De regering Trump houdt ook in volle pandemie strenge sancties in stand tegen een reeks landen, waarvan sommige, zoals Iran, zeer zwaar getroffen worden door het coronavirus. Tegen Venezuela wordt ronduit met militair ingrijpen gedreigd door de VS. We publiceren hieronder de verklaring van het Politiek Comitee (de nationale leiding) van Solidarity, de Amerikaanse zustergroep van de SAP, over de sancties, en een verklaring van het Bureau van de 4e Internationale over de sancties tegen Cuba. (redactie SAP-Rood)
Vermoord door sancties
Door Politiek Comitee van Solidarity
Terwijl het dodental van het coronavirus in de wereld oploopt tot diep in de honderdduizenden – en Donald Trump doorgaat met zijn dagelijkse hoogdravende misleiding, politieke manipulatie, piraterij van essentiële medische benodigdheden, valse beweringen over wondermiddeltjes (waarin hij persoonlijke financiële belangen heeft), het saboteren van zijn eigen volksgezondheidsdeskundigen, absurditeiten over ‘het weer opstarten van de economie’ tegen 1 mei, en het als wraak ontslaan van ambtenaren die zijn criminele afpersing van de Oekraïne aan de kaak stelden – zijn andere crises nog niet verdwenen. Integendeel.
Onder de vele onderbelichte kwesties zijn de verlammende, steeds strenger wordende Amerikaanse strafsancties tegen ‘vijandige’ regeringen, waaronder in het bijzonder Iran, Venezuela en Cuba. Deze sancties waren vóór de uitbraak van het coronavirus al moordend, met name op het gebied van de volksgezondheid. Onder de huidige omstandigheden grenzen dergelijke maatregelen aan genocide.
Het lijkt erop dat Cuba, dat al bijna zes decennia gebukt gaat onder Amerikaanse imperialistische blokkades, de ergste gevolgen ontloopt. Cuba heeft zelfs artsen gestuurd om een aantal zwaarst getroffen landen te helpen. (Het bijna totale verbod van de VS op het toerisme naar het eiland is misschien een medische gelukstreffer geweest, hoewel het economisch gezien rampzalig is). Maar samen met de ineenstorting van de olieprijzen, zijn de verboden van de VS op financiële transacties bijzonder catastrofaal voor Iran en Venezuela.
In het geval van Iran zijn de Europese beloften om een omleiding voor commerciële transacties op te zetten om de door meerdere partijen gesloten nucleaire overeenkomst te redden, niet nagekomen. Het is een bijna totale, zij het grotendeels voorspelbare, mislukking geweest van de Europese heersende klassen en regeringen om zich te verzetten tegen de dictaten van Washington. Dringend noodzakelijke medische benodigdheden zijn eenvoudigweg niet beschikbaar, vooral op het platteland van Iran.
Je zou kunnen stellen dat het Iraanse regime onverantwoordelijk, zelfgenoegzaam en cynisch was in zijn vroege ontkenning van de coronaramp – met name in de weigering van de religieuze autoriteiten om de heiligdommen in Qom en de massabijeenkomsten daar te sluiten, wat een epicentrum lijkt te zijn geweest voor de verspreiding van de pandemie naar Pakistan, Afghanistan en het Midden-Oosten.
Maar dit zegt alleen maar dat de machthebbers van Iran (bijna) net zo onwetend en waardeloos zijn als Donald Trump zelf – een onmogelijke opgave – en dat sommige van hun religieuze ‘leiders’ net zo misdadig zijn als die goddelijke Amerikaanse predikanten die hun megakerken openhouden, en staatsgouverneurs die kerken ‘essentiële diensten’ noemen terwijl ze de sluiting van abortusklinieken afdwingen.
In het geval van Venezuela gaat de imperialistische criminaliteit zelfs verder dan economische sancties. Na het mislukken van de militaire putsch van vorig jaar om de regering van Nicolas Maduro te verdrijven, koos het Amerikaanse Ministerie van Justitie – een naam die George Orwell niet had kunnen bedenken – dat moment om Maduro zelf aan te klagen voor drugshandel.
En dat ongeacht bijvoorbeeld de drugsconnecties van de Hondurese president en Amerikaanse bondgenoot Juan Orlando Hernandez. Het enige doel van de aanklacht tegen Maduro kan zijn om aan te zetten tot een tweede militaire couppoging, met de stimulans van een grote beloning voor zijn uitlevering – wat een totale burgeroorlog zou uitlokken in een land dat al bijna in een toestand van medische en sociale instorting verkeert.
Stelt u zich de vluchtelingencrisis in een dergelijk scenario voor. Is dat niet precies wat Venezuela en Latijns-Amerika nodig hebben op dit moment van een zich uitbreidende wereldwijde pandemie waarop veel van hun gezondheidsdiensten uiterst slecht zijn voorbereid?
Terwijl de Amerikaanse aanval op Iran een materiële geopolitieke ‘logica’ heeft in termen van het controleren van de olievoorraden, de alliantie van Washington met Saoedi-Arabië en andere strategische staatsbelangen, lijkt de anti-Venezuela-campagne vooral gedreven te worden door op hol geslagen rechtse ideologieën. Het is geen conflict dat het grootste deel van het Amerikaanse kapitaal speciaal wil of nodig heeft.
In deze geruïneerde toestand is Venezuela (helaas) in niets een ‘bedreiging’ voor de Amerikaanse macht. De geschiedenis leert ons dat oorlogen en oorlogsdreigingen die in de eerste plaats door ideologie worden gedreven, nog gevaarlijker zijn dan oorlogen die gebaseerd zijn op naakte staatsbelangen, die al erg genoeg zijn.
Het is belangrijk om hier ook duidelijk de door de Republikeinen en Democraten gesteunde Amerikaanse medeplichtigheid aan de Israëlische blokkade van Gaza te noemen, die – lang voor het coronavirus – de medische infrastructuur voor de wanhopige bevolking van Gaza heeft vernietigd.
Terwijl ze meedogenloze sancties opleggen aan andere landen, proberen Trump en een groot deel van het Congres de BDS-campagne (boycot/desinvestering/sancties) ter ondersteuning van de Palestijnse rechten te criminaliseren. De dreigende explosie van het virus in Gaza is een aanklacht tegen de zogenaamde ‘internationale gemeenschap’ die al onze aandacht verdient.
In de huidige angstaanjagende situatie in de wereld is de opzettelijke vernietiging door middel van sancties van de economieën en gezondheidsinfrastructuur van hele naties niet alleen een aanval op de volkeren van die landen. Het zal een afschuwelijk terugslag hebben op de hele internationale strijd tegen een dodelijke pandemie. De uitdrukking ‘misdaad tegen de menselijkheid’ is nog nooit zo treffend geweest.
Dit artikel verscheen oorspronkelijk op Solidarity. Nederlandse vertaling: redactie Grenzeloos.
Hef de blokkade tegen Cuba op om de strijd tegen covid-19 te versterken
Vierde Internationale
Met toegang tot onderwijs (openbaar en gratis van kleuterschool tot universiteit) is gezondheid een van de grote overwinningen van de Cubaanse Revolutie, die ondanks de moeilijkheden, fouten en tegenslagen, nog steeds bestaat. Om een idee te krijgen van de kracht van het Cubaanse gezondheidssysteem is het voldoende om een aantal redelijk overtuigende gegevens te vergelijken.
In de Verenigde Staten, een land met een BBP per hoofd van de bevolking van 58.469 euro per jaar, waar de investeringen in gezondheid 14,32% van het BBP vertegenwoordigen, zijn we getuige van een echte ineenstorting van de gezondheid die niet moeilijk te begrijpen is: er is een verhouding van 3 artsen per duizend inwoners (wat een goed idee geeft van de grote sociale ongelijkheid die deze samenleving kenmerkt). Cuba – een land met een BBP per hoofd van de bevolking van niet meer dan 7.470 euro, investeert 10,92% van zijn BBP in gezondheid en heeft volgens officiële gegevens voor 2019 9 artsen per duizend inwoners – is niet alleen in staat om de pandemie in eigen land aan te pakken, maar ook om hulp te bieden in het buitenland.
Op 19 april 2020 waren er op Cuba 1.035 patiënten besmet met het coronavirus, waarvan er 34 zijn overleden sinds het begin van de epidemie. De autoriteiten waarschuwen voor het gevaar van verspreiding van de epidemie en nemen geen triomfantelijke houding aan.
Het aantal doden zal waarschijnlijk aanzienlijk toenemen en de blokkade tegen Cuba is een verzwarende factor, omdat die de invoer van bepaalde apparatuur en medicijnen die nodig zijn om de epidemie het hoofd te bieden, belemmert.
Het is echter duidelijk dat de toewijzing van middelen in Cuba veel egalitairder en efficiënter is dan in andere landen. Bovendien is de traditie van internationalistische solidariteit van het Cubaanse volk tot uiting gebracht, met name op het gebied van de gezondheidszorg, dankzij een 100 procent openbaar systeem.
De laatste tijd hebben sommige Europese landen hun toevlucht moeten nemen tot de hulp van Cuba bij de bestrijding van de pandemie. Italië, dat ongeveer vier artsen per duizend inwoners heeft en een BBP per hoofd van de bevolking van 29.610 euro per jaar, of Andorra, met een BBP per hoofd van de bevolking van 35.975 euro, zijn gedwongen om hulp te vragen aan het Caribische land vanwege het onvermogen van de buurlanden om hen te helpen en de verlamming van de EU.
Volgens officiële gegevens bedroeg het aantal Cubaanse gezondheidswerkers in het buitenland in 2019 meer dan 28.000 in 60 landen.
Tot nu toe heeft Cuba 21 brigades gezondheidswerkers gestuurd om zich aan te sluiten bij nationale en lokale inspanningen in 20 landen die recentelijk om Cubaanse medische hulp hebben gevraagd bij de bestrijding van het coronavirus. Deze 21 brigades vormen een aanvulling op of versterking van de medische samenwerkingsbrigades in 60 landen, waar ze al diensten leverden.
In de afgelopen 50 jaar heeft Cubaans medisch personeel missies uitgevoerd in 164 landen in Afrika, Noord- en Zuid-Amerika, het Midden-Oosten en Azië.
Het Cubaanse gezondheidspersoneel heeft veel ervaring opgedaan in de strijd tegen de knokkelkoorts die het eiland regelmatig treft, maar ook tegen de Ebola-epidemie in Sierra Leone, Guinee Conakry en Liberia (2014-2015) en de cholera-epidemie in Haïti. Het personeel is ook doeltreffend opgetreden om de slachtoffers van verschillende aardbevingen in dit Caribische land en in Pakistan (2005) en Nepal (2015) te helpen; en bij overstromingen en orkanen in Midden-Amerika en het Caribisch gebied. De Wereldgezondheidsorganisatie heeft het belang en de kwaliteit van de Cubaanse medische hulp op internationaal niveau erkend.
Cuba heeft ook een productie van zeer effectieve medicijnen en behandelingen tegen verschillende epidemieën ontwikkeld. Hoewel er momenteel geen preventief vaccin of specifieke behandeling bestaat voor het nieuwe coronavirus SARS-CoV-2, dat covid-19 veroorzaakt, garandeert de Cubaanse farmaceutische industrie de productie van bewezen en zeer effectieve geneesmiddelen zoals interferon alfa 2b, naast andere geneesmiddelen die deel uitmaken van het behandelingsprotocol voor patiënten met deze ziekte en alle complicaties die zich kunnen voordoen.
Het door de Verenigde Staten opgelegde embargo tegen Cuba is een criminele daad, omdat het probeert de vrije samenwerking op gezondheidsgebied tussen Cuba en de verschillende landen die om hulp hebben gevraagd of die de samenwerking met het Caribische eiland willen versterken, te belemmeren.
De Cubaanse autoriteiten hebben dit in een verklaring van het ministerie van Buitenlandse Zaken van 16 april jongstleden terecht opgemerkt: ‘Als de ontwikkelingslanden geen gegarandeerde toegang krijgen tot technologieën die over het algemeen beschikbaar zijn in sterk geïndustrialiseerde landen, met name op het gebied van gezondheid, en als zij de wetenschappelijke ontwikkelingen en hun producten niet ongehinderd en onbaatzuchtig met elkaar delen, zal de overgrote meerderheid van de wereldbevolking net zo blootgesteld zijn of zelfs meer blootgesteld zijn dan nu in een wereld die steeds meer onderling verbonden is’.
Ook deze uitspraak is zeer terecht: ‘Als de politiek gemotiveerde economische dwangmaatregelen tegen ontwikkelingslanden niet worden opgeheven en als ze niet worden vrijgesteld van de betaling van de bezwarende en onbetaalbare buitenlandse schuld en worden bevrijd van de meedogenloze voogdij van internationale financiële organisaties, kunnen we onszelf niet voor de gek houden door te denken dat we beter in staat zullen zijn om op de economische en sociale verschillen te reageren die, zelfs zonder pandemie, elk jaar miljoenen mensen doden, waaronder kinderen, vrouwen en ouderen’. (Officiële website van het ministerie in het Engels hier.)
De coronacrisis heeft aangetoond dat de ruggengraat van een adequate reactie op de coronaviruspandemie het volksgezondheidssysteem is. Het neoliberale beleid van de afgelopen 40 jaar in het algemeen en de laatste 10 jaar van bezuinigingen in het bijzonder zijn verantwoordelijk voor een groot verlies aan mensenlevens. Waar de bezuinigingen het ernstigst waren, was de ineenstorting van het gezondheidsstelsel het meest dramatisch. In de Verenigde Staten is de chaos groter dan in andere landen, niet alleen vanwege het ultra-reactionaire karakter van de regering, maar ook vanwege het ontbreken van iets dat lijkt op een vrije, algemene openbare gezondheidszorg.
Bovendien hebben de Verenigde Staten in een criminele actie niet alleen de Cubaanse hulp afgewezen – wat honderden of duizenden mensenlevens zal kosten – maar zetten ze ook landen die Cuba om hulp hebben gevraagd onder druk om deze hulp op te geven. De reactionaire regeringen van Brazilië, Ecuador en Bolivia hebben van hun kant de Cubaanse medische missies uitgewezen.
Alsof dit alles nog niet genoeg is, heeft Trump op 15 april 2020 besloten een einde te maken aan de Amerikaanse bijdrage aan de WHO, op een moment dat het VN agentschap een belangrijke rol speelt in de strijd tegen het coronavirus.
Met het oog hierop stelt Cuba dat een internationale inspanning, zonder politieke vooroordelen, absoluut noodzakelijk is om wetenschappelijk onderzoek te doen en te delen en om de ervaringen van verschillende landen uit te wisselen op het gebied van preventief werk, bescherming van de meest kwetsbare personen en sociale gedragspraktijken. Op die manier kunnen de duur van de pandemie en het aantal menselijke slachtoffers worden beperkt.
Daarom roept de Vierde Internationale alle revolutionaire, progressieve en democratische krachten op om de strijd tegen de blokkade van Cuba te versterken en de solidariteit met het Cubaanse volk te intensiveren. Wij staan volledig achter de buitenlandse hulp van de Cubaanse gezondheidswerkers. De enige manier om uit de crisis te komen is internationale solidariteit en de ontwikkeling van het internationalisme onder de volkeren. Weg met reactionaire regeringen die het leven van hun eigen volk verachten en nationalisme, racisme en oorlog promoten als een uitweg uit de crisis.
Laten we de strijd om de blokkade tegen Cuba op te heffen intensiveren!
Solidariteit, zelfbeschikking en internationalisme!
Onze levens zijn meer waard dan hun winsten!
Deze verklaring van het Bureau van de Vierde Internationale verscheen oorspronkelijk op International Viewpoint. Nederlandse vertaling: redactie Grenzeloos.
