De nederlaag van Donald Trump leidt terecht tot grote vreugde. Het is niet alleen een klap voor de republikeinen en uiterst rechts in de VS, maar ook voor Trump’s adepten, navolgers en geestverwanten in de rest van de wereld. Maar moet de vreugde over de nederlaag van Trump ook leiden tot enthousiasme voor Biden en Harris? Volgens de redactie van Against the Current, het tijdschrift van onze Amerikaanse vrienden en vriendinnen van Solidarity, is daar weinig aanleiding voor. Hieronder een aantal fragmenten uit twee recente artikelen.
“Om met het voor de hand liggende te beginnen: de Republikeinse campagne-mantra dat ‘Biden een marionet is van radicaal links’ – een standaard Republikeinse absurditeit tijdens alle verkiezingen, die in het Trump-tijdperk met nog meer venijnig gal naar voren werd gebracht – is precies het omgekeerde van de waarheid. De Democratische Conventie heeft de beslissende hegemonie van de neoliberale Biden-Obama-Clinton-partijleiding en de marginalisering van de ‘progressieve’ vleugel bevestigd. Er was meer spreektijd voor gematigde Biden-supporters dan voor mensen die AOC [Alexandria Ocasio-Cortez] en Bernie Sanders steunen en dat is niet alleen een cynische electorale berekening – dat is waar Biden zich prettig bij voelt, zoals zijn hele politieke staat van dienst laat zien.”
“Het verkiezingsprogramma schrapte een punt uit 2016 over het beëindigen van subsidies aan de fossiele brandstoffenindustrie, en handhaafde onvoorwaardelijke steun voor Israël ondanks de toenemende vervreemding van de basis van de partij, inclusief jonge Joden, van het brute bezettingsbeleid van Israël en openlijke etno-nationalistische Joodse overheersing. Erger nog, de Biden-campagne wachtte geen dag met de lancering van een lastercampagne tegen de vooraanstaande Palestijns-Amerikaanse activiste Linda Sarsour, die sprak op een Moslim-Amerikaanse bijeenkomst die tegelijkertijd met de conventieweek gehouden werd. (…)”
“We kunnen drie deels overlappende vragen stellen over wat een regering-Biden/Harris zou kunnen doen in een verre-van-normaal VS na 2020.
Ten eerste, hoe zal Biden als president reageren op de druk van de ‘progressieve’ linkervleugel van de partij in het Congres? Zoals reeds gesuggereerd, vermoeden we dat het antwoord ‘heel weinig, of helemaal niet’ is. De vraag gaat niet over mooie campagnetoespraken over ‘beter heropbouwen’ of over klimaatverandering of het afkeuren van racisme, maar waar een president die eenmaal in functie is, bereid is daadwerkelijk voor te vechten. Niets wat we hebben gezien, wijst erop dat progressieve Democraten van Biden een vechter kunnen maken voor iets wat zijn ‘gematigde’ vrienden in beide partijen niet zullen goedkeuren.
Ten tweede, hoe zal de regering reageren op de huidige activistische bewegingen? Ons antwoord hier is ‘misschien een beetje meer, want ze zullen weinig keus hebben’. Natuurlijk zullen Biden en Harris proberen om Black Lives Matter en de strijders voor milieurechtvaardigheid en immigrantenrechten te dwingen om af te koelen en ‘verantwoordelijk’ te handelen, maar we verwachten dat deze bewegingen op straat zullen blijven komen, vooral omdat politiegeweld en rechts racistisch geweld niet zal verdwijnen.
Ten derde is er het grote onbekende – hoe zou een regering-Biden, ondanks haar neoliberale politiek en conservatieve instincten, gedwongen kunnen worden om te reageren op economische crises, de pandemie en de politieke polarisatie? Als bijvoorbeeld de reactionaire meerderheid van het Hooggerechtshof de Affordable Care Act (Betaalbare Zorgwet) verwerpt, zou Biden dan het lef hebben om een nationale noodtoestand op het gebied van de gezondheidszorg af te kondigen en de nodige maatregelen te nemen?”
De situatie waarmee we te maken hebben, vraagt om te beginnen om een massale economische stimulans en hulp, bescherming tegen huisuitzettingen en een drastische hervorming van de gezondheidsinfrastructuur, al was het maar om een afglijden naar chaos te voorkomen. Zouden de omstandigheden een Democratische regering ertoe kunnen dwingen hun stagnerende neoliberalisme op te geven en toe te werken naar zoiets als een New Deal?
De kansen daarop en de mogelijkheid dat het één of andere versie van een Green New Deal kan worden, zijn nog minder voorspelbaar dan wat zich in de dagen en weken na de verkiezingen van 3 november zal ontvouwen. In het licht van de enorme omvang van de crisis kan de mobilisatie van de bevolking een verschil maken.”
“Het is vrij zinloos om te praten over wat Biden en Harris zouden kunnen doen om een ‘progressieve’ agenda te bevorderen – bijvoorbeeld Medicare for All (algemene ziekenkostenverzekering), ingrijpende politie- en strafhervorming of een Green New Deal – dit zijn zaken die ze duidelijk niet steunen. Biden heeft zich er in zijn campagne expliciet op beroepen dat hij de pleitbezorgers van die programma’s in de voorverkiezing heeft verslagen.
Terwijl links de strijd voor dit alles en nog veel meer met alle middelen moet voortzetten, is het de realiteit dat de neoliberale, centrische leiding van de Democratische Partij en grote donoren de agenda van de partij bepalen. Bovendien geeft de stand van zaken in het Congres hen het excuus om alles wat maar in de verste verte ‘radicaal’ zou kunnen lijken te vermijden.”
“Een andere kwestie is in hoeverre de komende Democratische regering zijn eigen beloftes zal uitvoeren – beginnend met het terugdraaien van letterlijk honderden ‘executive orders’ (uitvoeringsbesluiten) van Trump: het inreisverbod voor mensen uit islamitische landen; de feitelijke afschaffing van het vluchtelingenasiel; olieboringen in waardevolle natuurreservaten; het massale schrappen van elementaire milieuvoorschriften; de sadistische familiescheidingen aan de grens; terroriserende aanvallen op immigrantengemeenschappen; het arbitrair opgeven van het klimaatakkoord van Parijs, inadequaat als het is; en het internationale nucleaire akkoord met Iran. De lijst van wreedheden die teruggedraaid moeten worden is bijna eindeloos.
In naam van het elementaire fatsoen zou de regering Biden alle door Trump afgekondigde sancties moeten afschaffen, sancties die de gewone bevolking van Iran en Venezuela op brute wijze schade toebrengen, zonder dat de regimes van die landen daar onder te leiden hebben. De betrekkingen met Cuba moeten worden hersteld en alle sancties moeten worden opgeheven. De obscene Amerikaanse relatie met de moorddadige ‘strategische bondgenoot’ Saoedi-Arabië, mede verantwoordelijk voor de genocidale oorlog in Jemen, moet verbroken worden. En natuurlijk moet de wrede uitlevering van Julian Assange voor het onthullen van Amerikaanse oorlogsmisdaden onmiddellijk worden beëindigd. Ook al zijn dit allemaal elementaire zaken, we hebben geen grote verwachtingen dat dit daadwerkelijk zal gebeuren.“
“De nederlaag van Donald Trump kan terecht worden beschouwd als een overwinning van het elementaire fatsoen en de duidelijke meerderheid van het Amerikaanse volk. Dat betekent veel, en we onderschatten het belang ervan niet. Links kan de terugkeer van het neoliberale Democratische bestuur echter nauwelijks als een eigen overwinning beschouwen. We moeten betrokken zijn bij bewegingen als Black Lives Matter, strijden voor het behoud van reproductieve rechten en tegen de reactionaire aanval daarop, strijden tegen de dreigende ineenstorting van het milieu en opkomen voor het redden van de toekomst van de beschaving.
De welkome nederlaag van Donald Trump is een tegenslag voor het witte nationalisme in dit land, maar verre van een beslissende nederlaag. Het belangrijkste is dat links zijn plaats moet innemen in de wederopbouw van een Amerikaanse arbeidersbeweging die deze naam waardig is.
In dit verband heeft links behoefte aan de meest effectieve politieke en organisatorische vormen die we kunnen ontwikkelen, waarbij we gebruik maken van zowel de ervaringen uit het verleden als het hedendaagse denken. In deze geest blijft Against the Current pleiten voor de opbouw van een revolutionaire socialistische hergroepering met internationale banden waarin verschillende stromingen actief kunnen zijn.”
“Dit is des te belangrijker in een tijd waarin racisme de Amerikaanse samenleving, en ook de arbeidersklasse, diep verdeelt. De verzwakking van de arbeidersbeweging in de afgelopen decennia, samen met de cynische wijze waarop de neoliberale Democraten de belangen van de arbeidersklasse hebben verkwanseld, creëerde het vacuüm dat door witte racistische wrok is gevuld.
Zonder een heropleving van de arbeidersbeweging en politiek die gebaseerd is op de echte belangen van de werkende mensen, zullen de valse beloften die door de witte suprematie en ‘eigen volk eerst’ reactie worden gedaan, nog sterker dan voorheen terug komen. De afgelopen vier jaar van Trump moeten we niet zien als een tijdelijke nachtmerrie, maar als een waarschuwing.”
Nederlandse vertaling: redactie Grenzeloos.
