Gerechtvaardigde woede

Er leeft heel wat woede in de samenleving. Een linkse partij moet aan die koleire richting geven. Er liggen immers ook andere krachten op de loer, niet in het minst rechtse populisten en fascisten. Toch kunnen we niet verbergen dat de eisen van de Colèrere-mars ontgoochelen. Ze blijven ver onder de lat van waar we vandaag voor moeten strijden, van wat mogelijk en noodzakelijk is.

De ‘speerpunteis’ van de mars is de verhoging van het minimumpensioen naar 1500 euro netto, na een beroepsloopbaan van 40 jaar. Een terechte eis, maar er is veel meer nodig! We hebben vandaag nood aan een breed offensief van de linkerzijde, vakbonden en sociale bewegingen.

Tegen alle besparingen op kap van de gewone mensen, federaal of in de regio’s. Laat ons opkomen voor een fundamenteel ander en sociaal beleid. Aanpak van het begrotingstekort (opgelopen tot 12 miljard onder de rechtse regering Michel!), niet door besparingen op onze kap, maar door een drastische vermogensbelasting op de grote fortuinen.

Herfinanciering van de Sociale Zekerheid, door het afschaffen en het terugvorderen van alle cadeau’s die in het verleden aan het patronaat werden gegeven. Voor massale investeringen in openbare diensten en voorzieningen. De uitkeringen bij werkloosheid, ziekte en pensioen moeten stevig naar boven, zonder beperking in de tijd. Afschaffing van alle ‘activeringsmaatregelen’ voor werklozen, zieken en OCMW-steuntrekkers die onder Di Rupo en Michel werden ingevoerd. Afschaffing van het statuut van samenwonenden dat vooral vrouwen hard treft. Menswaardig werk voor iedereen door een drastische arbeidsduurvermindering zonder loonverlies. Pensioenleeftijd voor iedereen naar 60 jaar.

Een front voor sociaal verzet

Het brede, veelvormige, pluralistische sociaal verzet waaraan we nood hebben, kan niet enkel door de PVDA worden vormgegeven. Ook niet door de PVDA en de vakbondsleidingen, die hun eigen bureaucratische belangen hebben. We hebben een beweging nodig van de ganse linkerzijde, sociale bewegingen en vakbonden.

De PVDA mag zich niet tevreden stellen met een strategie louter gericht op het winnen van nieuwe leden, het verwerven van een ‘politiek-culturele hegemonie’ binnen links… en het ooit behalen van 50% + 1 in de parlementen. Deze strategie lijkt wel erg op die van de oude sociaaldemocratie, en kan vroeg of laat leiden tot verder aanpassen aan het burgerlijk parlementarisme en de keuze voor meebeheren binnen het systeem.

Een front van sociaal verzet opbouwen, betekent als politieke partij gezamenlijke initiatieven voorstellen aan de vakbonden, de sociale bewegingen en de andere linkse en progressieve politieke partijen, met respect voor de autonomie van iedereen. Initiatieven die de strijd vooruit helpen, op straat en in de bedrijven, en ook in de gemeenteraden en parlementen.

Een ‘links afwijzingsfront’ tegen het besparingsbeleid, op straat en in de parlementen kan een goed begin zijn. Dat zou kunnen uitlopen op ‘gedoogsteun’ door de PVDA in het Federaal Parlement (maar ook in het Waalse en Brusselse) aan een centrumlinkse (minderheids-)regering.

Vooraf moeten duidelijke voorwaarden voor zulke gedoogsteun geformuleerd worden. Steun aan alle progressieve maatregelen, consequent verzet tegen elke asociale maatregel die zulke regering neemt.

Als Magnette zegt dat hij als voorwaarde voor deelname aan een regering door de PS, een doorlichting wil van de gevolgen van de taxshift, neem hem op zijn woord! Waarom niet voorstellen aan de studiediensten van PS, sp.a, groenen, van de vakbonden en bewegingen als Attac, FAN, enz. om hier samen met de PVDA al werk van te maken?

Radicaal voor meer democratie

De halvering van de lonen van parlementsleden en ministers en de afschaffing van hun privileges eisen, is goed, maar totaal onvoldoende. We moeten opkomen voor radicale democratie: afzetbaarheid van alle verkozenen. Afschaffing van de ondemocratische, niet-verkozen en dure monarchie: voor een democratische republiek met een collectief ‘presidentschap’. Participatieve democratie op alle mogelijke niveaus. Volledige politieke en sociale rechten voor al wie in ons land woont.

Als marxisten, communisten of revolutionaire socialisten komen we niet op voor een ‘beter functionerende’ kapitalistische staat, maar voor de afschaffing ervan!

Democratie begint bij onszelf

Om voluit voor meer democratische en sociale rechten te kunnen vechten, moeten onze eigen organisaties van de linkerzijde en de arbeidersbeweging zelf ook de breedst mogelijke democratie toe passen in eigen rangen. Plaats voor vrij debat onder alle leden en militanten, beslissingsmacht bij de leden. Alle leden moeten actief mee de strategie kunnen uitwerken van hun vakbond, linkse partij en de sociale bewegingen waarin ze actief zijn.

Het Cordon Sanitaire, een kwestie van gezond verstand

In Vlaanderen staat het Cordon Sanitaire tegen extreemrechts steeds meer onder druk. N-VA toont zich bereid samen met het Vlaams Belang te regeren in de toekomst. Nu al wordt lokaal meer en meer met het VB samengewerkt. Het behoud van het Cordon Sanitaire is een elementaire daad van democratisch zelfverweer. Op de rechtse partijen mogen we niet rekenen om het Cordon Sanitaire in stand te houden, de linkerzijde en de arbeidersbeweging moet zelf het voortouw nemen.

Extreemrechts afblokken

Om extreemrechts af te blokken, is het Cordon Sanitaire echter onvoldoende. Er is nood aan een sociale politiek die de sociale basis voor de groei van extreemrechts en het racisme aanpakt: massale investeringen in de sociale voorzieningen, onderwijs, openbaar vervoer. Een politiek die gaat voor werk voor allen.

Extreemrechts afblokken, betekent ook duidelijk en zonder omwegen de strijd tegen racisme, xenofobie, islamofobie,… durven aangaan. De strijd voor volledige gelijke rechten voor alle migranten en vluchtelingen. Onmiddellijke stopzetting van alle uitwijzingen, sluiting van de gesloten centra. Ja aan het openen van de grenzen, van Europa en van België!

Red de Aarde, ga voor ecosocialisme

Het grote probleem van ons klimaatbeleid is niet dat er teveel ministers mee bezig zijn. Wat als er een superminister voor Klimaat zou zijn, en het wordt een klimaat-negationist van de N-VA, of een CD&V-ster die ongegeneerd voor de belangen van de agrobusiness rijdt? Willen we een echt afdoende en sociaal rechtvaardig klimaatbeleid, zullen we daar zelf voor moeten knokken.

Een echt klimaatbeleid mag zich niet beperken tot geïsoleerde maatregelen (bv. meer en gratis openbaar vervoer), maar moet globaal durven ingrijpen op alle terreinen van de economie: een openbaar plan voor massale omschakeling naar hernieuwbare energie, openbaar vervoer tegen ‘koning auto’, afschaffing van schadelijke en overbodige productie (te beginnen met de wapenindustrie), massale publieke investeringen in isolatie van woningen, enz. We moeten hierbij vertrekken van de noden van de ‘99%’ en van wat nodig is om de opwarming van de Aarde binnen aanvaardbare perken te houden en het milieu te redden.

Het kapitalisme kan en wil dat niet, hoogstens kan het ‘groene kapitalistische’ maatregelen nemen, die de lasten op de schouders van de armen en de werkenden leggen (bij ons en in het Zuiden) en totaal onvoldoende zijn. Daarom moeten we gaan voor ecosocialisme, waarin de mensen zelf mee beslissen wat, waar en hoe er geproduceerd wordt, met respect voor de Aarde en het milieu.

Doe mee met SAP – Antikapitalisten

De SAP (Stroming voor een Antikapitalistisch Project) komt op voor een ecosocialistisch, feministisch, antikapitalistisch en radicaal democratisch alternatief. Doe mee, word lid!