gemeenteraadsverkiezingen in het vooruitzicht, voedselbanken opzetten waar je aan spotprijzen groenten en fruit kan kopen.

Overigens, begin jaren 1970 deed de CHP hetzelfde, evenwel niet om electorale redenen. De Tansas winkels die in 1974 werden opgericht, waren gemeentelijke of stedelijke winkels die aan lage prijzen alles verkochten. Dit was totaal anders, in die tijd speelde de overheid nog een belangrijke rol in Turkije. Het was een sociaal initiatief, los van politieke bekommernissen.

Dat de politiek van dumpingprijzen op termijn een negatief effect zal hebben, interesseert de AKP niet, zij willen de verkiezingen winnen en gebruiken alle technieken om de economische realiteit te omzeilen.

De mensen hebben het moeilijk. Dat mag eventjes gezegd worden. Mensen komen hier niet meer rond met het minimumloon. Hoe zij overleven, ik begrijp het niet. Overigens, een derde van de bevolking werkt in de informele sector, in het zwart zeg maar, dat zijn ook cijfers van de TUIK. Zij hebben zelfs niet dit armzalige minimumloon en in de meeste gevallen zelfs geen sociale zekerheid. Ook dit is het Turkije dat velen als een ideale vakantiebestemming zien. Zij sluiten de ogen voor de realiteit. Dit moet gezegd worden.

Dit land gaat helaas naar de verdoemenis. Het is echter mijn land en ik zie het alsmaar erger worden. Eerlijk gezegd, veel hoop heb ik niet meer. Dit is een ketel die op barsten staat. De EU zou een bijdrage kunnen leveren, zij doen het niet, zij kiezen net als de Turkse staat voor het ongebreidelde kapitalisme. Zij knielen voor de sultan.

Maar… we hebben het niet geweten… Wir haben es nicht gewust. Dus slaap rustig verder. Er is weinig om vrolijk van te worden als ik zie hoe de mensen hier moeten rondkomen. Dit keer dus geen “enjoy” om te besluiten.